Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Ο λόφος που έχασε την σκιά του


επιστροφή στο σπίτι, το βλέμμα μου συγκρούεται κάθε φορά με τα κλαδιά του διώκτη μου/συναντώ την προσπάθεια που καταβάλει η φύση να αποβάλει το παράσιτο της διέλευσης μου/προειδοποίηση της επερχόμενης εξόδου κι ένας χρόνος που μετράει αντίστροφα/για πόσο ακόμα θα αντιστέκομαι στο όριο πριν την πτώση;/μια άμορφη μάζα προσμένει στο όριο της αντίστασης να ενδυθεί ό, τι αποδίδεται στην μορφή/κομμάτια της απουσίας σε τροχιά γύρω από τον φόβο της σύγκρουσης/στη συντήρηση εξιδανικεύεται η πορεία κατακτώντας το έλλειμμα από μια θέση βαρύτονης απληστίας/επιταχύνω σε μιαν ακατάληπτη ευθεία συντονίζοντας την ακοή μου με τον συριγμό του δρεπανιού πάνω από ένα κρανίο που ξυρίζεται αδιάκοπα/η μυρωδιά της σκόνης καθώς καίγεται κατά την εκπυρσοκρότηση του ελιγμού πριν το επόμενο τέλος/ο καπνός που αφήνει πίσω της η οικειότητα/το γυμνό χάδι του πεπερασμένου επάνω στον λαιμό του εφησυχασμού/όλα, όπως ψίθυρος και φόβος με τη βεβαιότητα της απερχόμενης επαφής/μεθυσμένα δάχτυλα στο τιμόνι της αδιάκοπης καταδίωξης της σκιάς του ανθρώπου που επιστρέφει στο σπίτι δίχως ενοχές έμπλεος από μια δίκαιη λοβοτομή στις επάλξεις της παραγωγικής διαδικασίας-παράγοντας ατόφιο βόμβο να γεμίσει τις ψυχές 980.003 ημιφωτισμένων κιβωτίων με δεμένες τις χειρολαβές στους γάντζους των ανήσυχων πνευμάτων σε σήψη=τής κατανάλωσης όπως βράδυ όπως κάθε κάτι όποτε γυρίζω να κοιτάξω και δεν είναι κανείς(ίσως εκείνος μόνο ο ίσκιος που έχασε τα κλαδιά του)μόνος όπως ο ουρανός πάνω σε μια επίπεδη γη που δεν είναι κάμπος/να ξεχαστώ ώστε να θυμηθώ πως κατέληξε η επιλογή σε οριστική διαγραφή της κρίσης-ο δρόμος της επιστροφής πάνω στο δέρμα του φιδίου τυλίγοντας ένα πόνυ=ο καλπασμός του ιριδισμού στην ράχη της θάλασσας-είσαι γελοίος όταν φτύνεις στα γράμματα(ελπίδα να λερώσω με τα χέρια μου τον χώρο στάθμευσης της εγκαρτέρησης_όχι άλλα πτώματα, please θα σε πάω στο πάρκο να καταπίεις τον αέρα που ρουφάει το πίσω μέρος της καρδιάς σου...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό κείμενο. Γύρισες δυνατός σύντροφε. Γουστάρω.

Ανώνυμος είπε...

με στέλνεις πίσω, με φόρα, στην αναχώρισή μου...

Immortal Junkie
(από κάπου, παλιά...)

Ανέστης Μ. είπε...

έσταξες αστάρτη απ'την πέτρα βράζοντας κυματιστές ελπίδες σε αίμα από νερομπογιά/άθελα δώρησες έμπνοες επιφοιτήσεις σύγκορμης εσπερινής αναπνοής/απρόσμενα κλαδιά στο δρόμο του νόστου πιάνουν τα χέρια και δείχνουν νέες κατευθύνσεις ενορμήσεις/άφησε τα στρωμένα κρεβάτια της ημερολογιακής θλίψης κι άδραξε το μοχλό της αυτοεκπλήρωσης.
amor fati.

Ανώνυμος είπε...

η πόλη σου που αυτομηρυκάζεται
συχνά με προσμετρά στα τρωκτικά της.
φιγούρες δεξιόστροφες στην παραλία
αριστερόστροφες στις 40 εκκλησιές
μια πιρουέτα είναι ο Θερμαϊκός
τα σέβη μου επιπλέουν στις λίμνες του Καλοχωρίου,
και προσδοκώ ανάταση στη μνήμη του Μπουκόβσκι.
Καθώς τον έψαξα, συνάντησα κι εσένα.
ManGround

[αν δεν σε αιφνιδιάζει η αναμνημόνευση, mail me για προσεχές meeting στη Ζεύξιδος]
ve3377@gmail.com

Aura είπε...

Πολύ καλό. Και.. τολμώ να πω,
κάπως ερωτικό, τρυφερό..

(αν κάνω λάθος, θα φταίνε οι ορμόνες μου, συμπαθάτε με)

:)

Ανώνυμος είπε...

Τελικά σύντροφε δεν έχασε μόνο ο λοφος τη σκιά του, χάσαμε κι εμείς τη δική σου :)