Η μελάνι, στις άκρες των δακτύλων, σηματοδοτεί το τέλος της αφέλειας.Η ενοχή στάζει, από την φωτογραφία της τεκμηρίωσης, στην γεωμετρία του καθημερινού φόβου.Ο ουρανός βλέπει στο χώμα τον αντικατοπτρισμό του, η προσμονή της αδράνειας, γονατίζει στη θέα του κάδρου που οριοθετεί την πρόσβαση στην αυλή των εκλεκτών. Στον γενετικό κώδικα κρυπτογραφείται το μέλλον, η πιθανότητα να συναντήσουν τα μάτια την όραση.
Είμαι ο φόβος, όμως ο φόβος σου, δεν μου ανήκει. Παίρνω το ποδήλατό μου και χαϊδεύοντας τα αυτιά μου σε ακολουθώ, αλλά ο ίσκιος σου μας χωρίζει, η αμφιλεγόμενη επιλογή της πορείας του, αποσυντονίζει τον ρυθμό της αναπνοής.
Στο περιθώριο μιας ακαθόριστης αφυδάτωσης της διάκρισης των επιμέρους στοιχείων της σύνθεσης του Λόγου, τα ίχνη που αφήνει ο ραπιδογράφος στην κοιλιά του λαγού της υπαναχώρησης, ορίζουν την ταχύτητα με την οποία θα επιτευχθεί η σύγκρουση με την τάξη της καταναγκαστικής διαδρομής. Ο πρωινός επισκέπτης της πόλης, λαμβάνει σήματα διανομής ρόλου, μετακινείται σύμφωνα με τις υποδείξεις του κώδικα της ευπρέπειας, συρικνώνει τη βία σε δοχεία ευγένειας, αγνοεί την παρόρμηση τού κτήνους, και καθώς η ηλιοφάνεια τού επιτίθεται, θέτει το πανωφόρι της αηδίας στο φως της εκτύπωσης.
Σου χαμογελώ , στο στόμα κρύβω τις προθέσεις μου, ήχοι χωρίς καρδιά βαπτίζουν τα φωνήεντα τους στη θλίψη. Αναγνωρίζω την ανάγκη σου να αποφύγεις την επαφή, βήματα που κλείνονται επιπόλαια στη σιωπή, πίσω από το κρύσταλλο της διακίνησης, ασφαλίζεις την παραμονή σου.
Φοβάμαι την ακαριαία συγκέντρωση φυσαλίδων σε ένα δρόμο με υποψία εγκατάλειψης, την υποταγή στην αγελαία επιθυμία της διαφυγής, την απειλή της αναπνοής τού, πίσω από ανοίκεια προθήκη, φυσικού προσώπου.
Απουσιάζω από την παρόρμηση της λαβής που οδηγεί την αντιπαραβολή σε τέλμα, είμαι ο λόγος της σιωπής, το έρμα της κύλισης, καταστρέφω την ασφάλεια για την Ασφάλεια.
Ξύπνημα μετά τον εφιάλτη της αφύπνισης σε ξένο σώμα, στη γλώσσα μου τα σημάδια της επανάστασης, θα σηκωθώ από το πάτωμα μετερχόμενος τη δυνατότητα της έκλειψης, τα λόγια μου θα σαπίσουν στην άμμο, από τη σήψη τους θα γεννηθεί η υποθήκη του χρόνου. Σκέτος καφές, άρωμα της ήττας, το φως προσδοκά την αναγνώριση, η όραση πεθαίνει...
