όπως πάντα(δλδ)ποτέ

Τώρα δηλαδή πριν όπως μετά από αυτή την λέξη ακόμη ένα ψέμα δηλαδή εγώ εσύ το αδηφάγο άδειο έρχεται δεν καταλήγοντας εδώ όπως πάντα ακίνητος αμετανόητα ριγμένος κομμάτια στην παραφορά της απόκλισης χαϊδεύοντας κύκλους λείχοντας τη απώλεια των βημάτων σχεδιάζω στο γυμνό τίποτα της σιωπής ανυπακοή της μιζέριας νεύοντας χαιρέκακακακακα στο άδειο μπουκάλι της εγκατάλειψης αποφασίζω ποιο από τα όλα άδεια πραγματικά κενό που επίμονα με κοιτάζει αίμα μέσα από την κατατομή όπως κάθε απόσπαση από το οικείο κέντρο ποτέ δηλαδή πάντα ψέματα στο αίμα που περιγράφεται για την σημασία της διαγραφής αν θες να μάθεις αν όχι το ίδιο κάνει τίποτα όπως πάντα δηλαδή ποτέ πάλι το ψέμα της αλήθειας μου η δική σου εδώ στο εκεί που διαφεύγει μου διαφεύγει συνήθως όπως πάντα δηλαδή ποτέ

phil(os η κρίση)

Αναζήτηση/επικόλληση/αντί-γραφή… έτσι διαγράφεται το από την αδράνεια διαφαινόμενο πέρας… από το πρόσωπο της αγάπης σταγόνα του γενότυπου σε συλλέκτη νεκρών… να ανακαλύψω τον προορισμό περιγράφοντας την αποδόμηση της ύπαρξης… εγώ όπως υπάρχω/ γυμνός πριν το τέλος/ στην εναρκτήρια επιλογή του παρόντος… απέχοντας/ διατηρώ την αρχική λάμψη-τον συριγμό της ακοής σε βοή ανυπότακτης ακολουθίας/ μετά την οικειότητα η προσήκουσα απώθηση: απώλεια της συνείδησης σε βάλτο νυχτερινής συνάθροισης με σκοπό την λήθη/ θα ξεσκεπάσω την αναμονή που ολοκληρώνει τις βεβιασμένες συλλογικότητες, τα τεταμένα χέρια και χαμόγελα της ευκαιρίας, τα άδεια κλαδιά στο δέντρο της μοναδικότητας.

Όταν αντικρύζοντας τα μάτια της απολυτότητας του πρωινού που δεν θα φέρει τίποτα αναρωτηθείς για όσα χάθηκαν περιμένοντας την στιγμή της αρπαγής και διατηρώντας το τιμόνι της πόλης ο ουρανός συνεχίσει να σου χαμογελά όπως ηλίθιος ήσουν πάντα τότε ασπρόμαυρο και χνουδάτο από την Κίνα φέρνει μοναδική απελπισία στα άδεια σου μάτια, πίεσε το 0.

Υπάρχω ως χειρότερος: φίλος, εχθρός, σύντροφος κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος… ούτε μια κλήση, μια αντιπαράθεση, ένας εναγκαλισμός σε πρωινό εγγύτητας… ο εξωγήινος της γειτονιάς σας/ φυτεύοντας παράλογους συνειρμούς/ στενεύοντας την διαφυγή από το παρόν της γελοίας άνοιξης-υπαγορεύοντας τις αναπηρίες…

Ντροπή είναι να κλείσεις την πόρτα του ψυγείου χωρίς ένα χάδι στο προτεταμένο λίπος της ευδαιμονίας σου/ ένοχη αναμονή της κρίσης: η ευκαιρία κονιορτοποιείται σε δοχείο διογκωμένης πολυστερίνης/ η απώλεια της επίκαιρης δράσης με φόντο την επιτηδευμένη ευγένεια/ η ανικανότητα της ανατροφής σου…

Παρατηρώ την ανάγκη που φωνάζει… τους γύρω από αυτό που περιβάλλει τον χώρο μου… καθώς ακροβατούν στο μεταίχμιο του τώρα και του πριν… ο σιελογόνος αδένας της μετάβασης από την συλλογικότητα στην περιχαράκωση… χωνεύοντας τις άδειες σάρκες της κοινωνικότητας… τροφοδοτώ το εγώ με τι έκανες.

Στέκεις τώρα μονάχος αναλογιζόμενος την επερχόμενη κατασκευή της μετάθεσης της ευθύνης-φθαρμένα δοχεία μεταλλαγμένου μικροκλίματος και συσκευές αυτόματου ποτίσματος της θλίψης σου/ καθώς η επόμενη μέρα σου διαφεύγει/ σου διαφεύγει

Δεν έχω άλλο τρόπο να σου πω πόσο αδρανείς, φίλε μου, πόσο αδρανούμε, πως κάνουμε ότι ζούμε ενώ όλα μας διαφεύγουν πλέον εκούσια, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι δεν είναι επιλογή, μια γελοία επιλογή που αποποιείται τον εαυτό της, ότι δηλαδή παύουμε την ροή των πραγμάτων και στη θέση τους προβάλουμε μια εικόνα του εαυτού μας στο άφθαρτο διηνεκές της ασημαντότητας του λόγου μας έναντι των εκκλήσεων της ροπής του άντε και γαμήσου φίλε μου

ΠΕin

σκύλος της αναμονής σε νάρθηκα καλόβολης θλίψης ή εναγώνια ανάμνηση της αγελαίας επιθυμίας του συλλογικού τίποτα, ο ουρανός που σκοτεινιάζει διασχίζει με τις ηλικιωμένες φλούδες του το άρρωστο πορτοκάλι της πτώσης για να αναταχθεί στο παρόν, σε ένα παρόν που απομυζάει την επόμενη μέρα, το προ-δικασμένο αυγό της οράσεως σε βαθειά ύπνωση, στο πρωινό γεύμα των θρυματισμένων δοντιών που εκδιώκονται από τον θάλαμο της επικαιρότητας, με πρόσχημα την χαμηλή διατροφική αξία της βιοποικιλότητας σε κρίση, τα ατίθασα πιόνια της εξέλιξης, όπως σχηματίζουνε στον αιθέρα αθώους μηρυκασμούς αναποφασιστικότητας... ολοκληρώνοντας: με φόντο 2Dιάστατες γιρλάντες νοσταλγίας, REM lighting, με βλέμμα στο μέλλον, μια δόση υπεύθυνα συγκρατημένης αισιοδοξίας, και με μια υποσχέση υγρασίας στην άκρη του λόγου του, ο ανυπόληπτος σχεδιάζει την πείνα

Ψωμί

Εδώ
Εκείνος που πιστεύει
Μεταξύ
συνεκδοχής και βαριάς ήττας

…δεν ξέρω αν πρέπει να σου γράψω, άλλωστε δεν υπάρχεις, ή κι αν ακόμη υπήρχες τί θα μπορούσα να σου γράψω; Εγώ, ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη ικανότητα, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την επικοινωνία, αλλά ειδικά μιλώντας, στην ικανότητα να περιγράψω το χάος μέσα στο οποίο θα κληθείς να ζήσεις. Δεν γνωρίζω τι είσαι, από που έρχεσαι και σε τι ελπίζεις.

… νομίζω ότι είμαι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει, το ανακόλουθο τέλμα στην αλληλουχία της διαπαιδαγώγησης, ένα βραχυκύκλωμα στο κύκλωμα της ζωής.

... θα είμαι συνεπείς στις υποχρεώσεις μου όπως ένας διακόπτης, όμως τι νόημα θά’ χει αυτό όταν δεν θα μπορώ να σε ακούσω, να αναγνωρίσω πίσω από το κλάμα σου τις επικλήσεις στον άγνωστο-κατά συνθήκη-θεό, τα «κακά» χωρίς νόημα;

... για να κοιμηθείς θα σου διαβάζω Μπέκετ, για να ξυπνάς θα σου τραγουδώ Αγγελάκα, καθώς θα κυλάνε τα παιχνίδια σου, θα σου φτιάχνω έναν κόσμο από δάκρυα και χώμα, θα ακονίζω τα μαχαίρια σου για φόνο, γιατί θα πρέπει να με σκοτώσεις για να ζήσεις.

... εγώ, όπως κανείς άλλος, δεν πιστεύω στην διαιώνιση των ειδών, αλλά με έναν τρόπο μακάβριο σε αγαπώ, χρειάζομαι την παρουσία σου για να συνεχίσω να υπάρχω μέχρι το τέλος αμιγής, πλήρης όπως λέμε ημερών, με το βλέμμα της συνέχειας καρφωμένο στο μέτωπο.

... ταυτίζοντας την ελπίδα με τον ίσκιο της παρουσίας σου, στην υποσχόμενη αυταπάρνηση και το νόημα των αργιών, θα διασχίσω τα εργαστήρια βιοτεχνολογίας και τις αίθουσες αναμονής των μικρών ανθρώπων σε παύση, ώστε να αντιπαρέλθω την μειονεξία μου, την ανικανότητα μου να μοιράζομαι.

... η μάνα μου μας μεγάλωσε με το cosmopolitan και από πολύ νωρίς μάθαμε να διακρίνουμε το καλό λάδι. Ο γυαλιστερός τύπος που μας χτύπησε την πόρτα δεν ήρθε για τα ασημικά, είχε βάλει στο μάτι το κλήμα που δεν το έφαγε ο γάιδαρος. Τα δέντρα για να μεγαλώσουν ήθελαν παρέα και το αζιμούθιο στο κασετόφωνο χρειαζόταν ρύθμιση, αλλά ήταν κιόλας αργά, το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας αφαίρεσε την ευκαιρία.

Ενώ φοβάμαι, στέκομαι.
Θα με αγαπήσεις;
Ο κόσμος μου... θα σε τρομάξει;

x(ορός)

πληρώνει, λέει
γιαυτό και στέκει
βουβός
κάτω απ' τον ίσκιο του

darklight

φαντάσου ένα πτώμα χωρίς ζωή
ένα βλέμμα δίχως νερό
τον αέρα να γελάει όλο χάρη
γελάει
το σκοτάδι

Psychoδηγός

ο ψυχάκιας,
που στον παραμικρό κλυδωνισμό θα τα γαμήσει όλα
που κλέβει τα ρούχα μου
στις παρελάσεις
στριμώχνει την μέρα μου
ρουφάει τον καπνό απ' τα τσιγάρα
διαλύει το νερό μου
πίνει από την ανάσα μου το φως
διαρρηγνύει το εμπρός
στην άλλη πλευρά του φεγγαριού
πόδια πάνω στο σύρμα

AdayAfter(burning)

Επόμενη μέρα, η μετά από εκείνη που δίψασες στο σκοτάδι/μέρα. Ο φόβος χαμογελάει καθώς ξαποσταίνει από το τέλος της κούρσας, της χωρίς μάταιο τέλος επιβεβαίωσης. Τα μάτια αδίστακτα συναντιούνται ξανά στο σκοτάδι της τελικής έκλυσης, το απόσταγμα των στιγμών της βίας, σε δοχείο των 5ltr, για χάρη ενός gourmet της αγάπης.
Τα χέρια μηχανεύονται τους τρόπους για να είναι μαζί, σχεδιάζουν στον αέρα τα σύρματα που τα ενώνουν. Ο ουρανός ανοίγει τις πόρτες του για να κλείσει στο blue την αδημονούσα ευχέρεια της μετά-συγχώρεσης. Τα χέρια αστειεύονται ασφαλώς-rubbing με λίπος αθώας φώκιας
Η αγκαλιά, όπως λυτρώνει, μεγαλώνει μέσα σου την απόλυτη αίσθηση της ολίσθησης σε ζεστό καφέ με baileys, την πυκνότητα του αλκοόλ με γάλα, την παραφορά των ανθρώπων που σιχαίνονται το γάλα και την καταστροφή του πιάνου. Η αλληλουχία της δημιουργίας και η έναρξη του τέλους της/διψάω, πεινάω, στέγη πάνω στο κεφάλι του πόνου/πονώντας καθώς αγνοείς τον πόνο του άλλου, τον φόβο του κενού, την απώλεια του βλέμματος του στην ράχη του άδειου πουκαμίσου σου.
Πώς να εξηγήσεις, ότι ακόμα κι αν δεν μπορείς να καταλάβεις το πως, η ευθύνη της άγνοιας είναι δική σου, ότι δηλαδή η απώλεια της βαρύτητας και ο ήλιος που τρέφεται με το σκοτάδι των βλεφάρων σου, είναι ο μόνος τρόπος να μετοικήσεις στο παρόν, μακριά από τις χίμαιρες της ενηλικίωσης, από τον εφιάλτη που ξυπνάει τη νύχτα μέσα στη μέρα.
Ο λόγος επισκευάζεται όπως το ψυγείο που ενοχλεί, στο σκοτάδι διασκευάζει τα χνώτα της νύχτας, διακριτικά συντηρεί την επάνοδο στην βρώση.

Να τραφείς από τα δάκρυα που πνίγω, όχι εγώ, όχι γιατί πνίγω, το αίμα μου, μόνο επειδή λερώνω με τις βρώμικες πατούσες μου το τζάμι του παραθύρου και σου ζητάω να περάσεις έξω.

No man's Land(αναπόδραστο)

Ανοίγεις στα δυο το βλέμμα του άλλου, για να φυτέψεις τελικά μια σφαίρα στην καρδιά σου/ο ουρανός δεν είναι τα σύννεφα της Αμελί, ούτε η ψυχή μια φωτογραφία στιγμής από πόλη σε πόλη/τα δάκρυα όταν κυλάνε δεν λυτρώνουν, μόνο βαπτίζουν τις στιγμές στο αίμα/κοιτάζεις από ψηλά, το κενό που διστάζει, τα χέρια που τεντώνονται να ανοίξουν την μέρα, το άδικο που επιβάλλει σε κάθε τριγμό του την άρνηση της επόμενης μέρας/στο κυτίο παραπόνων άφησες τα κλειδιά σου, έκλεισες πίσω σου την πόρτα του Las Vegas και ο δρόμος κατάπιε τα τελευταία περιττά klgr της ανώφελης ύπαρξης σου/τα φαγωμένα le man σε οδηγούν στο τέλος της νύχτας, στο τέλος των παράνομων πιγκουίνων του εφησυχασμού, στην άκρη του μη τόπου/η παρέα των αρουραίων, που επελέγη ως έσχατη λύση στο μαρτύριο της απώλειας, μηρυκάζει το δέρμα τής διεξόδου/τα απολυμαντικά θα κάνουν τη δουλειά τους-θα γίνουν το μισογεμάτο ποτήρι της θέασης/θα χάσεις τον σφυγμό για χάρη μιας επιπλοκής που θα σε οδηγήσει σε άμεσο μαρτύριο, επαναλαμβάνοντας το ίδιο λάθος, την ίδια μαθηματική ακολουθία, εκείνη που θα σε φέρει πιο μακριά από την πολυπόθητη ταύτιση, την με τόσο κόπο αποκτημένη/θα γίνεις το στοιχείο που αναιρεί τη σύνθεση, ο βρόχος που πνίγει την άνοιξη, η φωτιά στο λιμασμένο εγώ/στην οργή του άλλου γεμίζεις τα ποτήρια της αντιπαράθεσης με το δηλητήριο της ιδεοληψίας/φτωχή ψυχανάλυση σε δωμάτιο με ψύλλους, το κουφάρι σου φλερτάρει με την εξαπάτηση, αποθέτεις στη βία την λύτρωσή σου/απαιτείς ένα δίκαιο τέλος, μιαν εκπυρσοκρότηση στο πρόσωπο κι ένα έργο τέχνης στον τοίχο/γεννήθηκες δειλός και δεν προφταίνεις...

από τον έναν ο άλλος, eGo

καμιά φορά σκέφτομαι, ότι φωτογραφίζοντας αναζητάω τον λόγο, τον λόγο εκείνον που θα με φέρει πιο κοντά στο πρωταρχικό πρόσωπο, τον λόγο που θα μπορεί να ερμηνεύσει το πρόσωπο

φως και η απώλεια φωτός-από τον έναν ο άλλος, εγώ

επάνω στο πρόσωπο σου το πρόσωπο μου, απόπειρα εντύπωσης του πεπερασμένου στο σώμα του άπειρου/προσέγγιση του σημείου από το οποίο, η έναρξη του υποκείμενου

βλέπω, άρα υπάρχεις, όταν το κέντρο της προσοχής μου μετατοπισθεί, ο σκύλος της επικράτειας μου θα φάει τις παντόφλες της αναζήτησης, και τα υγρά ρούχα της κοινωνικοποίησης θα πρέπει να εξατομικευθούν

η αποδόμηση συνίσταται στην αποκάλυψη του τίποτα που περιβάλλει το όλον, στο πεδίο που η τελετουργία του καφέ ξεγυμνώνει τον άχαρο καρπό της, το σκληρό μαύρο κάτι, που απαιτεί τη σύνθλιψη του για να υπάρξει, απαιτεί τη μυσταγωγία του θανάτου, την διύληση της μύησης που οδηγεί στην απροσδόκητη αφετηρία της ακολουθίας/η συνήθεια κι ανάμεσα σε αυτήν και στον επίκτητο φόβο, η διάρρηξη της ενδελέχειας από τα τρωκτικά της μεσημβρινής ζώνης

Αναγνωρίζω την λήθη, άρα μπορώ να θυμάμαι/ότι δηλαδή, δεν υπήρξε τίποτα άλλο πέρα από αυτό που ακριβώς αγνοώ/μόνος, στο σκοτάδι, με τις flashιες της μηχανής που ανασυνθέτουν τον Άλλον/Εκείνον που προϋπάρχει στις ενώσεις του άργυρου
...στο πρωταρχικό πρόσωπο

φωτογραφήθηκε για εκείνον που
δυσκολεύεται να δυσκολεύεται...
με αφορμή το σχόλιο του ψίθυρου

Loui, help μe

ο τροχός του οικόσιτου αρουραίου είναι η μακάβρια επανάληψη της ακολουθίας του μικρού αδελφού/
της υποψίας της ζωής σε στάση/προβολή στιγμιοτύπων εκτός του πλαισίου της αλληλεπίδρασης/
τυφλές οθόνες με ακτίνα δράσης το πεδίο που ορίζεται από το έλλειμμα που κληροδοτεί η εκπνοή της παύσης/
της ζωής σε μετάθεση/προσμονή της πλήρωσης σε cal/min/ανθρωπόμορφο τοπίο χωρίς λάθος/υπάκουο
beat της απόδρασης/Σαββατοκύριακο στον μάρσιπο του Loui Vuitton σε περίπτυξη με κομμάτια πράσινης τροφής
-ανάμεσα στα δόντια το χαμόγελο σου πονάει

DooRs

Ανοίγοντας μία πόρτα/στο σημείο όπου κλείνει ένα τετράγωνο/εγκλωβίζεται ο αδιάκοπος κύκλος του ερρίσματος/αστείο με χελώνες στο κρανίο τυφλού κηπουρού/καρυκεύοντας τον εύθραυστο πόθο/με γαλήνη από μπλε πουλιά/σε στάση λεωφορείου υπάκουη απόρριψη/το άκουσμα του ονόματος σου στην πλάτη ενός κουρασμένου αέρα/το διάστημα που σε χωρίζει από τον Άλλον/δεν ήθελα αλλά ήμουν εκεί όπως γνώριζα τον προορισμό της άνοιξης/γελοία απεικόνιση της ενόρασης εντός λουόμενης εξάντλησης/διάστικτη έλξη από τα points της interactive διάνοιξης της οδού προς το πέρα από τα άδεια μάτια στην έλα και σε μια κούπα λέξεις θα σου κλείσω τον φόβο

δestiny με άσπρο psάρι

αναπόδραστο σημείο διαφυγής
το τεταμένο δάχτυλο ξερνάει
υπακοή στα αίτια της εκλογής
όπως εκείνη ορίζει

σε διασχίζει το νερό της ειδίκευσης
καθώς πνίγεσαι στο σκεύος της έκπληξης
απολυμαίνεις τα μέλη της επαφής
να μη μολυνθείς από τα χνώτα που κρύβεις

στα δόντια το αύριο
όπως υπόσχεση σε δέντρο αναψυχής
σφήνα στο αδυσώπητο έλεος

ασθμαίνεις κομμάτια από "επιλογή"
ακονίζεις την τάφρο της απώθησης
το κουρασμένο destiny σε αναμονή

λύπη

για το αδιέξοδο της συνέπειας

το άσπρο ψάρι της θλίψης
με σιωπή σε αβυσσαλέο ορίζοντα

φιμωμένης

φλεγόμενης πείρας

pork με Damnάσκηνα

ξορκίζω στο πρόσωπο μου τον καθρέπτη
το αίμα της συναναστροφής
ο λόγος μου είναι το βρέφος της αποδοχής
τυφλό μάτι στην έρημο

γυαλίζω το skyline της πόλης
με την ανημποριά μου
με το τίποτα
από το τίποτα
έφτιαξα αυτή την πόλη

θαυμαστές του κενού
στην έρημο η πηγή του κόσμου
αστράφτει από την ψύχρα μου

μισώ όπως ο άνθρωπος τον άνθρωπο
φροντίζω για το επονείδιστο τέλος του
χοιρινό με δαμάσκηνα

tip6τα

πασχίζω να καταλάβω αυτό που κρύβεται
-δαγκώνει τον αέρα
-εγκλωβίζει το διάφραγμα
-καρφώνει το τώρα
αυτό που συμβαίνει

τραχύ ανάδεμα μεταμεσημβρινής απόγνωσης
χειραψία του άνω έλους

να διαμαρτυρηθώ
για τις ανέσεις τις καθημερινότητας
την συνάφεια
τα ύπουλα δέντρα της εγκαθίδρυσης της άνοιας
τον σκύλο του γείτονα
το κολάρο της άγνοιας
την ιστορική σημασία της πουτάνας
την αλήθεια της γάτας μου
πέντε το πρωί
χωρίς αλκοολική σημασία
0 βαθμοί υπενθύμισης
4 μέτρα πριν την αλλοίωση
8 δάσκαλοι της ενηλικίωσης
για την χαρά της απώλειας

δαγκώνω τον αέρα
εγκλωβίζω το διάφραγμα
καρφώνω το τώρα
αυτό που δεν συμβαίνει

τίποτα, όπως όλα
ό,τι όπως λέω
ότι τίποτα
δεν περιμένω ακόμα...

...ησυχία

θριαμβευτής της ηλιθιότητας
ακατανόητος σκύλος
πέτρα που δεν έσκασε
κενό δίχως θόρυβο
περιορισμένη ευθύνη συγκεντρωμένης αντίληψης
διχασμένη ανοησία
ψωνισμένος εκλεκτικισμός-όχι εκλεκτισμός όπως συχνά αναφέρεται
σάπιο δόντι-κουφάλα
ρημαγμένη χαρά
περιορισμένης ευθύνης
οξυδερκής ανοησία
εμβρίθεια της Λατινοαμερικάνικης ακατανοησίας
σκευασμένη ανοησία
επισκευασμένη νόηση
διανυκτερεύουν μετά τις 13
όλα΄εκείνα που μπορούν να σε σώσουν
μαύροι κουρσάροι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας
και λοιποί ρυθμιστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
γράφουν μηνύματα σε ανθρώπους που δεν υπάρχουν
ώστε να κοιμάσαι
όπως μαύρη τρύπα σε υαλοπωλείο
ταύρος με περικεφαλαία
τυχάρπαστος σίγουρος φίλος
σε επιδότηση
για την καλλιέργεια της ησυχίας

...mind...

ο λόγος είναι η βοή της πόλης
ένας urban ατελέσφορος ορυμαγδός
αποτελώ ένα από τα κανάλια του
όποια διερμηνεία περιττεύει
διαβάζω κάπου: ο Αρανίτσης δεν είναι Ελύτης
Ω! τι πλεονασμός
θωρείς τον άλλον μέσα από το μυωπικό σου πρίσμα
ο άλλος δεν είναι εσύ
το απωθημένο δεν καθορίζει την πρόθεση
ο λόγος δεν είναι η επικοινωνία
αν γράφοντας προσπαθείς να καταλήξεις κάπου
θα καταλήξεις γράφοντας
δεν προσεγγίζεις τον άλλον
αντανακλάς μόνο την ματαιοδοξία της μοναξιάς σου
το αναπόδραστο του θορύβου
ό,τι γράφω εδώ, είναι θόρυβος
ακατάσχετος
τον βιώνεις καθημερινά
ο αγώνας που απλώνεται γύρω σου
δεν έχει ειρμό
κάτι, που να χωνεύει το μυαλό σου
μόνο σκουπίδια και στην κορυφή του
ένας άλλος Marley χτυπιέται για την ειρήνη σου
ό, τι διαβάζεις εδώ είναι χωρίς σκοπό
αν είχα επιλογή θα μεγάλωνα σε ένα πυκνό σκοτάδι
μακριά από το φως και τις λέξεις
ζώντας τον πρωταρχικό λόγο
την επικοινωνία χωρίς λέξεις
δεν γράφω επειδή έχω κάτι να πω
μόνο έιμαι ένας γάτος που κλαίει
δηλαδή δεν είμαι αυτό
αλλά το κλάμα του γάτου
η ολισθηση της βροχής πάνω στα βλέφαρα
ο συριγμός πριν γίνει χάδι
μου έγραψε κάποιος κάποτε ότι είναι φασιστικό
να απαιτώ από τους άλλους
να μου απαντούν όπως εγώ
δηλαδή όπως πώς;
αντιγράφω εδώ(από το "Σε εξέλιξη σχέδιο 33 σημείων" του Ευγένιου Αρανίτση):
[«Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΡΙΖΙΚΗ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ
ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ»].
η επινόηση της έννοιας διαφέρει από τόπο σε τόπο
και η έννοια της επινόησης είναι η επινόηση της έννοιας
όπως αυτή νοείται ιδωμένη υπό το βλέμμα της συναλλαγής
ο α-λόγος είναι η άγνοια της βοής της πόλης
το cotton club που τιθασεύει την ακοή σου
θολώνει την θέαση
το jean είναι μια στολή
2 μετά το 1
είναι το uniform της ακολουθίας της μιζέριας
θα πάμε όλοι από εδώ όπως και οι άλλοι
δεν υπάρχει ζητούμενο
κάποια γελοία απαίτηση
θυμήσου μόνο
αν την τελευταία φορά που θυμάσαι
υπήρξε ειρμός

ΕΔΩ

επιστροφή από την άνοιξη στη μίζερη χάσκοντας χαρά του χειμώνα/η πραγματικότητα, εκείνοι που της ανήκουν-ενδεδυμένοι τον λίθο των ηλιθίων-η επίγευση της αήττητης ευρηματικότητας, αποκαλύπτει την κάλυψη της ανακάλυψης των αλλεργιογόνων μαύρων δαχτύλων πίσω από το θαμπό κρύσταλλο της αποπλάνησης/δεν πουλάμε, χαρίζουμε/όλη η αλήθεια για τον πόνο των εκλεκτών-τα μάτια θολώνουν υπό την αλλαγή της ατμοσφαιρικής πίεσης, κατά την αφαίρεση του πλεονάζοντος λίπους-σίγουρα χαμόγελα στον καθρέπτη της βοστρυχώδους α-νοησίας, απαστράπτουσα αμετροέπεια για χάρη του περιττού/περίπτυξη τυχαίας απομάκρυνσης από τον μη τόπο στο άδειο ποτήρι της αισιοδοξίας/η επόμενη μέρα χαράσσει στα πρόσωπα το έλλειμμα του Προσώπου/η συλλογική ατομικότητα, δηλαδή ο κανένας, αφαίρεσε το μάτι που βλέπει εντός των και μαζί την ελπίδα για ενδοσκοπική υπέρβαση- τον κήπο του καλού ή ό,τι θα ξεράσει η απωθημένη ευφυΐα ενός ταξιτζή στα καλογυαλισμένα παπούτσια της ανεκτικότητας/"παρακαλώ, περάστε":ο ουρανός τοποθετημένος σε πτυσσόμενο πορτ-μπαγκαζ/εγκαταστήστε GPS για τον προσανατολισμό της ευγένειας/ακόλουθος της γεύσης ο γητευτής της ανικανοποίητα επίπλαστης ανάγκης, εξωθεί το γραφείο σας στην αποστολή πληγών-άγνωστης προέλευσης αποστολέας-χορός της ακρίδας- σε συντετριμμένους από την υπεραπλούστευση σιαγόνες/γενικά, μιλώντας, κλείνουν τα μάτια στη θέα της ουτοπικής έλευσης διασημοτήτων στο άσημο από ασήμι για τους φτιαγμένους με στόχο την απομάκρυνση υπερφυσικών φαινομένων, όπως λυκάνθρωποι που καταπίνουνε σφαίρες και κορίτσια λουσμένα στον ήλιο της αέναης παρέλασης του καρναβαλιού/το τέλος της βίας και η έναρξη της σε οικογενειακή συσκευασία-Αυτοδικία η κυρία της μυστικής επαφής με το κοινωνικό κράτος, επιχορηγούμενη από την ευνομούμενη πολιτεία-η τελική λύση:θανατηφόρος ιός το ανθρώπινο είδος, αυνανιστική ανάλωση ως το τέλος του τέλους του αέρα...

...ό,τι έγινε ξανάγινε...έχεις ξανάρθει εδώ...όχι εδώ
...εδώ