Αναζήτηση/επικόλληση/αντί-γραφή… έτσι διαγράφεται το από την αδράνεια διαφαινόμενο πέρας… από το πρόσωπο της αγάπης σταγόνα του γενότυπου σε συλλέκτη νεκρών… να ανακαλύψω τον προορισμό περιγράφοντας την αποδόμηση της ύπαρξης… εγώ όπως υπάρχω/ γυμνός πριν το τέλος/ στην εναρκτήρια επιλογή του παρόντος… απέχοντας/ διατηρώ την αρχική λάμψη-τον συριγμό της ακοής σε βοή ανυπότακτης ακολουθίας/ μετά την οικειότητα η προσήκουσα απώθηση: απώλεια της συνείδησης σε βάλτο νυχτερινής συνάθροισης με σκοπό την λήθη/ θα ξεσκεπάσω την αναμονή που ολοκληρώνει τις βεβιασμένες συλλογικότητες, τα τεταμένα χέρια και χαμόγελα της ευκαιρίας, τα άδεια κλαδιά στο δέντρο της μοναδικότητας.
Όταν αντικρύζοντας τα μάτια της απολυτότητας του πρωινού που δεν θα φέρει τίποτα αναρωτηθείς για όσα χάθηκαν περιμένοντας την στιγμή της αρπαγής και διατηρώντας το τιμόνι της πόλης ο ουρανός συνεχίσει να σου χαμογελά όπως ηλίθιος ήσουν πάντα τότε ασπρόμαυρο και χνουδάτο από την Κίνα φέρνει μοναδική απελπισία στα άδεια σου μάτια, πίεσε το 0.
Υπάρχω ως χειρότερος: φίλος, εχθρός, σύντροφος κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος… ούτε μια κλήση, μια αντιπαράθεση, ένας εναγκαλισμός σε πρωινό εγγύτητας… ο εξωγήινος της γειτονιάς σας/ φυτεύοντας παράλογους συνειρμούς/ στενεύοντας την διαφυγή από το παρόν της γελοίας άνοιξης-υπαγορεύοντας τις αναπηρίες…
Ντροπή είναι να κλείσεις την πόρτα του ψυγείου χωρίς ένα χάδι στο προτεταμένο λίπος της ευδαιμονίας σου/ ένοχη αναμονή της κρίσης: η ευκαιρία κονιορτοποιείται σε δοχείο διογκωμένης πολυστερίνης/ η απώλεια της επίκαιρης δράσης με φόντο την επιτηδευμένη ευγένεια/ η ανικανότητα της ανατροφής σου…
Παρατηρώ την ανάγκη που φωνάζει… τους γύρω από αυτό που περιβάλλει τον χώρο μου… καθώς ακροβατούν στο μεταίχμιο του τώρα και του πριν… ο σιελογόνος αδένας της μετάβασης από την συλλογικότητα στην περιχαράκωση… χωνεύοντας τις άδειες σάρκες της κοινωνικότητας… τροφοδοτώ το εγώ με τι έκανες.
Στέκεις τώρα μονάχος αναλογιζόμενος την επερχόμενη κατασκευή της μετάθεσης της ευθύνης-φθαρμένα δοχεία μεταλλαγμένου μικροκλίματος και συσκευές αυτόματου ποτίσματος της θλίψης σου/ καθώς η επόμενη μέρα σου διαφεύγει/ σου διαφεύγει
Δεν έχω άλλο τρόπο να σου πω πόσο αδρανείς, φίλε μου, πόσο αδρανούμε, πως κάνουμε ότι ζούμε ενώ όλα μας διαφεύγουν πλέον εκούσια, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι δεν είναι επιλογή, μια γελοία επιλογή που αποποιείται τον εαυτό της, ότι δηλαδή παύουμε την ροή των πραγμάτων και στη θέση τους προβάλουμε μια εικόνα του εαυτού μας στο άφθαρτο διηνεκές της ασημαντότητας του λόγου μας έναντι των εκκλήσεων της ροπής του άντε και γαμήσου φίλε μου
4 σχόλια:
Σύντροφε είσαι πολύ ωραίος σήμερα. Θέλω κι εγώ να πιέσω το Ο.
...αλλάζει χρώματα το πρόσωπο μου, ίσως αυτό είναι που με κάνει βελόνα στα άχυρα, ή το άχυρο ανάμεσα σε τόσα άλλα, ίσως η απώλεια μιας αποκρουστικής απώλειας και η ολισθαίνουσα αίσθηση της κτήσης σε αόριστο χρόνο, το βήμα πριν την οριστική μετάπτωση, θαμμένος στο χιόνι της πρότασης η αγάπη μας κρατάει ενημερωμένους, αντιβιοτικό τελευταίας λέξης δεν θα πω... Ο
Παρατήρησα ότι ο oodada διαβάζεται πιο ευκολα όταν είσαι σε κατάσταση πνευματικής ανάτασης. Ειναι λίγο σαν ντοπάρισμα της ύπαρξης. ΄Ετσι, ίσως να ριχνεις όλα τα εμπόδια, αλλά συνεχίζεις να τρέχεις στον αγώνα της κατανόησης . Στο τέλος ίσως και να καταλάβεις κάτι. Εγώ σκέφτηκα το πόστερ των Greatful Dead με τον σκελετό που ποτίζει τα λουλούδια.
αδυνατώ να θυμηθώ την ορθή χρήση των φίλτρων, αυθαιρετώντας θα επιλέξω ένα full green f1,4 1/125 400ISO, ΤMAx, μετά ο χρόνος θα χαρίσει την σήψη στα νεογέννητα άνθη
Δημοσίευση σχολίου