ο,τι μου μοιάζει δεν υπάρχει στο τετράγωνο

άλλη μία πανσέληνος1

μέρα

με μάτια πικρά

οιμωγές σε θερμοκρασία δωματίου

αγγίζω

τη στιγμιαία μεταβολή των δακρύων σου

σε αργή κίνηση

όπως λιωμένο παράθυρο(η εγκράτεια του αναπόδραστου πλαισίου)

παρακολουθώ

πίσω από τις βίαιες συνάξεις

των καθωσπρέπει καταπατητών

ποτέ

όπως υπάρχει σε αναζήτηση

έρποντας ο καπνός

ο καρπός και η απόσταση εντός μου

να διακρίνω

λεπτές αποχρώσεις

της απόχρωσης (λ΄)

1:όπου κοινοτοπία

Η συστολή του εύκρατου κύκλου

Με τα μάτια σταθμευμένα στην άνοδο, συλλαμβάνω το σημείο ανάμεσα στο πρόσωπο και την οπή του προσώπου, να μηρυκάζει την κάθοδο στο στενό και υγρό της εκκίνηση μιας αλληλουχίας, ένα ντόμινο, κατά τα άλλα τυχαίων, αλληλοσυγκρουόμενων οδηγιών εκτύλιξης του ιστού της ηλεκτρονικά αναδυόμενης άνοιας, μίας μεθόδου ερμηνείας του τυχαίου που καθιστά την ερμηνεία καθεαυτήν άχρηστη, αφού το μόνο βέβαιο είναι η παντελής έλλειψη βεβαιότητας, αυτή η απώλεια βαρύτητας που καθιστά κάθε λέξη μετέωρη, κάθε έκφραση πεπερασμένη.
Δεν θα προσπαθήσω να γράψω γιαυτό, άλλωστε αυτό έχει παρέλθει... είναι ήδη εκεί

ΚαλημέραΦuckMe

Εξωτερικό
Πρωί
Με τα μάτια κατρακυλάω στα σκαλοπάτια να συναντήσω το νεκρό σκύλο
Πλησιάζω το κουφάρι
Ένα ρυάκι από poisoned σίελο αστράφτει στον γελοίο ήλιο της καθημερινότητας
Μία Porche Cayman αστράφτει δίπλα του κάτω από τα επίμονα χέρια των καθημερινών σκλάβων του BP
Μου φάνηκε ή όντως κινήθηκες
Να μαζέψω τα κύτταρα μου να τα αποστείλω με απλό ταχυδρομείο στο Hong Kong
Σώματα που μυρίζουν μεσημέρι, στριμώχνονται κι αδειάζουν τις τρίχες τους στο Box μου από πάγο
Πρέπει να σε απομακρύνω
Να σε πάρω από αυτό το εδώ που ποτέ δεν ήταν δικό σου
Μαύρη σακούλα απορριμάτων που δεν έφτασαν ποτέ τα χέρια μου
Το πνεύμα σου δίπλα από τον κάδο της σκατένιας ψυχής μου
Μου φάνηκε ή όντως κινήθηκες
Καθώς εκταμιεύω χρόνο από ΑΤΜ διακοπή για διαφημίσεις
Διαχείριση του αέρα σε προνομιακή τιμή: ΤΩΡΑ ΜόΝο Για ΣέΝα
Κινήθηκες στο πρωινό που ονειρεύεται τον νυχτερινό εφιάλτη
Έχεις ξανάρθει εδώ
Με τη γλώσσα έξω χαμογελώντας σαν Άγγλος ιππότης
Απαιτώντας ένα χάδι που δεν περίσσευε
Στο δρόμο συνάντησα έναν Χάπι
Είχε τη γεύση του κόκκινου όταν σβήνει σε μαύρο

Διαιωνίζοντας τη ροπή του καρότου

... ο διακοσμητικός ρόλος των ματιών, η εξίσου σημαντική απόσταση της ακοής από την αίσθηση, η προσήλωση στην αστοχία των υλικών η επιτηδευμένη ελευθερία της αναζήτησης του νοήματος, του δικαίου, της πραγματικότητας.

Γράφω πως διαβάζω ότι εδώ γράφεται πως η μαζική κουλτούρα δικτυωμένη πλέον σε ένα ευρύτερο εικονικό δίκτυο διάδοσης της εμπειρίας ως μεταδοτικής νόσου και της διαρκώς επεκτεινόμενης προβολής του απωθημένου "εγώ" σε διάσταση, οδηγεί σε μία απόπειρα επιβολής της υποκειμενικότητας με όρους καθολικής σημασίας (ή εγώ ή τίποτα), σε μία υφέρπουσα λογοκρισία απόρροια του ρατσιστικού Urban Facto, κι ενώ όλοι γνώριζαν πως ορισμένα στραβά δόντια μπορούν να στρώσουν και χωρίς Hardware επεμβάσεις τώρα όλοι προτείνουν πακέτα επιδιόρθωσης σε προνομιακές τιμές για εκείνους που χαμογέλασαν όταν έπρεπε.

Δεν φτάνει μόνο να κοιτάζεις τον καθρέπτη
πρέπει λίγο να νιώθεις αυτό που σε κοιτάζει

χτύπος σε λευκό καμβά

ξεκινώντας με άρνηση: δεν καταλαβαίνω=(κανέναν, τίποτα, κάτι, ένα, όλα)άπειρο/πεπερασμένο2

στο τηλέφωνο: ανακαλύπτεται ο χώρος μέσα του να χωρέσει η φρίκη/προσπαθώ, και καθώς προσπαθώ όλο περισσότερο λίγο από αυτό καταφέρνω>τίποτα

στο δρόμο πάνω από τη βροχή με σταματάει ένας φίλος, είναι καπνός και παρά το κρύο που κάνει, χαϊδεύει την υγρασία και μου δίνει να φάω το αριστερό του χέρι, εκείνου δεν του χρειάζεται τώρα που διορίστηκε στο τμήμα διακίνησης οδηγών, λέει

στο γραφείο:ο τοίχος χαμογελάει σαν ηλίθιος με συνέπεια τον επιπόλαιο θυμό μου, καταριέμαι τα ανοιχτά διαστήματα και στο grid>undo=έχω έναν υπερχρονισμένο εσκιμώο που μιλάει με τη γάτα του γείτονα αλλά τελικά πεινάει σαν άγγελος μετά την προσευχή.

ερώτηση:απάντηση=περιττό>να κοιμηθείς σαν μωρό και να ξυπνήσεις θυμωμένος, σε αυτό τον κόσμο ζεις γαμημένο αρχίδι>θα σε σβήσω όπως με έγραψες και στο λεκέ που θα αφήσεις θα φτύσω.

κάνω όπως δεν κάνω, παράνοια όταν εκείνος που δεν είναι κιόλας κανένας ιδιαίτερα κάνει πως κάνει ότι κάνει πως είναι εκεί, σε αυτό το εκεί που είναι το δικό μου εδώ και αυτό με γεμίζει με ασύμφορο πόνο. Από πού να κρατηθώ, αναρωτιέμαι, κι είναι ήδη αργά για διαλογισμό, έξω νυχτώνει ενώ μέσα ήταν νύχτα πάντα, όμως εγώ δεν γνωρίζω τίποτα άλλο πέρα από αυτό που μου αφήνεις στο χέρι, δεν απαιτώ να μάθω τι κρύβεις στις τσέπες σου, ούτε να μοιράσεις τη σανίδα σου γιατί αυτό δεν υπάρχει, δεν μου ανήκει.

ξανά το κεφάλι στα πόδια, με βία τη βία, τα λευκά χαρτιά στον αέρα, και στο στόμα μόνο χώμα.

Stop

πόνος, όπως χρόνος
κιβώτιο της επανάληψης για εκείνη
θρόμβος υπότασης
εκείνος
βόμβος, ο ερχομός της εκκίνησης
η απώλεια της έλξης
σιχαίνομαι
όπως γυαλίζω δάχτυλα για απέλαση
ενώ ήμουν εδώ
εγώ που ανήκω
ερευγμός ανικανοποίητης απώθησης
αντιστέκομαι
στην έλξη που ασκεί ο νιπτήρας
στην άρνηση που ζω
ασθμαίνοντας άλλογα

Περιμένοντας ένα σκύλο

ασθμαίνοντας εγκατάλειψη
στο άδειο παράθυρο/ ο θόρυβος που αφήνει πίσω της η σκόνη
όταν ελευθερώνει
σώμα-ψυγείο άθικτο

ακούγοντας δυσωδία
το χάδι της τηλεόρασης
στα βλέφαρα ζούνε σκιές που σχεδιάζουν μάτια
λέξεις

σκαλίζω στον τοίχο έναν κήπο
ανθίζουν πάνω εκεί
κανίβαλοι υδροχόοι
η καρδιά μου χτυπάει
περισσεύοντας

εγκαταλειμμένο χαμόγελο
σε καρέκλα μόνη
άθικτος πόνος στρέφει
μηχανικό τιμόνι
οδηγώ τον κατήφορο
της προσωπικής μεταμέλειας
μιας αντιστροφής σε σήψη
με την περιέργεια γατοτροφής
που αδειάζει τα σωθικά
εργαστηρίων ύπνου

κοιμάμαι
πουλί σε microwave μικροκλίμα
ονειρεύομαι πως ξυπνάω
ντινγκ!

ίλλιGος

ώρα κοινής ησυχίας/φυλακισμένοι στη κυψέλη/το έξω αναπνέει με θόρυβο/βουλιάζει στην απώλεια ο δακρύβρεχτος απολογισμός/διαφυγή από το κάδρο/εκείνο που τείνει στο άλλο, έξω από το εδώ όπως ορίζεται/τα ρούχα μου φορεμένα από κάποιον που χάνεται στο παρελθόν/μόνο ό,τι πίσω από τα μάτια μου οικείο, κτήμα μου/ακούω τον χρόνο όπως απλώνει στο χώρο τα δίχτυα του, να παγιδεύσει το φως που απομένει στα βλέφαρα, καθώς αυτά λιώνουν στο εφιαλτικό μεσημέρι με κομμένη ανάσα, μέσα σε ποτήρια που ανάβουν την δίψα σκοτεινών μπουκαλιών/κομμάτια της ύλης που συνέθεσαν την μαγεία μίας μεταφυσικής του τέλους σε ακροβασίες με ροπές γήινης απόλαυσης, κορεσμός της επιθυμίας σε απόγνωση: τόσο ωραία πράγματα κι άλλα τόσα, μόνα, πράγματα/χωρίς ειρμό, ή έστω την ανάγκη κάποιας νοητικής τάξης να επιβουλεύεται την μεταιχμιακή αδράνεια της προσωπικότητας σε κρίση, αμφισβητώντας την διαρκή ταλάντευση του συρμού στον άξονα την κοινωνικοποίησης, ένας ηλεκτρονικός επαμφοτερισμός της αποδοχής από την αυθεντία, τον συλλογισμό που συλλογίζεται αδιάλειπτα στις παρυφές της λογικής: την υγειά μας να' χουμε, ενώ ο λόγος μάς διαφεύγει/η επιστροφή της αναίτιας παραμονής στο δοχείο από φως της χλόης θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε στρέβλωση της γραμμικότητας του χρόνου, συνεπώς οι κάθε μορφής αντικατοπτρισμοί των προσώπων στα πρόσωπα να προωθούνται στα αρμόδια τμήματα της περιοχής που καλύπτεται από την σκιά του σαρκασμού υπό τα λαίμαργα χείλη της σφίγγας/

ακίνητος θα
συγκινηθώ
όπως και να έχει
βρώμικος
όμως
ίσως και ώμος
προς βρώση
αναζητώντας
βρόμικος

την πείνα

a Local hEro

περνάει δίπλα του
αγγίζει τον ίσκιο
η φευγαλέα παραχώρηση στο παρόν
εκείνου που δεν ανήκει στο τώρα
σκωπτικός ακόλουθος
χορεύει τις λέξεις
στον αυχένα της έκπληξης
όπως ο δισταγμός που επιβουλεύεται
κάθε λυγμό

πολιτική ευθύνη (αυτοκριτική συσκευής για την αντιμετώπιση του κνησμού σε μετεωριζόμενο πράσινο)

έχει τόσο καιρό εδώ να φανεί το τώρα/πίσω από φωνές ενεδρεύει ο φόβος που δεν έχει χείλη/σε συντρίβει η άρνηση της τιμής του θρυματισμού της πτώσης στο κενό της προσφοράς μιας ματαιότητας του πλεονασμού που φλύαρα χτενίζει τα ετερόκλητα πλήθη με μια εξοργιστική παραφορά χωρίς αντίκρυσμα/στην θέση που επιφυλάσσει η ακολουθία των τριγμών - το έρρισμα πάνω από τον αναβάτη και η υποχώρηση του λόγου των ανθρώπων σε αφθονία - μια υπογενίκευση της παρελθούσας στιγμής: δάκρυα γλυκερίνης, απεγνωσμένος μοχλός της ανατροπής, λέξεις που έπεσαν με θόρυβο... θα κρεμαστείς από τα πόδια σου, στην επιστροφή καθώς η πλάτη αγγίζει το πάτωμα, ο χρόνος πιέζει το σαγόνι, στριμωγμένος μέσα στα δόντια σου, θα ζυγίσεις πόσο ακριβώς απομένει χωρίς εσένα.

ανεστραμμένο ειδώλιο

Αφύπνιση. Ζωηρή άρνηση της υπαναχώρησης της νύχτας/ εντός της μέρας. Η εντύπωση που διατηρείται στην όραση μιας μνήμης που παρήλθε: η πιθανότητα του εγώ και η αντανάκλαση του στην βεβαιότητα του άλλου. Η παραβίαση του ζωτικού χώρου υπό την διάρρηξη των ιστών που συγκρατούν την λογική πάνω από το καυτό φως της παράνοιας. Η φευγαλέα άρνηση των δαχτύλων να απωθήσουν τον πόνο που ενεδρεύει στην σύμπλευση, σε έναν ορίζοντα που παλεύει με το αίμα της αυτοσυντήρησης. Διατηρώ τα λογικά μου καθώς η λογική παλινδρομεί στους κόμβους της κοινωνικοποίησης-τεμαχίζω το κενό που απλώνει ο μετέωρος λόγος της καθημερινότητας, με τα κομμάτια του φτιάχνω το τοτέμ της ζωής που θα ζήσω σε χρόνο απόντα. Συγκρατώντας την άγνοια καθώς βιάζεται να πνίξει την έρημο εντός μου, με άνθη από μέλλον σε απογεύματα λουσμένα με το φως μιας ελπίδας που φωλιάζει στον φόβο του φόβου που γεννάει τα παιδιά του σε μια βούληση που δεν βούλεται γιατί δεν πιστεύει στην ελευθερία αλλά ούτε στην μοίρα, παρά μόνο ίσως σε αυτή την απώλεια της πίστης, παρατηρώ την τροχιά του σώματος μου γύρω από το εδώ που είναι οι άλλοι... ακίνητος, όπως η εντύπωση που διατηρείται στην μνήμη μιας όρασης που επήλθε.

σχεδίασμα για ένα φεστιβάλ

ξύπνημα/νύχτα/αναπνοές/φως ψυγείου, από το άνοιγμα της πόρτας, παραμονεύει διψασμένο/η άλλη πλευρά, οι φωνές/"αν είναι κανένας μέσα"/ηθικά στερημένος, όπως η αρετή τους πόντους του κάρμα/αφειδώς ερριμένος στις διαθέσεις ενός σβώλου πάνω από την σταγόνα που άφησα πίσω μου για να μην ξεχάσω την καταγωγή των λέξεων/αν απαντήσεις θα είναι κάποιος μέσα/στη θέση σου δεν θα απαντούσα, αν δηλαδή ήμουν στη θέση σου, εγώ όπου δεν είμαι στη θέση κανενός, κι αν κάποτε υπήρξα αλλιώς, ήταν γιατί δεν πρόσεξα αρκετά, μιαν ανακολουθία στην πληροφόρηση είχε ως συνέπεια την μετακίνηση μου, στιγμιαία, μια επιπόλαια αντανάκλαση του εγώ στο κάποιος, όμως στο παρόν επιμένω απέχοντας στο διηνεκές από κάθε ορισμό, δηλαδή προς το παρόν επιδιώκοντας να απέχω στο διηνεκές από κάθε σημείο ορισμού...
ίσως θα έπρεπε να ρωτήσεις αν είναι κάποιος μέσα, αν ήθελε να είναι...
θέλεις να είσαι μέσα;
μέσα είσαι εσύ;
εκείνος που βρίσκεται μέσα, και θέλει να είναι, εκείνος, όχι κανένας ή ακόμη χειρότερα άλλος, στο εντός που κλείνει βίαια εκτός του το άλλο που βιάζεται να ανοίξει σε αυτό που φωνάζει ουρανός και πονάει: ένα παιχνίδι με ένα σημείο στο απώτερο του ταβανιού κι ακολουθώντας το ένα καρότο που δεν φτάνει...
τεντώνω τα σύρματα μου να λύσω τον κόμπο του αέρα που ιδρώνει/σημάδια στα μάτια ο αυτισμός της πλειοψηφίας/κανένας δεν είναι μέσα...
μόνο εδώ

επισκ0πηση

Ο χώρος αναλόγως/χρονική ανακολουθία/το εντός καθώς έρχεται εκτός μου/βρίσκομαι εδώ, πίσω από το ανοίκειο εκεί, αφουγκραζόμενος την ανάσα του άλλου/στο διάστημα που απλώνει η σιωπή/αντιμέτωπη τρυπάει το στήθος/τον τρόπο που μαθαίνω να ζω ενώ ξεχνάω το αλάτι/την κραυγή που τυλίγει την άρνηση/κακοφορμισμένη επιλογή της ηγεμονικής ελευθερίας/διαγράφοντας τόσα όμορφα πράγματα για την ανάγκη του "χάλασα" όλοι οι μαύρη κύκλοι/αυτόεπιβεβαιούμενη ανυπαρξία στο διηνεκές/τρώγοντας τις σάρκες του τίποτα/ πιστεύω στον φοβισμένο ορίζοντα/στα άδεια μπουκάλια του χειμώνα/στις πτήσεις που δεν έγιναν/στα μάτια που ο δρόμος στενεύει, ο φόβος με οδηγεί στο παιδικό δωμάτιο του πόνου/δαγκώνοντας δάκρυα/τυλίγω την καρδιά μου για έξω/κρυώνω/ βουβό/ παγωμένος/ πλησιάζω/μακριά από μένα/καταφθάνει με προσφορές

keyβδιλο(ν)

Ο χρόνος τελειώνει
Ο χρόνος μας
Εκείνος
που αποτελεί το απροσδόκητο της χάρης μας
Να είμαι τώρα εδώ όπως νεκρός
Σκότωσε με
Την στιγμή αυτή που δεν σου ανήκω
όπου
Το όνομα μου στα χείλη σου
Τρύπια δεκάρα κάτω από τη ν ανάσα σου
Το εισιτήριο για απέναντι