τα μάτια πνίγονται
στο αίμα της οργής
στα χείλη
ο ψίθυρος της απελπισίας
συγγνώμη η μη επιστρεφόμενη φιάλη
δωμάτιο σε εγκατάλειψη
κάποιος άφησε στο παράθυρο την καρδιά μου
ακούω τον χτύπο της
αλλά δεν ανοίγω
θα αφήσω την βροχή να απαντήσει
τη γροθιά μου στο ξύλο
σε φλυαρία με τις πορσελάνες
τώρα
κανένας θόρυβος
δεν είναι δικός μου
8 σχόλια:
τώρα κανένας θόρυβος δεν είναι δικός μου.
δικός μου/κανένας δεν είναι/ο θόρυβος
τώρα
Ο θόρυβος είναι δικός σου δεν
ο θόρυβος όπως κι ο δικός μου
δεν είναι όπως κανένας θόρυβος
σε κτήση μοναδική
υπόθεση δευτερολογίας ο θρίαμβος
του λόγο δεν έχει
μόνο έναν θόρυβο που δεν κατέχει
σε υπόθεση αντιμεταθετική
από το έρεβος της σιωπής
του ανηλεούς θορύβου
στη μετανάστευση της διαφυγής
από τον έναν μόνο ο άλλος
Θόρυβος δεν είναι, είναι χτύπος,
Τόπι που δεν έπεσε, παρά που ξέφυγε
και ακλουθάει την πορεία του χαμού και του χάσιμού του
δεν είναι φωνή η ραγισματιά, είναι κραυγή που ορμηνεύει πως τα κρέατα και οι αντοχές έχουν σωθεί και πως τα κόκκαλα σπάνε μα δεν πονάνε
όπως κι αν κοιτάξεις:θα κρυφτείς
από την ανάμνηση της πτώσης
μένει τώρα μια ρωγμή
ό,τι δεν ανήκει
είναι τα άδεια χέρια στο κενό
παραμονεύουν τον παραμικρό δισταγμό
πίσω από βλέφαρα χρεωμένα
την αποκάλυψη της φωνής
Ασε την σκεψη σου να κυλησει στην αμμο της ερημου της καρδιας σου...
Διωξε τον τρομο των ματιων σου μεσα απο τις φλεβες του μυαλου σου κ δωσε στο πνευμα σου νεα τροφη!
Σκορπισε στους πεντε ανεμους καθε θολη σου σκεψη,αφηνοντας τις σταχτες των προδωμενων σου αναμνησεων να γινουν ενα με τον βυθο της θαλασσας...
Κρατα σταθερα τα νηματα της ζωης σου χωρις να σε κυβερνα το δεος για τ'αγνωστο που πιθανον να σε βρει!
Κολυμπησε γυμνος απο καθε ενδιασμο στους ουρανους της παλαμης σου κ πλεξε στα δαχτυλα σου το εγκωμιο μιας νεας πνοης!
Μιας πνοης που καει καθε τι παλιο...
Καψε!
Καψε πριν καεις απο την ιδια σου την φλογα!
Καψε...
γιατί είναι πέντε οι άνεμοι και μία η ανέμη;
Δημοσίευση σχολίου