στο περιθώριο μιας Gνώμης

Στο περιθώριο της πλατείας

από το ανοιχτό τραπέζι

Το γρασίδι αναπνέει ακόμη

Τα χέρια μου αντικρύζουν την απάντηση σε ένα κάλεσμα ψυχιατρείου

Νεύρα τεντωμένα, στο πάρεργο της δράσης, λοξοί σπουργίτες, κλέβουν τροφή στην ελεημοσύνη του αύριο

Ταλαντούχος ο βροχοποιός, όπως γελοίου άκουσμα στη μέση της ερήμου, θα ακουστώ άν παραγνωρίσεις το trojan που σού 'στειλα

Η αιδημοσύνη σου δεν σού επιτρέπει το γέλιο, ο καταψύκτης της διάνοιας απαιτεί service από τη λογοκρισία, για αυτό χαμογελάς μνησίκακα

Ο άνθρωπος χορεύει τις κορίνες του

να απαρνηθώ το βλέμμα του ζογκλέρ και να ατενίσω

άδεια παντελόνια στην άκρη του τίποτα

ορυμαγδός είναι η επιτυχία του θορύβου, σάπιο κενό στην άκρη της ακοής να ρυθμίζει τον λόγο μας, η φιλολογία της έξης

όταν ξυπνήσω, άφησε στο προσκεφάλι μου, κάτι από τα δάχτυλα σου,

την ώρα που κλείνεις σ’ αυτό το τσιγάρο

Αυτό είναι ένας ανθρωπος, όμως αυτό δεν είναι άνθρωπος (the beginning)

Στο βωμό της εικονικής πραγματικότητας/virtual πολιτεία της άλωσης/ορυμαγδός ηλεκτρικών φωνών/από την οθόνη το αίμα κυλάει σε φλέβες καλωδίων/κάποιος σου στερεί το φως/ίσως είναι το τεχνητό κλίμα που στους διαδρόμους σε κυνηγάει/ήρθα ως εδώ το χρόνο να σπρώξω/μουσική στην ακοή η μελωδία πουλιών-δεν υπήρξαν/μέσα από την έρημο βγαίνεις στην έρημο να κολλήσεις στην άμμο/οι τροχοί σου γυρνάνε τρελά, όπως τρελά γυρνάει η σφαίρα που πάνω της κρατιέσαι ζωντανός/αενάως σε τροχιά γύρω από το τίποτα διψασμένων ανθρώπων/κάποιος είπε «απίστευτο πώς σε κομματιάζουν οι άγνωστοι» κι έσπευσε να καλύψει τα νώτα του/τα βήματα σου σημαντικά για την πορεία της μάχης/μα είναι απλώς ένα εμπορικό κέντρο/κλέβει ενέργεια από μικρότερες πόλεις, υποβαθμισμένους θνητούς/αληθινό νερό από κάλπικους κρουνούς εκτοξεύει/για τη πηγή φροντίζει της φυλής ο αθέατος μάγος-νάνος με τα συμπλέγματα της Χιονάτης/φαγητό στο πόδι κι ένα χέρι να γνέφει σε άφατους χρησμούς/για μιά προβολή ήρθαμε ως εδώ/το κρύο της αίθουσας μάς αποθάρρυνε και πήραμε ένα ψαλίδι το λώρο να κόψουμε/από τη μητέράστιο ζαχαρωτό θελκτική αποστροφή αποζητούμε/όχι άλλα δάκρυα στο σαγόνι του σκύλου/μόνο σάλια πυκνά τίς πληγές να θωπεύσουμε-όπως αναγνώστης κολακία από άγνωστου δημιουργού κείμενο/μία μορφή αντίστροφης καταξίωσης/θα σε χαϊδέψω στη πλάτη κι ας μη το έχεις ανάγκη/αρκεί να μου το ανταποδώσεις γιατι μόνο έτσι θα υπάρξεις στα αλήθεια/στη σφαίρα της μη πραγματικότητας πίσω από το τζάμι, κάποιον θα κοιτάζεις καθώς το κάνει στον εαυτό του/ατομική βία συλλογικά αναπτυσσόμενη/πλήκτρα χτυπάνε με μανία πριν τη κορύφωση που δεν θά 'ρθει/πόσους ακόμα θα χτυπήσεις στο ταμπλό της αυτοϊκανοποίησης/σε πόσους θα στείλεις φιλιά στον καθρέπτη/άραγε το βράδυ εσύ κοιμάσαι;

Έχεις κλέψει κάτι από τον πόνο μου, στα αλήθεια, εσύ που τώρα συνθέτεις στον αμφιβληστροειδή της ανοσίας το είδωλο μου/άνθρωπος ο αντικατοπτρισμός, η ψευδής δήλωση, η απόκρυψη των στοιχείων εκείνων που θα σε φέρουν κοντά στην υλοποίηση του αντικατοπτρισμού/θα φέρω στα χείλη μου την θέαση του βλέμματος για να πνίξω τον ορίζοντα που μου διαφεύγει/την επιβεβλημένη ευθεία, άνω της οποίας, απαγορεύεται να ατενίζω/τον ήλιο που πνίγεται στο μολύβι σε αναζήτηση του τροχού/η πυρίτιδα φέρνει ίλιγγο στην ακοή/την ακοή του γάτου, υπαγορεύοντας το σύρσιμο πάνω στα πλήκτρα, τα νύχια στην κοιλιά της τροφής/κι ο Bird επιβάλλει στη σιωπή τη μελωδία της πτώσης/η ανάγκες μου zipαρισμένες στην πλαστική άμμο/κάτω από την πόρτα, ο σκύλος του γείτονα, φυγαδεύει τις απειλές του/το έξω έγινε πια ο κίνδυνος, όμως μπροστά στην οθόνη, το νιαούρισμα μου δεν είναι άνθρωπος/άραγε εσύ πώς κοιμάσαι;

Αυτό είναι ένας ανθρωπος, όμως αυτό δεν είναι άνθρωπος part(too)

Είμαι ένας άνθρωπος, όμως δεν είναι άνθρωπος αυτό που είμαι.

Είμαι κακός, εάν ήμουν άνθρωπος θα ήμουνα καλός, θα ήμουν ένας άνθρωπος.

Νομίζω ότι κοιτάζω ψηλά, αυτό ναι, θα με έκανε άνθρωπο, όμως δεν κοιτάζω ψηλά.

Έχω το ένα μάτι καρφωμένο στην άμμο, με το άλλο, σε στάση αναμονής, γλείφω τις πληγές μου. Ίσως το ότι γλείφω ακόμη τις πληγές μου, να είναι αυτό που δεν είναι άνθρωπος.

Σε ένα από τα σπίτια, ίσως της ανατροφής, ακινητοποιήθηκε η σκιά μου, υπό το βάρος μιας αδυσώπητης απώθησης, στον πάτο της ύπαρξης. Ο άνθρωπος συνεθλίβει από την ανοίκεια βία της εισφοράς στην θαλπωρή, τα απομεινάρια της πορσελάνης, από το σπασμένο πιάτο της πρώτης άρνησης, στο πάτωμα, αποδεικνύουν τη ματαιότητα της απόπειρας για την ομαλή μετάβαση στο πεπερασμένο.

Ο «δεν είναι άνθρωπος αυτό που είμαι» μεταφέρει στο διηνεκές-σε έναν μη γραμμικό χρόνο, όπου κάθε στιγμή είναι μια, η πρωταρχική- το παράτολμο σχέδιο της διαφυγής από την εφεύρεση του Μορέλ, σε μια ακολουθία της οποίας τα χαρακτηριστικά προσιδιάζουν με εκείνα της βελόνας του πικάπ που κολλάει πάντα στο ίδιο αυλάκι του δίσκου, χωρίς ορατή την πιθανότητα του απεγκλωβισμού της.

Η δροσιά του πρωινού νερού στο πρόσωπο, χαράσσει στο κάτω μέρος των βλεφάρων τα βήματα ταλαιπωρημένων εξορμήσεων σε εκείνη την πλευρά της νύχτας που επισκιάζεται από την λήθη της μέθης, κλωστές που υφαίνουν τον ιστό της επόμενης μέρας, της παγιδευμένης στο γκρίζο υφαντό της ενοχής.

Εάν ήμουν άνθρωπος, ο δρόμος θα ξαγρυπνούσε τα χιλιόμετρα του εμφορούμενος από την ακτινοβολία της επιθυμίας μου να βαδίσω, εδώ, ο δρόμος είναι απειλή, τα χιλιόμετρα του μαστιγώνουν την επιθυμία μου να υπάρξω.

Το να κρύβω τα χέρια μου στις τσέπες, αναζητώντας με τις άκρες των δαχτύλων την επαφή με τα όπλα της υπεράσπισης, σε κάθε φανταστική αντιπαράθεση, σηματοδοτεί την έναρξη της παράνοιας που διέπει την λογική των συναναστροφών μου. Εάν ήμουν άνθρωπος, θα γνώριζα ότι κανείς δεν μπορεί να με βλάψει περισσότερο από τον εαυτό μου, ότι ο χώρος που μεσολαβεί, το διάστημα που με χωρίζει από τον άλλον, αποτελεί την εικονική αναπλήρωση της συνενοχής, που μέσω της αμφότερης πρότασης των χεριών, οδηγεί στην παραδοχή της ύπαρξης.

Εάν ήμουν άνθρωπος, δεν θα χρειαζόταν να γράψω ότι δεν είμαι άνθρωπος.
Θα ήμουνα χώμα κι από χώμα ό,τι δικό μου...

Ακοή ή απώλεια μεThoDου

τα μάτια πνίγονται
στο αίμα της οργής
στα χείλη
ο ψίθυρος της απελπισίας
συγγνώμη η μη επιστρεφόμενη φιάλη
δωμάτιο σε εγκατάλειψη
κάποιος άφησε στο παράθυρο την καρδιά μου
ακούω τον χτύπο της
αλλά δεν ανοίγω
θα αφήσω την βροχή να απαντήσει
τη γροθιά μου στο ξύλο
σε φλυαρία με τις πορσελάνες
τώρα
κανένας θόρυβος
δεν είναι δικός μου

έμβρυο σε baZaaR με ορτύκια

με/τα την γύμνια του λόγου
κα/τα την απουσία της έμπνευσης

ο Λαγός
Το καρότο

ο Κυνηγός
Ο γάιδαρος

Σ' ακολουθώ
όπως σ' αγαπώ