Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Η συστολή του εύκρατου κύκλου



Με τα μάτια σταθμευμένα στην άνοδο, συλλαμβάνω το σημείο ανάμεσα στο πρόσωπο και την οπή του προσώπου, να μηρυκάζει την κάθοδο στο στενό και υγρό της εκκίνηση μιας αλληλουχίας, ένα ντόμινο, κατά τα άλλα τυχαίων, αλληλοσυγκρουόμενων οδηγιών εκτύλιξης του ιστού της ηλεκτρονικά αναδυόμενης άνοιας, μίας μεθόδου ερμηνείας του τυχαίου που καθιστά την ερμηνεία καθεαυτήν άχρηστη, αφού το μόνο βέβαιο είναι η παντελής έλλειψη βεβαιότητας, αυτή η απώλεια βαρύτητας που καθιστά κάθε λέξη μετέωρη, κάθε έκφραση πεπερασμένη.
Δεν θα προσπαθήσω να γράψω γιαυτό, άλλωστε αυτό έχει παρέλθει... είναι ήδη εκεί

ΚαλημέραΦuckMe


Εξωτερικό
Πρωί
Με τα μάτια κατρακυλάω στα σκαλοπάτια να συναντήσω το νεκρό σκύλο
Πλησιάζω το κουφάρι
Ένα ρυάκι από poisoned σίελο αστράφτει στον γελοίο ήλιο της καθημερινότητας
Μία Porche Cayman αστράφτει δίπλα του κάτω από τα επίμονα χέρια των καθημερινών σκλάβων του BP
Μου φάνηκε ή όντως κινήθηκες
Να μαζέψω τα κύτταρα μου να τα αποστείλω με απλό ταχυδρομείο στο Hong Kong
Σώματα που μυρίζουν μεσημέρι, στριμώχνονται κι αδειάζουν τις τρίχες τους στο Box μου από πάγο
Πρέπει να σε απομακρύνω
Να σε πάρω από αυτό το εδώ που ποτέ δεν ήταν δικό σου
Μαύρη σακούλα απορριμάτων που δεν έφτασαν ποτέ τα χέρια μου
Το πνεύμα σου δίπλα από τον κάδο της σκατένιας ψυχής μου
Μου φάνηκε ή όντως κινήθηκες
Καθώς εκταμιεύω χρόνο από ΑΤΜ διακοπή για διαφημίσεις
Διαχείριση του αέρα σε προνομιακή τιμή: ΤΩΡΑ ΜόΝο Για ΣέΝα
Κινήθηκες στο πρωινό που ονειρεύεται τον νυχτερινό εφιάλτη
Έχεις ξανάρθει εδώ
Με τη γλώσσα έξω χαμογελώντας σαν Άγγλος ιππότης
Απαιτώντας ένα χάδι που δεν περίσσευε
Στο δρόμο συνάντησα έναν Χάπι
Είχε τη γεύση του κόκκινου όταν σβήνει σε μαύρο

Διαιωνίζοντας τη ροπή του καρότου


... ο διακοσμητικός ρόλος των ματιών, η εξίσου σημαντική απόσταση της ακοής από την αίσθηση, η προσήλωση στην αστοχία των υλικών η επιτηδευμένη ελευθερία της αναζήτησης του νοήματος, του δικαίου, της πραγματικότητας.

Γράφω πως διαβάζω ότι εδώ γράφεται πως η μαζική κουλτούρα δικτυωμένη πλέον σε ένα ευρύτερο εικονικό δίκτυο διάδοσης της εμπειρίας ως μεταδοτικής νόσου και της διαρκώς επεκτεινόμενης προβολής του απωθημένου "εγώ" σε διάσταση, οδηγεί σε μία απόπειρα επιβολής της υποκειμενικότητας με όρους καθολικής σημασίας (ή εγώ ή τίποτα), σε μία υφέρπουσα λογοκρισία απόρροια του ρατσιστικού Urban Facto, κι ενώ όλοι γνώριζαν πως ορισμένα στραβά δόντια μπορούν να στρώσουν και χωρίς Hardware επεμβάσεις τώρα όλοι προτείνουν πακέτα επιδιόρθωσης σε προνομιακές τιμές για εκείνους που χαμογέλασαν όταν έπρεπε.

Δεν φτάνει μόνο να κοιτάζεις τον καθρέπτη
πρέπει λίγο να νιώθεις αυτό που σε κοιτάζει