No man's Land(αναπόδραστο)

Ανοίγεις στα δυο το βλέμμα του άλλου, για να φυτέψεις τελικά μια σφαίρα στην καρδιά σου/ο ουρανός δεν είναι τα σύννεφα της Αμελί, ούτε η ψυχή μια φωτογραφία στιγμής από πόλη σε πόλη/τα δάκρυα όταν κυλάνε δεν λυτρώνουν, μόνο βαπτίζουν τις στιγμές στο αίμα/κοιτάζεις από ψηλά, το κενό που διστάζει, τα χέρια που τεντώνονται να ανοίξουν την μέρα, το άδικο που επιβάλλει σε κάθε τριγμό του την άρνηση της επόμενης μέρας/στο κυτίο παραπόνων άφησες τα κλειδιά σου, έκλεισες πίσω σου την πόρτα του Las Vegas και ο δρόμος κατάπιε τα τελευταία περιττά klgr της ανώφελης ύπαρξης σου/τα φαγωμένα le man σε οδηγούν στο τέλος της νύχτας, στο τέλος των παράνομων πιγκουίνων του εφησυχασμού, στην άκρη του μη τόπου/η παρέα των αρουραίων, που επελέγη ως έσχατη λύση στο μαρτύριο της απώλειας, μηρυκάζει το δέρμα τής διεξόδου/τα απολυμαντικά θα κάνουν τη δουλειά τους-θα γίνουν το μισογεμάτο ποτήρι της θέασης/θα χάσεις τον σφυγμό για χάρη μιας επιπλοκής που θα σε οδηγήσει σε άμεσο μαρτύριο, επαναλαμβάνοντας το ίδιο λάθος, την ίδια μαθηματική ακολουθία, εκείνη που θα σε φέρει πιο μακριά από την πολυπόθητη ταύτιση, την με τόσο κόπο αποκτημένη/θα γίνεις το στοιχείο που αναιρεί τη σύνθεση, ο βρόχος που πνίγει την άνοιξη, η φωτιά στο λιμασμένο εγώ/στην οργή του άλλου γεμίζεις τα ποτήρια της αντιπαράθεσης με το δηλητήριο της ιδεοληψίας/φτωχή ψυχανάλυση σε δωμάτιο με ψύλλους, το κουφάρι σου φλερτάρει με την εξαπάτηση, αποθέτεις στη βία την λύτρωσή σου/απαιτείς ένα δίκαιο τέλος, μιαν εκπυρσοκρότηση στο πρόσωπο κι ένα έργο τέχνης στον τοίχο/γεννήθηκες δειλός και δεν προφταίνεις...