Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

ερευγμός της μοναξιάς πριν το τέλος


είμαι
τώρα εδώ
εγώ
αυτός που ορίζει το τώρα
εδώ
αποκομμένος από ό,τι με ορίζει
παρίας
στο περιθώριο κάθε επαφής
πάρεργο
η εντρύφηση στην ιερότητα των άλλων
μόνος
όπως η κτηνωδία μου ορίζει
κήνσορας
τής υποκρισίας ανήθικος ακόλουθος
έμπλεος
από την νοσηρότητα τής ανημποριάς μου
να κρατηθώ από τί;
άδειο είναι το σπίτι μου
όταν φοβάμαι
ο πανικός υφαίνει το νήμα
νεκρικής πλάνης
ο λόγος μου
κραυγή μέσα στο σκοτάδι
να κρατηθώ από τί
την ώρα που η στιγμή
χωνεύει κάθε μου δάκρυ;

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το σιντριβάνι έχει την ιδιότητα να πληρώνει αυτόν που το πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Θα προτιμούσα να πως κάτι για εκείνη τη στιγμή που χωνεύει το κάθε σου δάκρυ μα δεν έχω.

Ανώνυμος είπε...

παρούσα, βγαλε την απόγνωση από το πρωτο πλάνο, τί να πει κανείς ενώποιον μιας γνησια απόγνωσης, το ξέρεις πως έιναι μάταια η ομορφιά των λεξεων που ανασυντάσσουν ένα άλλο σύμπαν, άκουσέ τις, δεν είναι μάταιες για αλλους, μπορεί κάποιος να κοιμάται καλύτερα μαζι τους

(αλλά εδώ που τα λέμε το έργο του συνονοματόυ σου, πέρασε στην αιωνιότητα, μόνο και μόνο από τη βλακεία των άλλων, δεν ξέρω μπορεί σε άλλα τόσα χρόνια -παιδί το πρωτοείδα στην Αθήνα- αν ζω, να νοιώσω κάτι)
α, και η ευαισθησί αίσως σου δόθηκε για να μεταφέρεις κάτι μηνύματα από τον ουρανό, όχι μόνο για βάσανο, κι η μοναξιά, όχι το τέλος -σαν τέρμα-τέλος ή σαν σκοπος-αιτία

Duchamp είπε...

έχει λίγο κρύο απόψε, νομίζω πως θα κοιμηθώ, ίσως τελικά να μην έχει σημασία:κάπου αλλού, θα καταλήγουν στη θάλασσα...

Ανέστης Μ. είπε...

να κρατηθείς γιατί όταν το κύλισμά σου έχει τέτοια δύναμη? Να πολεμάς στο σκοτάδι όσο κι αν πυκνώνει διότι έτσι αποκομμένος αυθύπαρκτος γεννιέσαι ξανά ακόμα και όταν πνέεις τα λοίσθια.

Duchamp είπε...

το κύλισμα είναι το κλύσμα/250ml από το fountain της καθαίρεσης της υποκρισίας/στο παχύ έντερο τού στέκομαι δω-στον στεγανό πάτο της αποδοχής-συντροφιά με τα σκυλιά της αϋπνίας/για να πνίξω λυγμούς- απογόνους με υδροπικίαση, σε κύλινδρο με αιθυλική αλκοόλη...