ψαύοντας τους γκρίζους ιστούς
στο βάθος ενός κρανίου που δεν μου ανήκει
προσφέρω δισταγμούς
στη θέση σκέψεων με ισοτονικά ποτά
για την άτοπη αντιμετώπιση
μιας δίψας που ζεσταίνει
τις γωνίες μιας κυκλικής κατοικίας
η παράδοξη μετριοφροσύνη
της επιβαλλόμενης κάμπιας της μεταφοράς
θα αφηγηθεί το ταξίδι της πεταλούδας
στον μη-τόπο της μεταμόρφωσης
τα δάχτυλα
είναι η βλέννα
στα χείλη της επιστροφής
σχηματίζουν τη σιωπή
ανοίγοντας δρόμο
στο σκοτάδι
των νεκρών λέξεων
η συγγνώμη
χύνει το κρασί της
στο χώμα
των 40 ημερών
τα δόντια
θρυμματίζονται
σε ένα στόμα
που έχει πνιγεί
σάλια της Άνοιξης
οι τρύπες μου αναπνέουν ακόμη
αγκαλιάζω μια κεραία της τηλεόρασης
φωτιά σε σύρμα
το αίμα μου
είναι δικό σας
2 σχόλια:
Δικό μας είναι...
Για να βρούμε πού πατάμε και ποιου το χαμό ζηλέψαμε. Δίχως στοργή και συναφείς φροντίδες κατάπαυσης του εσώτερου πυρός.
Μόνο με αίμα.
Γιατί η μεταμόρφωση γλιστρά στο χώμα που λάσπη έγινε.
Μόνο με αίμα.
Μόνο...
η σκιά μου μεταμορφώνεται σε τοίχο
πίσω του η ζωή συνεχίζει την ιχνογραφία της
πανικός από κίτρινα ηχεία
τα μάτια ξεπλένονται
ο δρόμος στα πόδια μας
κάπου υψώνεται ένα όνομα
σε ποιόν ανήκει;
στο μεταίχμιο του δειλινού
ο ουρανός γίνεται αίμα
το μπλε καταπίνει τον χρόνο
η επαφή βρίσκεται, για λίγο ακόμη, στην άκρη του δαχτύλου που σχεδιάσε την πόρτα...
Δημοσίευση σχολίου