επιμένω βγαίνοντας, αντιπαρερχόμενος το κενό που με επιτάσσει, στο φως του μεσημεριού κρατώντας στα χέρια άνθη μεταμέλειας όπως κάθε φορά μετά από εκείνη που εντός της καταλαμβάνω την απουσία μου
με τα μάτια γυμνά από τις προβολές του παρόντος, επιδιώκω την έκπληξη διεκδικώντας την άγνοια από την μνήμη(με μαύρα πανιά γυαλίζω την όψη)
καταπίνω κραυγές ηρεμίας πνίγοντας στην έννοια, τη σημασία του λόγου(κάθε είδωλο οφείλει την ύπαρξη του στη σύμβαση της απεικόνισης του ανεικονικού)
τα μέλη της σύγκρουσης υπαναχωρούν, θέτοντας τα χάδια τους στην υπηρεσία του συμβιβασμού(η προδοσία όπως θα έπρεπε να είναι)
πολύ αργά
πολύ νωρίς
θα κρύψεις τις προθέσεις σου στο αίμα της μετάγγισης
θα στρίψεις
όπως έστρεψες
θα κοιμηθείς
ένα πτώμα στο μαξιλάρι
η αλωπεκίαση όπως δεν την έχεις ξαναδεί
