ίλλιGος

ώρα κοινής ησυχίας/φυλακισμένοι στη κυψέλη/το έξω αναπνέει με θόρυβο/βουλιάζει στην απώλεια ο δακρύβρεχτος απολογισμός/διαφυγή από το κάδρο/εκείνο που τείνει στο άλλο, έξω από το εδώ όπως ορίζεται/τα ρούχα μου φορεμένα από κάποιον που χάνεται στο παρελθόν/μόνο ό,τι πίσω από τα μάτια μου οικείο, κτήμα μου/ακούω τον χρόνο όπως απλώνει στο χώρο τα δίχτυα του, να παγιδεύσει το φως που απομένει στα βλέφαρα, καθώς αυτά λιώνουν στο εφιαλτικό μεσημέρι με κομμένη ανάσα, μέσα σε ποτήρια που ανάβουν την δίψα σκοτεινών μπουκαλιών/κομμάτια της ύλης που συνέθεσαν την μαγεία μίας μεταφυσικής του τέλους σε ακροβασίες με ροπές γήινης απόλαυσης, κορεσμός της επιθυμίας σε απόγνωση: τόσο ωραία πράγματα κι άλλα τόσα, μόνα, πράγματα/χωρίς ειρμό, ή έστω την ανάγκη κάποιας νοητικής τάξης να επιβουλεύεται την μεταιχμιακή αδράνεια της προσωπικότητας σε κρίση, αμφισβητώντας την διαρκή ταλάντευση του συρμού στον άξονα την κοινωνικοποίησης, ένας ηλεκτρονικός επαμφοτερισμός της αποδοχής από την αυθεντία, τον συλλογισμό που συλλογίζεται αδιάλειπτα στις παρυφές της λογικής: την υγειά μας να' χουμε, ενώ ο λόγος μάς διαφεύγει/η επιστροφή της αναίτιας παραμονής στο δοχείο από φως της χλόης θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε στρέβλωση της γραμμικότητας του χρόνου, συνεπώς οι κάθε μορφής αντικατοπτρισμοί των προσώπων στα πρόσωπα να προωθούνται στα αρμόδια τμήματα της περιοχής που καλύπτεται από την σκιά του σαρκασμού υπό τα λαίμαργα χείλη της σφίγγας/

ακίνητος θα
συγκινηθώ
όπως και να έχει
βρώμικος
όμως
ίσως και ώμος
προς βρώση
αναζητώντας
βρόμικος

την πείνα

a Local hEro

περνάει δίπλα του
αγγίζει τον ίσκιο
η φευγαλέα παραχώρηση στο παρόν
εκείνου που δεν ανήκει στο τώρα
σκωπτικός ακόλουθος
χορεύει τις λέξεις
στον αυχένα της έκπληξης
όπως ο δισταγμός που επιβουλεύεται
κάθε λυγμό

πολιτική ευθύνη (αυτοκριτική συσκευής για την αντιμετώπιση του κνησμού σε μετεωριζόμενο πράσινο)

έχει τόσο καιρό εδώ να φανεί το τώρα/πίσω από φωνές ενεδρεύει ο φόβος που δεν έχει χείλη/σε συντρίβει η άρνηση της τιμής του θρυματισμού της πτώσης στο κενό της προσφοράς μιας ματαιότητας του πλεονασμού που φλύαρα χτενίζει τα ετερόκλητα πλήθη με μια εξοργιστική παραφορά χωρίς αντίκρυσμα/στην θέση που επιφυλάσσει η ακολουθία των τριγμών - το έρρισμα πάνω από τον αναβάτη και η υποχώρηση του λόγου των ανθρώπων σε αφθονία - μια υπογενίκευση της παρελθούσας στιγμής: δάκρυα γλυκερίνης, απεγνωσμένος μοχλός της ανατροπής, λέξεις που έπεσαν με θόρυβο... θα κρεμαστείς από τα πόδια σου, στην επιστροφή καθώς η πλάτη αγγίζει το πάτωμα, ο χρόνος πιέζει το σαγόνι, στριμωγμένος μέσα στα δόντια σου, θα ζυγίσεις πόσο ακριβώς απομένει χωρίς εσένα.