Μέσα από ένα ζευγάρι γυαλιά "Κλάιν Μάιν", κοιτώ τις φωτογραφίες τού ρεπορτάζ για τους "ανθρώπους των σκουπιδιών", κάπου στις χωματερές της Αττικής. Ο ντεγκραντέ φακός τους, δίνει μια κινηματογραφική διαβάθμιση στο βουνό της δυσωδίας που παρήγαγα εγώ και κάποιοι ακόμα με ντεκαπάζ μαλλί, και στερεότυπα του τίποτα.
Οι τεράστιοι όγκοι των σκουπιδιών σαν καράβια ακίνητα και πάνω άνδρες, γυναίκες και παιδιά, παλεύουν με τη διαλογή τής απανθρωπιάς που μπάζει από παντού.
Πολύχρωμα είναι τα σκουπίδια και τα προσωπάκια με τις μύξες. Κοντινό σε πρόσωπο: προσπαθώ μέσα απ' το ιλουστρασιόν να εστιάσω στα μάτια 10χρονου κοριτσιού. Να αγκαλιάσω τα όνειρα της. Αυτά που το βράδυ στο σπίτι-παράγκα από χαρτόνια και φόβο, θα αντικρύσει μεγαλώνοντας, να της χαμογελoύν και να απομακρύνονται.
Εγώ ως προνομιούχα με ζεστή κρεβατοκάμαρα και τα σκουπίδια μέσα μου, όταν χρόνια μετά θα διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό της, μπορούμε να βρούμε κάτι κοινό. Την απόγνωση μας, και τη ντροπή μου.
Ένα φιλί στο βρώμικο μαγουλάκι για καληνύχτα, και μιάν ευχή. Αυριο στη χωματερή, το παιδί και η κούκλα-σκουπίδι, να έχουν και τα δυό τους πόδια...
Οι τεράστιοι όγκοι των σκουπιδιών σαν καράβια ακίνητα και πάνω άνδρες, γυναίκες και παιδιά, παλεύουν με τη διαλογή τής απανθρωπιάς που μπάζει από παντού.
Πολύχρωμα είναι τα σκουπίδια και τα προσωπάκια με τις μύξες. Κοντινό σε πρόσωπο: προσπαθώ μέσα απ' το ιλουστρασιόν να εστιάσω στα μάτια 10χρονου κοριτσιού. Να αγκαλιάσω τα όνειρα της. Αυτά που το βράδυ στο σπίτι-παράγκα από χαρτόνια και φόβο, θα αντικρύσει μεγαλώνοντας, να της χαμογελoύν και να απομακρύνονται.
Εγώ ως προνομιούχα με ζεστή κρεβατοκάμαρα και τα σκουπίδια μέσα μου, όταν χρόνια μετά θα διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό της, μπορούμε να βρούμε κάτι κοινό. Την απόγνωση μας, και τη ντροπή μου.
Ένα φιλί στο βρώμικο μαγουλάκι για καληνύχτα, και μιάν ευχή. Αυριο στη χωματερή, το παιδί και η κούκλα-σκουπίδι, να έχουν και τα δυό τους πόδια...
Αύγουστος '08
"Η Χειρόγραφη"
"Η Χειρόγραφη"
