...ακούω την ανάσα σου πίσω από το τοίχο,τά παγωμένα σου δάχτυλα καθώς τρίβονται πάνω στο σοβά,φαντάζομαι τα χείλη σου την ώρα που σχηματίζουνε κατάρες,γνωρίζω πλέον ποιός είσαι,έχω τα σημάδια των ματιών σου πάνω μου,απόδειξη της παρουσίας σου εδώ,την σκόνη των παπουτσιών σου στο διάδρομο...
...πέρασε καιρός από τή μέρα που αποφάσισα να σε ακολουθήσω,πίσω σου να κρυφτώ παραμονεύοντας την αλήθεια που κρύβεις στίς τυφλές παλάμες τής παραμονής,στέκομαι τώρα εδώ,στο άδειο σκοτάδι,έχοντας στο αίμα μου τη στοργή της οργής σου...
...σφραγίζω τα μάτια μου στο φώς,ελπίζωντας πώς έτσι θα χαθώ από το πεδίο που η όραση σου σαρώνει με την επιμονή του αρπαχτικού,οριοθετώ το χώρο μου,σέ μια απέλπιδα προσπάθεια να σωθώ από σένα...
...σέ κρατάω πιά,είσαι δικός μου,στην πάνω πλευρά της παλάμης μου,έχω το πρόσωπό σου χαραγμένο,είσαι το τέλος μου και σού το παραχωρώ...
...έχω ξανάρθει εδώ,στην ανάμνηση του παρόντος στό παρελθόν,γνώριμο το κενό δωμάτιο της φιλοξενείας σου,και οι σταγόνες στό πάτωμα ιριδίζουν επικίνδυνα...
...ήρθε η στιγμή που η προσμονή επιβάλει,το κρανίο σου κλυδωνίζεται από τις αναταράξεις της νύχτας στό ποτήρι με πάγο,αλκοόλ που δεν έχει ωριμάσει ακόμη παλινδρομεί στους μετέωρους ιστούς τού μη όντος...
...θα κρατηθώ όσο μπορώ,από το τεντωμένο σχοινί που συγκρατεί το πουλί της συμφοράς,το άγριο ένστικτο του διώκτη μου,θα αποτελέσει τον οδηγό μου στό δρόμο προς τή τρέλα...
...σκωπτικά χαμογελάς στο είδωλό σου,από τις άκρες των χειλιών σου κυλάει το τελευταίο αντίο,αφήνοντας μιά γεύση από αφυδατωμένο χαγκόβερ...
...πίσω από τον τοίχο είσαι εγώ,η σκιά της αυπνίας ζυγίζει όσο ένας χρόνος στο υποκειμενικό σύμπαν του σκύλου που τρώει τα κάδρα,ακούω κάτω από το στήθος σου τη καρδιά μου,την καρδιά μου που οφείλει τον χτύπο της σε εσένα που μέσα στο στήθος μου τρώς τα κάδρα...
