.jpg)
Στο περιθώριο της πλατείας
από το ανοιχτό τραπέζι
Το γρασίδι αναπνέει ακόμη
Τα χέρια μου αντικρύζουν την απάντηση σε ένα κάλεσμα ψυχιατρείου
Νεύρα τεντωμένα, στο πάρεργο της δράσης, λοξοί σπουργίτες, κλέβουν τροφή στην ελεημοσύνη του αύριο
Ταλαντούχος ο βροχοποιός, όπως γελοίου άκουσμα στη μέση της ερήμου, θα ακουστώ άν παραγνωρίσεις το trojan που σού 'στειλα
Η αιδημοσύνη σου δεν σού επιτρέπει το γέλιο, ο καταψύκτης της διάνοιας απαιτεί service από τη λογοκρισία, για αυτό χαμογελάς μνησίκακα
Ο άνθρωπος χορεύει τις κορίνες του
να απαρνηθώ το βλέμμα του ζογκλέρ και να ατενίσω
άδεια παντελόνια στην άκρη του τίποτα
ορυμαγδός είναι η επιτυχία του θορύβου, σάπιο κενό στην άκρη της ακοής να ρυθμίζει τον λόγο μας, η φιλολογία της έξης
όταν ξυπνήσω, άφησε στο προσκεφάλι μου, κάτι από τα δάχτυλα σου,
την ώρα που κλείνεις σ’ αυτό το τσιγάρο
Στο βωμό της εικονικής πραγματικότητας/virtual πολιτεία της άλωσης/ορυμαγδός ηλεκτρικών φωνών/από την οθόνη το αίμα κυλάει σε φλέβες καλωδίων/κάποιος σου στερεί το φως/ίσως είναι το τεχνητό κλίμα που στους διαδρόμους σε κυνηγάει/ήρθα ως εδώ το χρόνο να σπρώξω/μουσική στην ακοή η μελωδία πουλιών-δεν υπήρξαν/μέσα από την έρημο βγαίνεις στην έρημο να κολλήσεις στην άμμο/οι τροχοί σου γυρνάνε τρελά, όπως τρελά γυρνάει η σφαίρα που πάνω της κρατιέσαι ζωντανός/αενάως σε τροχιά γύρω από το τίποτα διψασμένων ανθρώπων/κάποιος είπε «απίστευτο πώς σε κομματιάζουν οι άγνωστοι» κι έσπευσε να καλύψει τα νώτα του/τα βήματα σου σημαντικά για την πορεία της μάχης/μα είναι απλώς ένα εμπορικό κέντρο/κλέβει ενέργεια από μικρότερες πόλεις, υποβαθμισμένους θνητούς/αληθινό νερό από κάλπικους κρουνούς εκτοξεύει/για τη πηγή φροντίζει της φυλής ο αθέατος μάγος-νάνος με τα συμπλέγματα της Χιονάτης/φαγητό στο πόδι κι ένα χέρι να γνέφει σε άφατους χρησμούς/για μιά προβολή ήρθαμε ως εδώ/το κρύο της αίθουσας μάς αποθάρρυνε και πήραμε ένα ψαλίδι το λώρο να κόψουμε/από τη μητέράστιο ζαχαρωτό θελκτική αποστροφή αποζητούμε/όχι άλλα δάκρυα στο σαγόνι του σκύλου/μόνο σάλια πυκνά τίς πληγές να θωπεύσουμε-όπως αναγνώστης κολακία από άγνωστου δημιουργού κείμενο/μία μορφή αντίστροφης καταξίωσης/θα σε χαϊδέψω στη πλάτη κι ας μη το έχεις ανάγκη/αρκεί να μου το ανταποδώσεις γιατι μόνο έτσι θα υπάρξεις στα αλήθεια/στη σφαίρα της μη πραγματικότητας πίσω από το τζάμι, κάποιον θα κοιτάζεις καθώς το κάνει στον εαυτό του/ατομική βία συλλογικά αναπτυσσόμενη/πλήκτρα χτυπάνε με μανία πριν τη κορύφωση που δεν θά 'ρθει/πόσους ακόμα θα χτυπήσεις στο ταμπλό της αυτοϊκανοποίησης/σε πόσους θα στείλεις φιλιά στον καθρέπτη/άραγε το βράδυ εσύ κοιμάσαι;
Έχεις κλέψει κάτι από τον πόνο μου, στα αλήθεια, εσύ που τώρα συνθέτεις στον αμφιβληστροειδή της ανοσίας το είδωλο μου/άνθρωπος ο αντικατοπτρισμός, η ψευδής δήλωση, η απόκρυψη των στοιχείων εκείνων που θα σε φέρουν κοντά στην υλοποίηση του αντικατοπτρισμού/θα φέρω στα χείλη μου την θέαση του βλέμματος για να πνίξω τον ορίζοντα που μου διαφεύγει/την επιβεβλημένη ευθεία, άνω της οποίας, απαγορεύεται να ατενίζω/τον ήλιο που πνίγεται στο μολύβι σε αναζήτηση του τροχού/η πυρίτιδα φέρνει ίλιγγο στην ακοή/την ακοή του γάτου, υπαγορεύοντας το σύρσιμο πάνω στα πλήκτρα, τα νύχια στην κοιλιά της τροφής/κι ο Bird επιβάλλει στη σιωπή τη μελωδία της πτώσης/η ανάγκες μου zipαρισμένες στην πλαστική άμμο/κάτω από την πόρτα, ο σκύλος του γείτονα, φυγαδεύει τις απειλές του/το έξω έγινε πια ο κίνδυνος, όμως μπροστά στην οθόνη, το νιαούρισμα μου δεν είναι άνθρωπος/άραγε εσύ πώς κοιμάσαι;
...τα πάντα ήταν τώρα λιγότερα, ήταν μείον: μείον κεφαλόσκαλο, μείον πόρτα, μείον φως, μείον κρεβάτι, μείον Μάγα. Αναπνέοντας με προσπάθεια μουρμούρισε: «Μάγα», μουρμούρισε: «Παρίσι», μουρμούρισε «Σήμερα». Έπεσε να κοιμηθεί και πάλι σαν κάποιος που αναζητά τον τόπο του και το σπίτι του μετά από μια μακριά πορεία στη βροχή και το κρύο.
...θαύμασαν τη μεγαλόπρεπη επιγραφή: Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ο ΛΑΕΝΕΚ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣΚΟΠΙΟ και σκέφτηκαν και οι δυο (και το είπαν) ότι το στηθοσκόπιο θα έπρεπε να είναι κάποιο είδος ερπετού ή σαλαμάνδρας, που είχαι κρυφτεί στο νοσοκομείο Νεκέρ και το οποίο το είχαν καταδιώξει, ποιος ξέρει γιατί, μέσα από παράξενους διαδρόμους και υπόγεια, ώσπου εκείνο παραδόθηκε στο νεαρό σοφό.
... Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι ο γαργαλισμός και η οδύνη αρμόζουν είς τον άνθρωπον, όταν όλα επηρεάζονται εξίσου.
... Κατεβάζουν τότε από το άλογο το πτώμα του στρατηγού που στάζει πύο. Το αποθέτουν στην όχθη του ποταμού Ουακαλέρα, ενώ ο συνταγματάρχης Ντανέλ γονατίζει πλάι του και βγάζει το μαχαίρι του. Με δάκρυα στα μάτια κοιτάζει το παραμορφωμένο γυμνό κορμί του αρχηγού του. Με δάκρυα στα μάτια κοιτάζουν επίσης οι σκληροτράχηλοι ρακένδυτοι άντρες που σχηματίζουν κύκλο τριγύρω του.
Κι ύστερα το μαχαίρι βυθίζεται αργά στις σαπισμένες σάρκες.
... Μπρός στόν καθρέπτη, εγώ. Καί μέσα στόν καθρέπτη, ποιός είν’ αυτός πού μού γυρνάει την πλάτη μέσα στόν καθρέφτη, που αρνείται νά’ ναι το είδωλό μου;
Παρατήρησα ότι τα 250ml H2O Zagori χορηγούμενα από το στόμα κάθε Παρασκευή μεταξύ 16:00 και 18:00,σε συνδυασμό με την κατάποση λυχνίας πυρακτώσεως των 60Watt της εταιρίας Osram,έχουν ως αποτέλεσμα τη ψυχρή ολίσθηση των αντικειμένων των επάνω ορόφων μέχρι του σημείου G του τηλεφωνικού κέντρου Panasonic,παλμούς εναλλασσόμενης διέγερσης σε κενά 4essaron σημείων, καθώς και δάκρυα σε λεκάνη 3rion litrων κατά την υπερπροσπάθεια απομάκρυνσης των περιττών χαρακτήρων από το μπαλκόνι του 6ktου ορόφου, με θέα το White Tower αντιμέτωπο με την αποβολή της ημέρας από τον δίσκο της νύχτας.
Το γυαλί όταν θρυμματίζεται ανοίγει στον ουρανίσκο την πηγή του αίματος, σκουριασμένη γεύση κεράσι και κόκκινες κηλίδες στο T-shirt “ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ”, στο στήθος η σκιά του διαφημιστικού μηνύματος της WIND αποκαλύπτει τα δόντια ενός σαρδόνιου νάνου με τα γεννητικά όργανα ιχθύος σε πιατέλα από την Παρουσίαση-για τα μάτια σου μόνο.
Υποθέτω ότι το θέαμα που παρουσιάζω αγγίζει τα όρια του θεμιτού, οπότε αντιδράσεις του τύπου “κατέβα από το γραφείο μου γιατί μου λερώνεις το πιάτο” ας καταλήξουν στην αποχέτευση μαζί με αυτόν τον αρουραίο της αμφιβολίας που κρύβεται στη φόδρα της ηθικής σας.
Δευτερόλεπτα πριν, κάποιος από εσάς, τράβηξε το κορδόνι της θλίψης και ως δια μαγείας, από τις κλειστές τρύπες των ματιών σας, εκσφενδονίστηκε βρέφος
Αν και η κόπωση βαραίνει στους ώμους μου, θα προσπαθήσω να θυμηθώ πώς ξεκίνησαν όλα. Όπως κάθε προσπάθεια που σέβεται την ιδιότητα της, θα καταλήξω κι εγώ στο κενό.
Έχω στα χέρια μου, ζωντανά ακόμη, τα λουλούδια της ανάμνησης, μυρίζουν όπως το χώμα μετά την ήττα του από τις μεταβολή του κλίματος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Στο δρόμο συγκρούομαι μανιασμένα με ανθρώπους κατώτερους που φωνάζουν από μέσα τους “γάμησε με”, ο ουρανός συναγωνίζεται την επιρροή των πολυκατοικιών στο κουρασμένο μου βλέμμα, η ανοησία είναι ένα παιδί που σέρνει τους γονείς του σε μια διάβαση σκύλων, έχει στα ρούχα του σημάδια από το ύπουλο σπέρμα της εκκλησίας, μασάει με δύναμη τα τελευταία λόγια των 25 seconds και έχει φυλακίσει την αδερφή του στον καταψύκτη του παππού. Αν και είναι λιγότερο αρσενικό από την γενιά που μόλις πέρασε με κόκκινο, φτύνει τους όρχεις του να μην τους ματιάξει, παίζει Pro και γαμιέται με μπάφους. Είναι η ελπίδα μου για την μετενσάρκωση-δώσε μου το κεφάλι σου να ξεκουραστώ.
Στην οθόνη, τα είδωλα δίχως είδωλο, τρέφουν τις σκιές τους με το αίμα της τηλεθέασης. Θα αρνηθώ τη δημιουργία του κόσμου-ως δημιουργία-όλα ξεκίνησαν από την λάθος επιλογή της στροφής που οδηγεί στον δρόμο που κλείνει στην αλέα και επιστρέφει στο χάος.
Κι άλλος διακόπτης.
Να press or not to press?
είναι νύχτα;/μήπως έχω τα μάτια μου κλειστά;/κάποιος γράφει στην πόρτα μου έναν συριγμό/η σιωπή οδηγεί τα δάχτυλά του/είναι το φώς που πασχίζει να διαρρήξει το σκοτάδι μου/η ετερόκλητη αισιοδοξία της ανοησίας/είναι αήτηττη/επενδύει την αδράνεια με το μπλε βελούδο των black lights/έμπλεος από την οργή της τροφής σε σήψη,διαγράφω τη τροχιά του σεληνόφωτος,καθώς συναντώ την αρχική μου θέση/ορίζω το τέλμα μου κι από αυτό δεν θέλω κανείς να με αφαιρέσει/να αποσπάσει τη μοναδική έννοια από την χωρίς έννοια παλινδρόμηση των κλυδωνισμών της διαφήμισης/ως προϊόν,μεταφέρεται η εμπειρία της ύπαρξης,από το ένα πάρτυ στο άλλο/είνα η αδημονία της περάτωσης μιάς πράξης χωρίς τέλος,που οδηγεί τα μέλη της στη παραφορά της ανθρωποφαγίας/τις σάρκες σου για τις σάρκες μου τώρα,που ό,τι απέμεινε είναι ο εργολάβος της τελετής λήξης της αλληλεγγύης/ο καθένας μόνος,ανάμνηση του εαυτού του,λουφάζει στο κενό της ανυπαρξίας του,λείχοντας εικονικές πληγές,πλαστικά τραύματα στην πλάτη της τόλμης/αφουγκράζομαι την ανατολή καθώς παρατηρώ τη λέξη ουρανός και όλα καταλήγουν στη δύση/από το βαθύ κόκκινο,απόρροια της σύνθλιψης του φλεγόμενου δίσκου στο στεγανό του ορίζοντα,η θέαση καταλήγει σε σέπια παρωδία του διηνεκούς της απώλειας που επιβάλλει ο θάνατος της μυθολογίας/δεν είμαι μόνος όπως εχθές,απόψε,έχω για συντροφιά μου την αποτυχία της μοναξιάς
|
