Ο δήμιος

Οι αναμένοντες την υποκριτική διαγραφή,την τοποθέτηση του αντικειμένου μακριά από το κέντρο που το ορίζει,οι αναμένοντες το τέλος με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες με σκοπό την αποστασιοποίηση από το γεγονός της διαγραφής ως τέτοιο,είναι εκείνοι που αποποιούνται την εικόνα του κατακερματισμένου προσώπου στον πρωινό καθρέπτη.

Η όραση δείχνει ο,τι προτάσσει η λογική του θεατή,μπλε βελούδο σε μωβ ουρανό ή ουρανός σε βελούδο από αίμα,μικρή σημασία έχει όταν εκείνος που βλέπει έχει βαπτίσει το βλέμμα του στην υποκρισία της υποκειμενικότητας.

Τα χέρια του δήμιου μετά την εκτέλεση,είναι τα χέρια όλων.Ο εκτελεστής αποτελεί μόνο τον διεκπεραιωτή της κοινής θέλησης.Η ευθύνη είναι συλλογική και προηγείται της πράξης.

La heine(φωτογραφική αναπαράσταση της σεκάνς της ταύτισης)

Φωτογραφήθηκε από εGO*

θα πράξει χωρίς πράξη
τη νύχτα που ο διάβολος φόρεσε τα γιορτινά φτερά των αγγέλων του
όταν όλα έχουν ειπωθεί
στην βούληση δίχως βούληση
για τις ανάγκες μιας παράστασης της γέννησης
για χάρη της ανεκπλήρωτης επιθυμίας
του γυμνού θεού δίχως δόντια
η σηψογόνος πνοή του αναπόδραστου τέλους
στη σπηλιά της αιώνιας χειραφέτησης
από τα χείλη μιας παρθένου
από την προεόρτια ενοχή

με το γάλα της άνοιξης στην καρδιά του χειμώνα

από τα χείλη μιας παρθένου
από την προεόρτια ενοχή
η σηψογόνος πνοή του αναπόδραστου τέλους
στη σπηλιά της αιώνιας χειραφέτησης
για χάρη της ανεκπλήρωτης επιθυμίας
του γυμνού θεού δίχως δόντια
στην βούληση δίχως βούληση
όταν όλα έχουν ειπωθεί
για τις ανάγκες μιας παράστασης της γέννησης
θα πράξει χωρίς πράξη
τη νύχτα που ο διάβολος φόρεσε τα γιορτινά φτερά των αγγέλων του

Έλαβαν μέρος οι cutkeepers:Αμβρόσιος και Στε
*εGO:Στέργιος Φουρκιώτης

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Spellbound(φωτογραφική αναπαράσταση της dream sequence)

φωτογραφήθηκε από εGO*

με ρούμι από μελάσα

όταν οι νύχτες της μνήμης

στις θέσεις των ματιών

έσκισαν τις κορνίζες

των νεκρών παραθύρων

*εGO:Στέργιος Φουρκιώτης

Στην αυλή των Ρομανώφ (στους φίλους μου που πήγαν για μπάνιο και δέ θα γυρίσουν ποτέ)

27η Οκτωβρίου του 0000, στην Προξένου Κορομηλά, πρίν αυτή γεμίσει από trendy boutique, όταν ακόμη ήταν ένα ρέμα, χωρίς πεζοδρόμια και ρείθρα να μπλέκονται στις ρόδες των πεινασμένων οχημάτων, τότε που τα πρωινά πνίγονταν από αλκοόλ και αίμα, στον γκισέ του μπαρ Λούκυ Λουκ, μετά την τελευταία προβολή της ταινίας Dancer in the Dark του Lars von Trier, ο υποφαινόμενος βρέθηκε στη μοιραία θέση της αναπόδραστης αποδοχής ενός ταξιδιού μέσα στο χρόνο -με τις προγραμματισμένες επιπλοκές του βέβαια- καθώς δίπλα του εμφανίστηκαν ως δια μαγείας τα εξής πρόσωπα: η δούκισα Ευθυμία Στολίσναγια του γένους των Ρομανώφ του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας, κι ο προσωπικός της αρλεκίνος Δυσθύμιος ο Σάντεμαν από το Πορτο της Πορτογαλίας.

Το πρωτόκολλο της Herradura επιβάλλει σε caballito γλείφω - πίνω - δαγκώνω. Το jetlag, συνέπεια της πτήσης τού χορεύοντας στο σκοτάδι, και η προσγείωση στην αυλή του φύλακα της νύχτας που ποτέ δεν κοιμάται, είχαν ως αποτέλεσμα την ανατροπή των κανόνων με αδιευκρίνιστες συνέπειες.

Η Ευθυμία Στολίσναγια Ρομανώφ μιλούσε άπταιστα την ελληνική, αιτία γιαυτό η Ρωσική επανάσταση που ανάγκασε τους ευγενείς γονείς της να την φυγαδεύσουν στο εξωτερικό, εκμεταλλευόμενοι την ιδιοτέλεια ενός Έλληνα εμπόρου όπλων με φοινικική σημαία.

Ο αρλεκίνος Δυσθύμιος ο Σάντεμαν ήταν αποινί ένας αρλεκίνος που έκανε πως μιλούσε πορτογαλικά.

Η νύχτα ήταν καταδικασμένη από την δίχως οίκτο ερμηνεία της Bjork και τον σκηνοθετικό δεσποτισμό του Lars von Trier οπότε το πρωινό ήταν ο μόνος δρόμος.

Η πόρτα άνοιξε, έβρεξε πολύ τελικά, το ποτάμι θα κατέβαζε νερό, ιδανική ευκαιρία για κανόε καγιάκ [και την έχασα;]

Στούς φίλους που πήγαν γιά νερό και γύρισαν κουρεμένοι
Στούς φίλους που πήγαν στο μπάνιο και δεν γύρισαν
Στούς φίλους μου που πήγαν για μπάνιο και δέ θα γυρίσουν ποτέ

τί κάνει η καρδιά σου όταν κρυώνει;

τώρα Εδώ δεν είναι κανείς

άν όμως ήταν

τί θα εύρισκες να πείς;

η ακινησία είναι διεργασία μαγική

όπως όταν κλείνεις τα μάτια

πίσω από τα βλέφαρα ανάβουν φωτιές

η ιστορία ενός εγκατεστημένου ηλίθιου

σπρώχνεις στο κενό για να χωρέσεις

φωνάζεις στον ήχο της επιστροφής

επαναλαμβάνεις την διαδικασία της τροφής

μέχρι επιτέλους να πέσεις

κάνει κρύο όταν κρυώνεις

χέρια γυμνά

τον ουρανό αγγίζουν

κάνει κρύο όταν κρυώνεις

θα σχοινοβατείς

επειδή είναι ζωή

ζωή στο σχοινί

έως να κρεμαστείς

από ο,τι πληγώνεις

άνοιξη στο ασφαλισμένο σου παντελόνι

ο σκύλος σου ζωγραφίζει εναν ζωγράφο

αλήθεια

τί κάνει η καρδιά σου

όταν κρυώνει;

Το πτώμα μου που δε μπορώ να πληρώσω

τα θυμωμένα αυτοκίνητα ασθμαίνουν τους θύλακες της αναπνοής/Σάββατο βράδυ όπως στερεονόβα σε άδειο μπουκάλι/κάνει κρύο απόψε/ψυχρός αέρας τρυπάει τα άδεια σου χέρια/ένας παράλογος φόβος φώλιασε κάτω απ'το στήθος/το βλέμμα της απειλής έχει ξυρισμένο κεφάλι/κατεβαίνεις επιπόλαια τα σκαλοπάτια της ανάγκης/ακαριαία τα μέλη σου παγώνουν από το επίμονο μάτι του θηρευτή/ήταν πάντα εκεί/στην άκρη του τοίχου σαν παλιό ρολόι/μετράει τον χρόνο που απομένει στη χώρα της τηλεοπτικής δημοκρατίας/πρέπει να φωνάξει την κυριαρχία του/από τους πόρους της ύπαρξης του αποπνέει βία/την βία που χρησιμοποιείται εδώ γιά να καλύψει το κενό της ανικανότητας/μιά ανικανότητα που σφαδάζει πίσω από το προτεταμένο ύφος/ύφος του τσαμπουκά στο μαγαζί του τσαμπουκά,η χώρα αυτη ό,τι κέρδισε το κέρδισε με το σπαθί της/γιά την Ελλάδα ρε γαμώτο/σάπια λουλούδια σε σάπια δόντια,γιά μια ηθική σε σήψη/ηθική του πάλκου και της γαρδένιας/πληρώνω το πτώμα μου άρα υπάρχω/αποτελώ αδιάσειστο στοιχείο της στατιστικής/διαρκής ταπείνωση στον στίβο της αναγνώρισης/μαχόμενος ώς κάποιος άλλος για τα κεκτημένα/ενεργός πολίτης κι όχι φραπεδόμαγκας/ο καναπές απέναντι στη μολότωφ/στο ενδιάμεσο ο χώρος της αλήθειας/η φωνή του ευσυνείδητου:αμβλύνοια που σου τρυπάει τα νεύρα
θα σηκωθώ από το πεζοδρόμιο/όταν τα άρβυλα σου πάψουν τη φλυαρία τους πάνω στο ιδρωμένο μου πρόσωπο/όταν οι γροθιές σου ανακαλύψουν το σχήμα που ορίζεις γιά το κρανίο μου/από τα πρησμένα μάτια μου χαθεί η εφιαλτική σου εικόνα
θα σηκωθώ ουρλιάζοντας το όνομα σου/η Κορομηλά να σηκωθεί στο πόδι/6:00 το πρωί Κυριακής/θα πάρω στο τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη της νύχτας/να φέρει πίσω στην πατρίδα μου/το πτώμα μου που δε μπορώ να πληρώσω

MhTέρΑ η μΈρa πΟυ ΈμεΙΝαι ΜΟνΗ

...τα λουλούδια ανθίζουνε κάτω από το νεκρό παράθυρο της υπομονής μου/στο δρόμο το άτομο στρώνει τις σάρκες του στο κενό τοπίο να περάσει ο αμφίθυμος νέος της ανυπομονησίας/ηθικός νάνος η πληγή ζωγραφίζει στους τοίχους το έρεισμα που της λείπει/θα σηκωθώ από την ακινησία να αντικρύσω την αέναη κίνηση των μολυβιών πάνω στις σάπιες καρδιές του φθινοπώρου/είμαι ο λοβοτόμος μου και με κατατομώ/σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποδόμησης του "τί θέλω εδω κάτω,εγώ είμαι το φώς/τις στιγμές της αβύσσου πνίγεις βουνά από παγωτό υψώνοντας το φρύδι του σαρκασμού στην αντίπερα όχθη/ποτέ από έπαρση τα δηκτικά σχόλια του ύπνου δέν ξύπνησαν κανέναν/τώρα στο τραπέζι στέκει μόνο ένας βουβός αναπτήρας-μάρτυρας της μοναξιάς της λεπίδας με βαμβάκι/από το βάθος μελαγχολικά καταφθάνει η υπόγεια μελωδία της πίστας που έχει κιόλας χαθεί/η απώλεια στο repeat υπενθυμίζει την ανακοπή της στιγμής σε αδύναμη καρδιά ματζόρε/πνίγεις τα δάκρυα που θέλεις με μεθυσμένη ακοή σε αναποδογυρισμένο ψυγείο μέσα του θα βρείς την κατοχή του αφόρητου ύψους/εκεί να πηδήξεις στο χώμα να βρεθείς κλείνοντας τά μάτια στον ουρανό του αστείου/οι γιατροί επικοινωνούν με τους οικείους το θέμα δεν σε αφορά μάταια τραβάμε τη βαλίτσα του δρόμου/η επικοινωνία έχει χαθεί γιατί κάποια λοίμωξη βασανίζει το θυμικό/στό στήθος φέρνει το χέρι να δώσει σχήμα στον λόγο του που διαφεύγει άμορφος από το ξεκούμπωτο σακάκι/έχεις μία λεξη εδώ στην άκρη των χειλιών να σου προσφέρω ένα χέρι να καθαρίσεις γιά πάντα/στο τραπέζι της ανάλυσης κατατίθεται η ψυχή να της αφαιρέσουν τους callus/κλαδί με νοσηρούς ρόζους πάνω στο δέντρο της υποταγής θα κοπείς γιά να καείς στην πυρά της μετάβασης από το ένα κείμενο ο άλλος/το χρώμα να κάνεις στάχτη στο πρόσωπο τα σημάδια της διαφορετικότητας δεν κάνουν BANG/είναι το άδειο δωμάτιο που κρυώνει,μή φοβάσαι ήταν και δική μου μητέρα η μέρα που έμεινε μόνη/μή κρυώνεις κάνει ζέστη εδώ/είναι ο στεναγμός μου...

...ακούω κάτω από το στήθος σου τη καρδιά μου

...ακούω την ανάσα σου πίσω από το τοίχο,τά παγωμένα σου δάχτυλα καθώς τρίβονται πάνω στο σοβά,φαντάζομαι τα χείλη σου την ώρα που σχηματίζουνε κατάρες,γνωρίζω πλέον ποιός είσαι,έχω τα σημάδια των ματιών σου πάνω μου,απόδειξη της παρουσίας σου εδώ,την σκόνη των παπουτσιών σου στο διάδρομο...

...πέρασε καιρός από τή μέρα που αποφάσισα να σε ακολουθήσω,πίσω σου να κρυφτώ παραμονεύοντας την αλήθεια που κρύβεις στίς τυφλές παλάμες τής παραμονής,στέκομαι τώρα εδώ,στο άδειο σκοτάδι,έχοντας στο αίμα μου τη στοργή της οργής σου...

...σφραγίζω τα μάτια μου στο φώς,ελπίζωντας πώς έτσι θα χαθώ από το πεδίο που η όραση σου σαρώνει με την επιμονή του αρπαχτικού,οριοθετώ το χώρο μου,σέ μια απέλπιδα προσπάθεια να σωθώ από σένα...

...σέ κρατάω πιά,είσαι δικός μου,στην πάνω πλευρά της παλάμης μου,έχω το πρόσωπό σου χαραγμένο,είσαι το τέλος μου και σού το παραχωρώ...

...έχω ξανάρθει εδώ,στην ανάμνηση του παρόντος στό παρελθόν,γνώριμο το κενό δωμάτιο της φιλοξενείας σου,και οι σταγόνες στό πάτωμα ιριδίζουν επικίνδυνα...

...ήρθε η στιγμή που η προσμονή επιβάλει,το κρανίο σου κλυδωνίζεται από τις αναταράξεις της νύχτας στό ποτήρι με πάγο,αλκοόλ που δεν έχει ωριμάσει ακόμη παλινδρομεί στους μετέωρους ιστούς τού μη όντος...

...θα κρατηθώ όσο μπορώ,από το τεντωμένο σχοινί που συγκρατεί το πουλί της συμφοράς,το άγριο ένστικτο του διώκτη μου,θα αποτελέσει τον οδηγό μου στό δρόμο προς τή τρέλα...

...σκωπτικά χαμογελάς στο είδωλό σου,από τις άκρες των χειλιών σου κυλάει το τελευταίο αντίο,αφήνοντας μιά γεύση από αφυδατωμένο χαγκόβερ...

...πίσω από τον τοίχο είσαι εγώ,η σκιά της αυπνίας ζυγίζει όσο ένας χρόνος στο υποκειμενικό σύμπαν του σκύλου που τρώει τα κάδρα,ακούω κάτω από το στήθος σου τη καρδιά μου,την καρδιά μου που οφείλει τον χτύπο της σε εσένα που μέσα στο στήθος μου τρώς τα κάδρα...

...να σκέφτεσαι τον άλλον γιά νά τόν σώσεις

Σκέφτομαι πως ετούτη τη στιγμή

κανένας δέ μέ σκέφτεται μέσα στο σύμπαν,

πώς μόνο εγώ μέ σκέφτομαι,

κι άν τώρα πέθαινα,

κανένας,ούτε ο εαυτός μου,δέ θά μέ σκεφτόταν.

Κι εδώ αρχίζει η άβυσσος,

όπως όταν κοιμάμαι.

Είμαι το ίδιο μου τό στήριγμα και μού τό αφαιρώ.

Συμβάλλω στην επένδυση τών πάντων μέ απουσία.

Ίσως αυτός νά είν’ο λόγος

πού τό νά σκέφτεσαι έναν άνθρωπο

είναι σά νά τόν σώζεις.

ROBERTO JUARROZ σε μετάφραση Αργύρη Χιόνη

...να σκέφτεσαι τον άλλον γιά νά τόν σώσεις,σε αντιδιαστολή με την ιδιοτέλεια τού σέ σκέφτομαι γιά νά μέ σώσεις/ολοκληρωτικός μάρτυρας της παρουσίας μου/η ανάγκη τού άλλου ώς καθοριστικός ρυθμιστής της δημοφιλίας μου/θα σε αναγνωρίσω όταν ασφαλώς μπορώ να βασίσω στην αναγνώριση αυτή,την υποταγή σου στη ματαιοδοξία της αγελαίας αναρρίχησης στην ιεραρχία της κοινότητας/η ομάδα πού δέν υπάρχει,αναζητά τη ταυτότητά της,στην ακίνδυνη ανταλλαγή φιλοφρονήσεων:πόσο σε θαυμάζω πού με θαυμάζεις.../πλάθοντας το μύθο της ιδανικής κοινωνίας,εμφορούμενοι από μιά κίβδηλη ανάγκη επαφής,θυσιάζουμε στο βωμό της,την αλήθεια τής ύπαρξης:υπάρχω γιά νά ξεχαστώ/η ανάγκη της υστεροφημίας διέπει βάναυσα τις προθέσεις μας σε βαθμό αλλοτρίωσης/θα ξεχαστώ ούτως ή άλλως/η σημασία που δίνουμε στην ιδιοτελή επικοινωνία,μας καθιστά εμπόρους της ζωής:μίλησε μου γιά νά σού προσφέρω την επιρροή μου στα μέλη της ομάδας μου/μικροπρεπής συναλλαγή πού καταλήγει πάντα στην εντύπωση της ικανοποίησης,τη στιγμή που ο Εαυτός,πνίγεται φιμωμένος στα σκοτεινά δωμάτια της αμφιβολίας/αμφιβολία πού γεννιέται από τό έλλειμα που προκαλεί η μοναξιά της Επίγνωσης/οτι ο Άλλος είναι η αιτία της συμφοράς μου.