ο Α πίστευε πάντα ότι το τέλος είναι η φιλική σύγκρουση με διερχόμενο άγνωστο όχημα στη διασταύρωση των οδών Τσιμισκή με Κούσκουρα υπό την επήρεια διαχρονικού H0T D0G χωρίς πατάτες, και αυτό το ακαριαίο push που προκαλεί η ροπή στη μεταφυσική του αλκοόλ που κυλάει δίπλα σε κάθε στιγμή που δεν αναγνωρίζει τη γραμμικότητα του χρόνου και αναπηδάει όπως η βελόνα του πικάπ στο μεταίχμιο εφηβείας-νεότητας, κρατώντας την αναπνοή της σε μία προσπάθεια να μη συμβεί. Η βεβαιότητα με την οποία περιέβαλλε τα πράγματα ήταν το αναπάντεχο φως στην καρδιά του χειμώνα, ο δρυοκολάπτης της αϋπνίας στο μονότονο κάλεσμα μιας lounge ετερότητας, με φόντο τη στερημένη από simplicity καθημερινότητα και τις τρεκλίζουσες απόπειρες μετάβασης σε ένα αύριο με στολές εργασίες, πλαστικών χαμόγελων ...ντοπαρισμένης χαράς σε αφθονία. Η σορός του άτυχου νεαρού μεταφέρθηκε με επιτυχία από το backup της εταιρείας στον προθάλαμο της ανυπαρξίας για το απαιτούμενο restoration. Στο δρόμο η επιστροφή των ομόηχων ουσιαστικών κάνει το on the road απόσπασμα φλύαρης επιβεβαίωσης, μία αφορμή αντιμεταβίβασης της νόσου των ματαιόδοξων αγελάδων ταχείας ανάπτυξης στα ζοφερά πίσω από τα μάτια κενά χαμόγελα των ευρηματικών ηλίθιων τόξων που τεντώνονται κάθε φορά σαν για να φτάσουν απέναντι, δηλαδή εδώ, που σημαίνει τώρα, αυτή την παραληρηματική καθωσπρέπει παλινδρόμηση που πάντα αρνείται την ύπαρξη καταφεύγοντας στις ready made θεραπείες, στην αρρώστια της μεθοδευμένης χαράς, στο όλοι μαζί μπορούμε να κρατηθούμε από επίμονο beat της καρδιάς του άλλου, εκείνου που έχει ακόμα, του άλλου με Κ σε Γωνία με Α αρνητικό, βαμπιρίζοντας στις φρέσκες πτυχές νεανικού περιτυλίγματος, μηρυκάζοντας το μπλε από τον καπνό που κάποτε έσπαγε τη νύχτα σε καραμελωμένα κομμάτια raw έμπνευσης, ρο από το νερό
