Στο ψυγείο, περιμένοντας, ώρες

Η αποφορά του θανάτου στο στήθος

Η μετατοπισμένη εκλέπτυνση των οστών

Ο σφυγμός του αδηφάγου ιστού της αποσύνθεσης

πολλαπλασιάζει τις αποικίες του στα χείλη

χρεωμένες οι ανάσες της αναμονής σε ψυγείο

κάπου στο μέλλον

Το σάλιο αντί τροφής

Δηλητηριάζοντας το αίμα της άνοιξης

Κλειδαριές

Όργανα γυμναστικής

Η ανάμνηση της πτώσης

Σε έναν ύπνο βαθύ

Όπως ο σάκος που πνίγαμε

όταν διψούσαμε πολύ

Aμπα une boîte avec des courbes

Στο σημείο όπου η συνάντηση παύει να είναι σύμπτωση, που η η επαφή των άκρων αποτελεί την προαναγγελθείσα συνέπεια: της αμηχανίας νόθο παιδί η συμπάθεια, και η αναγνώριση μία γλώσσα που δεν γνωρίζει.

Τώρα χρησιμοποιούμαι, υπό την εκμετάλλευση σου, για τις ανάγκες της προώθησης του προϊόντος, της ιδέας στο καινούριο κουτί. Θα κάνεις τον έξυπνο και θα σου επιτρέψω να νιώσεις άνετα με αυτό, λόγω καλής ανατροφής, μπορεί να σου χαμογελάσω. Παρόλο που με κουράζει που υπάρχεις σε βάρος της πολυπόθητης γαλήνης, και καθώς η παρασιτική ευφράδεια του λόγου σε παλινδρόμηση πάει με τις Bades, θα διαθέσω στο φλύαρο κενό σου τα 2/3 του χρόνου μου για να χωρέσεις το συμπλεγματικό εγώ σου.

Αν και συμβατικό ον ποτέ δεν κατάφερα να μάθω πόσο χρεώνεται: πόσο κοστίζει η θερμιδο-ώρα, πόσο πάει το χιλιόμετρο στο yaris μου, πόσα βιβλία πρέπει να πουλήσεις για να πάψεις να είσαι κάποιος μαλάκας και να γίνεις ο Μαλάκας. Εντυπωσιάζομαι πάντα από την ικανότητα με την οποία ο χειραφετημένος νους γνωρίζει και αναλύει τα οικονομικά των άλλων...

...και καθώς το λεωφορείο της γραμμής 27 σε μεταφέρει σπίτι, φτύνεις τα απομεινάρια του Σολωμού στην αγκαλιά της fakeslimblackwear γυναίκας σου.

Ο αέρας μέσα μου πλεονάζει

στα μάτια το φως περισσεύει

παντού γύρω σκοτάδι

ουρανός πια δεν υπάρχει

φόβος

επιτηδευμένη ειλικρίνεια

εικονικό δίκαιο των αθώων θηλυκών

σε παρατάσεις υπακοής

στο στήθος στεγνώνει ένα χάδι

κάρβουνο στη θέση της καρδιάς

σχεδιάζοντας τον τρόμο της φυγής

στο σχέδιο ένα ζώο ξαποσταίνει

μισάνοιχτο στόμα

φωτιές για μάτια

η γλώσσα μου νιαουρίζει

τα μάτια μου όπως τα χέρια συνήθως όπως άλλωστε έχει ειπωθεί ξανά διατηρούν την προσήκουσα ως προς τον κανόνα που επιβάλλει τα μάτια όπως τα χέρια ως συνήθως ξανά να διατηρούν την initial θέση τους σε ένα διηνεκές που μπάζει από τα push χαμόγελα και τις άδειες χρήσεις των υβριδικών οραμάτων επιτηδευμένα αθώων κτητικών αρσενικών άρα διατηρώντας κάθε επιφύλαξη διαρρηγνύω τον κύκλο των οράσεων και απαιτώ να μάθω αν ο πληθυντικός αυτός υπάρχει…

RAW από το νερΟο

ο Α πίστευε πάντα ότι το τέλος είναι η φιλική σύγκρουση με διερχόμενο άγνωστο όχημα στη διασταύρωση των οδών Τσιμισκή με Κούσκουρα υπό την επήρεια διαχρονικού H0T D0G χωρίς πατάτες, και αυτό το ακαριαίο push που προκαλεί η ροπή στη μεταφυσική του αλκοόλ που κυλάει δίπλα σε κάθε στιγμή που δεν αναγνωρίζει τη γραμμικότητα του χρόνου και αναπηδάει όπως η βελόνα του πικάπ στο μεταίχμιο εφηβείας-νεότητας, κρατώντας την αναπνοή της σε μία προσπάθεια να μη συμβεί. Η βεβαιότητα με την οποία περιέβαλλε τα πράγματα ήταν το αναπάντεχο φως στην καρδιά του χειμώνα, ο δρυοκολάπτης της αϋπνίας στο μονότονο κάλεσμα μιας lounge ετερότητας, με φόντο τη στερημένη από simplicity καθημερινότητα και τις τρεκλίζουσες απόπειρες μετάβασης σε ένα αύριο με στολές εργασίες, πλαστικών χαμόγελων ...ντοπαρισμένης χαράς σε αφθονία. Η σορός του άτυχου νεαρού μεταφέρθηκε με επιτυχία από το backup της εταιρείας στον προθάλαμο της ανυπαρξίας για το απαιτούμενο restoration. Στο δρόμο η επιστροφή των ομόηχων ουσιαστικών κάνει το on the road απόσπασμα φλύαρης επιβεβαίωσης, μία αφορμή αντιμεταβίβασης της νόσου των ματαιόδοξων αγελάδων ταχείας ανάπτυξης στα ζοφερά πίσω από τα μάτια κενά χαμόγελα των ευρηματικών ηλίθιων τόξων που τεντώνονται κάθε φορά σαν για να φτάσουν απέναντι, δηλαδή εδώ, που σημαίνει τώρα, αυτή την παραληρηματική καθωσπρέπει παλινδρόμηση που πάντα αρνείται την ύπαρξη καταφεύγοντας στις ready made θεραπείες, στην αρρώστια της μεθοδευμένης χαράς, στο όλοι μαζί μπορούμε να κρατηθούμε από επίμονο beat της καρδιάς του άλλου, εκείνου που έχει ακόμα, του άλλου με Κ σε Γωνία με Α αρνητικό, βαμπιρίζοντας στις φρέσκες πτυχές νεανικού περιτυλίγματος, μηρυκάζοντας το μπλε από τον καπνό που κάποτε έσπαγε τη νύχτα σε καραμελωμένα κομμάτια raw έμπνευσης, ρο από το νερό

AnAκύκλωΣη ηλεκτρικών ΣυΣκευών

ήταν ακόμα τώρα, ο άνθρωπος, τα illustrated μάτια, το πηγούνι με τα καλογυαλισμένα μπουτόνOFF, o ουρανός κάτω από το κουρασμένο κουφάρι της μέρας, ματωμένες κεραίες στο μετέωρο χαίρετε της πόλης, τα χαμόγελα συνωστίζονταν στο σταθμό της ρουτίνας εκστατικά προσμένοντας το άναμμα της νύχτας, εδώ ακόμη ένα κτήνος, η τεμπέλικη ουρά του δράκου, η φωτιά που τρέχει να κρυφτεί μακριά από τα μάτια των πιστών της, οργή από ατσάλι και μέσα της η καρδιά θωπεύει τον αβυσσαλέο αντίκτυπο της, σκουλήκια και νομίσματα στις τσέπες, δάχτυλα σε αναζήτηση συντρόφου, συγκρουόμενες λέξεις και λόγος σε πτώση από το ανοιχτό παράθυρο της θλίψης, ανεβαίνοντας six ορόφους, καταπίνοντας ατόφια θέαση, άμεση μεταφορά του τόπου και η μάταιη χαρά του ορώ από ψηλά, το χαμερπές προσοφθάλμιο του οίκτου, γυμνός από χαρά, αλλού ο φελλός και αλλού η φιάλη, ανακυκλώνοντας τις μνήμες ενός καθολικού αμφιβληστροειδή, πλυντήριο global ανάμνησης

ThessaloNice

ThessaloNice (SpotNikYouth) V02 from Duchamponline on Vimeo.

Urban προσηλυτισμός

Πρώτα πεθαίνει η ελπίδα, μετά ο σκύλος του γείτονα.

Δίπλα από το κτηνιατρείο η πραγματικότητα και εντός της ο σάπιος πυρετός της εφήμερης δράσης, επίφαση του δημιουργικού κύματος που σαρώνει τον αστικό ορίζοντα. Βαδίζοντας προς τα κάτω οι σκέψεις προκαλούν ένα βόμβο που σπρώχνει το βλέμμα στον σβησμένο πυρήνα της ύπαρξης ...μετρώντας τα σημάδια των δαχτύλων πάνω στο τζάμι πίσω από το οποίο με παρατηρώ ...να μην είμαι εγώ αυτός που τώρα βουλιάζει στην πιο βαθιά νύχτα της ανυπαρξίας/ στο πηγάδι του τίποτα το μαύρο νερό του σε ...φιξ καρέ τη δισδιάστατη ζωή μου στο τώρα που σβήνει.

Κρυώνω αλλά δεν έχει σημασία πια, κρύωνα πάντα όπως ακριβώς ήμουν μόνος πάντα ...point σε λευκό φόντο και μετά κενό.

Τίποτα δεν διαφέρει πραγματικά όπως και τίποτα δεν ενδιαφέρει ...

Ηθική (τρίτος δρόμος) εναλλαγή με avAnt GARD(en) σε δημιουργικά cells τρίΤων

μέσα

το γυμνό φως

κοιτάζοντας

ανείπωτες σιωπές

η αναμονή του προτεταμένου βλέμματος

άγρυπνος υποτακτικός

της ακολουθίας των έρημων υγρών δαχτύλων

από συστολή

τανυσμένο χαμόγελο σε σάπια ανάσα

η κόντρα των αυλικών

ατέρμονη επικράτηση της στείρας κατάφασης

να υποκύπτεις στη θωπεία

της απαστράπτουσας εξουσίας

κουρεύοντας το αυτί

αριστερού αυγού

καταπίνοντας έλεος

καθώς περίμενα αυτά που θα συμβούν με είδα να πεθαίνω όπως όταν σπρώχνεις κάποιον για να περάσεις δηλαδή ακριβώς όπως όταν κάνεις όταν περνάει το βαγόνι σου και εσύ χαμογελάς σαν να ήσουν πάνω και μετά γελάς γιατί έφαγες τα σούτια σου στην είσοδο του marketing για άγνωστο σκοπό όπως να σου έσπαγε ο Αντώνης το τζάμι σε μία απόπειρα απομάκρυνσης του ειδώλου του από την υγρή αντανάκλαση τού έχω να δώσω πακέτα με χαρτομάντηλα: να στεγνώσεις την επιθυμία της διάκρισης τελικά όπως όλοι και να γίνεις χρησμός.

(Sol)d out

Υποκρισία

Πρόσωπο λαμπερό στην αθέατη πλευρά της μέρας

Το ιριδίζον χαμόγελο της αθανασίας

Η τεχνητή οδοντοστοιχία της παλλόμενης σιωπής

Συριγμοί στην προσηλωμένη ακοή της παθητικής συγχρώτισης

Με ετερόδοξους ιανούς-σωτήρες της παλινδρόμησης

Ο φόβος του φόβου

Η κακοδιαχειριζόμενη εξουσία της σκιάς σε διαύγεια

Δίπλα αλλά υπό το φως

Αυτοδιαχειριζόμενος το χλιαρό έλλειμμα της έρπουσας διάνοιας

Λείχοντας τα σάλια της μετάληψης

Από το χέρι σε πτώση

Ουρανός σε στιγμιαία αναπαράσταση 3/4 ηλεκτρονικά διεγειρόμενης ίντσας

Γραφείο ενοικίασης συντρόφου σε primetime zone

Με την απαίτηση της εκτόνωσης μιας βίας που δεν ξέσπασε ποτέ

Σε ένα κέντρο που θυμίζει ξεπλυμένο παιδικό στοματικό διάλυμα

Στο επισκευασμένο στόμα ενήλικα

Αντηχεί από τα μέσα προς τα έξω

η σιωπή

ο διψασμένος Φόβος

Ο παλμός ενός ζωτικού οργάνου προς πώληση

TV 100 (BOSCH)

καμιά φορά σκέφτομαι-λες και το να σκέφτομαι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί-πως τα δόντια μου χαμογελάνε στο δάκρυ όπως αν καθόμουν στο κέντρο του δωματίου που δεν είναι δικό μου και έλεγα πως δεν είναι δυνατό να κάθομαι τώρα εδώ και να σκέφτομαι για όλους εσάς χωρίς λόγους, κάποιος λόγος θα υπάρχει να μηρυκάζω όπως άλλοτε τα γελοία χάδια των σπουδαρχίδων και η εξουσία των οκτώ και τριάντα...

ήταν τόσο αστείο να κάνεις πως νοιάζεσαι...

friendlagunmikvinuramigotemanφίλος

ο φίλος:

θα σε νοιαστεί όταν θα είναι πλέον σίγουρος ότι δεν χρειάζεται να κάνει αλλιώς, όταν με βεβαιότητα θα έχεις ξοφλήσει.

ο φίλος:

δεν θα σου πει ποτέ την αλήθεια, όχι για να μη σε πληγώσει αλλά για να μπορεί να σε χειραγωγεί μέχρι το τέλος της αυλής του.

ο φίλος:

δεν θα σου πει ποτέ ψέματα, πάντα με την αλήθεια στα δόντια, θα προασπίζεται το συμφέρον σου, κόβοντας στα σκοτεινά τα νύχια της γάτας που καιροφυλακτεί να αλλάξει το διάκοσμο στο οικείο αστείο.

ο φίλος:

το σκιώδες αντικείμενο της εξουσίας που θα συμμορφώνεται πάντα στις εκκλήσεις του υπό διαμόρφωση λαμόγιου για τη χαρά αφιερώματος στο freepress της γειτονιάς του.

ο φίλος:

η ανάγλυφη απογοήτευση του παγωτού σε τήξη υπό την κεκτημένη φοβία της ενατένισης άνω του ορίζοντα.

ο φίλος:

θα αποφασίσει την ανικανότητά σου ερήμην, άλλωστε αν ήσουν ικανός δεν θα ήσουν φίλος.

ο φίλος:

αν όλα πάνε καλά, θα πει: αυτός καβαντζώθηκε, να πα' να γαμηθεί, εμείς να δούμε τι θα κάνουμε, κι εξαφανίζεται.

ο φίλος:

όταν πεθάνεις έρχεται πρώτος, με μαύρο δάκρυ να κλάψει, να θυμηθεί όσα περάσατε και με απόγνωση ιαμβική, να αναλογιστεί για όσα δεν έκανε, και γύρω του οι συγγενείς υφαίνουν έναν φίλο.

Μέρος p(ρώτο)

Πίσω από το διαχωριστικό τζάμι-καθρέφτη τα μάτια του με παρατηρούν, μπορώ να αισθανθώ το εξεταστικό βλέμμα του πάνω μου, τα μάτια του να σχολιάζουν την παρουσία μου εδώ, στην πλευρά της ανυποψίαστης καθημερινότητας, καθώς η διαδικασία της εξέτασης ολοκληρώνεται με την περισυλλογή των τελευταίων ανακλαστικών εκλάμψεων τού υποκειμένου, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν αναγνωρίζει το είδωλό του ίσως γιατί η λειτουργία της αναγνώρισης των εξωτερικών χαρακτηριστικών της οικειότητας δεν έχει προς το παρόν οριστεί αποτελεσματικά, τα χέρια του καθώς σημειώνουν στον κόκκινο φάκελο τα προς ανάλυση δεδομένα, τη μυρωδιά του πρωινού ξυρίσματος να απλώνεται στον ανακλώμενο χώρο, το βλέμμα του αποστασιοποιημένο διαπερνά ή απλώς εγκλωβίζεται στο μεσοδιάστημα της αναγνώρισης αλλά ποτέ δεν εφάπτεται, δεν ταυτίζεται με αυτό που άλλο δεν είναι από τον αντιπερισπασμό που θέτει ο παρατηρητής του με σκοπό την απρόσκοπτη μελέτη των αντιδράσεων του υποκειμένου σε εξωτερικά, μη υποκειμενικά ερεθίσματα όπως είναι η άντληση του φόβου από ένα δοχείο οικείας προσέγγισης, κι ενώ αναγνωρίζει τη δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει, με το βλέμμα καρφωμένο -όπως η ομπρέλα στην άμμο εκείνο το καλοκαίρι που η μιζέρια της κατά συνθήκη παρέας μεταφερόταν από πλαζ σε πλαζ- στον κίβδηλο καθρέφτη-μεταίχμιο της αποδοχής ενός ειδώλου που τελεί σε άγνοια καθώς η ακινησία ίσως είναι συνέπεια μίας εγρήγορσης που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από εμάς, πίσω από την εικονικά ανακλαστική επιφάνεια, το βουλιμικό βλέμμα του παρατηρητή καθώς διεγείρεται από τον δείκτη του υποκειμένου που διαγράφει στον αέρα το προφίλ ενός φανταστικού διώκτη, πρωί, κάτω από το θαμπό φως του αέρα που λιώνει, με το πρόσωπο βουτηγμένο στην πυκνή αχλύ της χθες ήταν γιορτή επειδή νύχτωσε μέσα στο άδειο δωμάτιο της σκόνης πλυντηρίου 45 κατασκευαστών στιγμών των τριών δευτερολέπτων σε κλειστούς λαβύρινθους που δίνουν νόημα στη φιάλη που κρατάει τα δόντια σου σε ετοιμότητα για το τελικό χτύπημα της υγιεινής διατροφής με φόντο τα σκουλήκια που λείχουν πλαστικά πρόσωπα, κατασκευασμένες μύτες, κομμάτια της εμπειρίας, με στυλ, ριγμένα στον ώμο να ξαποστάσουν από το μακρύ ταξίδι της προβολής σε συρμούς των τεσσάρων μέτρων για τα μάτια μίας αδιάβροχης απλότητας που διαρκεί περισσότερο από τα κοινά χαμόγελα μίας χρήσης, τώρα τα χέρια στα γόνατα σαν για να πάψουν να γονατίζουν τα πρόσωπα μέσα στα μάτια, καθώς άδικα πίνουν από το παράθυρο-καθρέφτη την νευρική σε ακινησία υπόσταση του ασθενούς φίλου.

Το κομμάτι του πάγου ανάμεσα, ακούει τον άλλο καθαρά εντός του τέλους της ακοής του, τη φωνή που ξεχάστηκε, με ένα ποτήρι νερό, συνοδεία στο μπάνιο, τα δόντια του στο νιπτήρα χαμογελούν μειλίχια κάτω από το πράσινο φως της απολύμανσης, πίσω από τον πάγο εκείνος, μέσα του τα σύνθετα χάδια της οικειότητας σε ιδιοτέλεια, να μου δώσεις τους φόβους σου, να ερευνήσω στα περιττώματα της συνήθειας για τυχόν επιπλοκές, το υπάρχω όπως δεν το έχετε ξαναδεί, με τα μάτια της καθόδου από ένα όχημα διαφυγής, τα καλύτερα χρόνια σε επαγγελματικά ψυγεία δίπλα σε παρθένες εικόνες ορθόδοξης διαύγειας, κι ενώ η παρουσία όλων κρίνεται απαραίτητη, θυμάται πως αυτό είναι το όνομα του, απαραίτητα και εδώ, τώρα που ο καθένας ξαποσταίνει στην σκιά του εαυτού του, όπως αν είχαν ουρές και τις κατάπιναν, εγκαταλείπει το σώμα του για ένα καλύτερο αύριο, για ένα παρόν

Μέρος πρώτο

Πίσω από το διαχωριστικό τζάμι-καθρέφτη τα μάτια του με παρατηρούν, μπορώ να αισθανθώ το εξεταστικό βλέμμα του πάνω μου, τα μάτια του να σχολιάζουν την παρουσία μου εδώ, στην πλευρά της ανυποψίαστης καθημερινότητας, καθώς η διαδικασία της εξέτασης ολοκληρώνεται με την περισυλλογή των τελευταίων ανακλαστικών εκλάμψεων τού υποκειμένου, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν αναγνωρίζει το είδωλό του ίσως γιατί η λειτουργία της αναγνώρισης των εξωτερικών χαρακτηριστικών της οικειότητας δεν έχει προς το παρόν οριστεί αποτελεσματικά, τα χέρια του καθώς σημειώνουν στον κόκκινο φάκελο τα προς ανάλυση δεδομένα, τη μυρωδιά του πρωινού ξυρίσματος να απλώνεται στον ανακλώμενο χώρο, το βλέμμα του αποστασιοποιημένο διαπερνά ή απλώς εγκλωβίζεται στο μεσοδιάστημα της αναγνώρισης αλλά ποτέ δεν εφάπτεται, δεν ταυτίζεται με αυτό που άλλο δεν είναι από τον αντιπερισπασμό που θέτει ο παρατηρητής του με σκοπό την απρόσκοπτη μελέτη των αντιδράσεων του υποκειμένου σε εξωτερικά, μη υποκειμενικά ερεθίσματα όπως είναι η άντληση του φόβου από ένα δοχείο οικείας προσέγγισης, κι ενώ αναγνωρίζει τη δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει, με το βλέμμα καρφωμένο -όπως η ομπρέλα στην άμμο εκείνο το καλοκαίρι που η μιζέρια της κατά συνθήκη παρέας μεταφερόταν από πλαζ σε πλαζ- στον κίβδηλο καθρέφτη-μεταίχμιο της αποδοχής ενός ειδώλου που τελεί σε άγνοια καθώς η ακινησία ίσως είναι συνέπεια μίας εγρήγορσης που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από εμάς

ΑΝτιμετωπίΖοντας ιδανικά ανειδίκευτες ΠΑΡΑδοξότητες

Στον ουρανό συνάντησε ένα δόντι, την πτώση του οποίου έντυσε με κίτρινες κραυγές. Ο ουρανός ήταν πράσσεινος όπως πράσσεινος ήταν κι ο ορίζοντας, στα χέρια του έφερε τα δώρα της άγνοιας, πέτρες, μισοφαγωμένους λαμπτήρες υγρής πυράκτωσης, και την διαυγή φωνή του κονιάκ 3οών αστέρων του Ματζέστικ -πριν την οριστική απαλλοτρίωση του από τα τετράποδα Α’ κατηγορίας που συνηθίζουν να κάνουν την ανάγκη τους σε χώρους με μακριά μαλλιά και μία υποψία αυτονομημένης υπεροπτικής μιζέριας. Με όποια διάθεση βρισκότανε εύκαιρη σκάλιζε τη μύτη του για να καλλιεργήσει ιδέες που σκοπό είχαν την ανατροπή της ιδέας που έλεγε ότι οι μεγάλες ιδέες απαιτούν καλλιεργημένες μύτες.

Στη γη συνάντησε το χώμα που έφτυσε αίμα για να τον χτίσει, και με μία χούφτα της έμπνευσης, γέμισε το στόμα του με τους κόκκους της ύπαρξης που αγνοήθηκαν. Με ό,τι περίσσεψε έστησε ένα τοτέμ της πίστης ανυπεράσπιστων μυρμηγκιών που ζούνε με φωνήεντα σε διάταση στον πάτο επιτηδευμένων θεών της μίμησης της τροχιάς αστεριών που αγνοήθηκαν πριν την εξύψωση τους στον ουρανό της ηλεκτρονικής αυλής, η οποία τρίζει τον ύπνο της στα δόντια της νύχτας καθώς τα μηρυκαστικά της ισχύουσας ροπής του δίσκου που αποκαλείται σελήνη, στήνουν με το βόμβο των γνάθων τους, τη σκηνή της εμπλεκόμενης με την παρόρμηση της αυτοαναίρεσης της συνύπαρξης ετεροτήτων που διακρίνονται στο σπορ της υπερκατανάλωσης αταξικού χρόνου.

Στο πιάνο έπαιζε όπως πάντα ο Sam, το ουίσκι άνοιγε λαίμαργα τρύπες στον μεταιχμιακό πάγο της σιγής πριν τον τριγμό της κατάρρευσης της δοξασίας που θέλει το μπάρμαν να ακούει τις σκέψεις που ψιθυρίζονται υπό τη γρήγορη σκιά της υπό διαπραγμάτευση συσχέτισης άνευρων στίχων, και η πόρτα έκλεισε πίσω της, τον άδειο δρόμο, με θόρυβο μην τυχόν ξημερώσει με καυτό τυρί σε χυμένη Mc Farland.

Για να περάσει απέναντι χάρισε τα καινούρια του παπούτσια σε έναν ζητιάνο χωρίς πόδια.

Εκείνος σηκώθηκε, κοίταξε στον ουρανό ένα δόντι, και με τα καινούρια του παπούτσια πέταξε ψηλά…