διαγράφω κύκλους
πάνω από το χώμα
κόκκινα μάτια λιώνοντας
λυγμούς χαράσσω στο στόμα
αδηφάγα πληγή της δικαίωσης
τα χέρια κοιτάζουν
ουρανό από λάσπη
κραυγές απ' τα κεριά της τιμής
κυκλώνω ένα πάθος
στα τυφλά
πίσω από ανοιχτά βλέφαρα
επιδιώκω τον διακόπτη
να γυρίσω στην εύνοια
δεν θα κοιμηθείς ξανά
αν δεν θυμηθείς να ξυπνήσεις
8 σχόλια:
γειά σου Duchamp
γεια σας κι εσάς, κυρία imarias
δε θα κοιμηθώ ξανά, αν δε θυμηθείς να με ξυπνήσεις :)
καλημέρα χαμογελασμένε δίσκε, ήρθε η ώρα να κοιμηθείς, όπως θυμηθείς, να με ξυπνήσεις
Συνειδητοποιώ ότι όλον αυτόν τον καιρό είσαι ντανταιστής, με ότι επισύρει αυτό, εικονοκλασίες, αναρχισμούς κλπ. Αν το σκεφτείς, όντως πρέπει να αρχίσεις απ' τη γλώσσα για να αποδείξεις ότι η αναρχία μπορεί να στηρίξει ένα σύστημα που να χαρακτηρίζεται από τάξη. Που να μη βασίζεται όμως στο αρτηριοσκληρωτικό τυπικό και σε αμφίβολα αξιώματα, αλλά στην αλήθεια και την ουσιαστικότητα της ενμέριμνης συνείδησης.
...από το τίποτα από το οποίο προήλθε το τίποτα, στο τίποτα που μας ανήκει/η απάντηση είναι λογοτεχνία αλλά ο λόγος είναι άλλο πράγμα/κωδικοποιήσαμε το λόγο στο πλαίσιο μιας σύμβασης με ευρεία αποδοχή, ισοπεδώνοντας την ιδιοσυστασία του νοήματος(αμβλύναμε τη σκέψη)/η ερμηνεία αποτελεί τη βάση της υποκειμενικότητας, και μόνο μέσω αυτής προσεγγίζουμε το σημείο της άφιξης στη χώρα της γνώσης-δηλαδή στο τίποτα-κι από το αγνό τίποτα προερχόμενος μόνο το χάος της μη τάξης-τακτικός επισκέπτης της διάνοιας-"to all my friends" φίλε μου, όπως πάντα...
Καλή χρονιά. Καλώς ν' αγρυπνούμε.
δε θα ξυπνησω ξανα αν δε θυμηθω να κοιμηθω. μεγεια τη χρονια.
Δημοσίευση σχολίου