έχει τόσο καιρό εδώ να φανεί το τώρα/πίσω από φωνές ενεδρεύει ο φόβος που δεν έχει χείλη/σε συντρίβει η άρνηση της τιμής του θρυματισμού της πτώσης στο κενό της προσφοράς μιας ματαιότητας του πλεονασμού που φλύαρα χτενίζει τα ετερόκλητα πλήθη με μια εξοργιστική παραφορά χωρίς αντίκρυσμα/στην θέση που επιφυλάσσει η ακολουθία των τριγμών - το έρρισμα πάνω από τον αναβάτη και η υποχώρηση του λόγου των ανθρώπων σε αφθονία - μια υπογενίκευση της παρελθούσας στιγμής: δάκρυα γλυκερίνης, απεγνωσμένος μοχλός της ανατροπής, λέξεις που έπεσαν με θόρυβο... θα κρεμαστείς από τα πόδια σου, στην επιστροφή καθώς η πλάτη αγγίζει το πάτωμα, ο χρόνος πιέζει το σαγόνι, στριμωγμένος μέσα στα δόντια σου, θα ζυγίσεις πόσο ακριβώς απομένει χωρίς εσένα.
2 σχόλια:
Δυνατή εικόνα, απεγνωσμένη ικεσία. Κάνεις μια πτήση πάνω απ' τα εξεγερμένα πλήθη και βλέπεις αυτό που όλοι θέλουν να καταπνίξουν, αλμυρά δάκρυα που δεν τρέχουν γιατί υπάρχει μόνο το πριν και το μετά
παραληρηματική απόγνωση/ με τυφλώνει/ ' ίσως είναι ο φόβος/ μετά ουρλίαζω, μέσα μου ουρλιάζω/ παθητικό υποκείμενο/ το αντικείμενο με συντρίβει/ χαμογελώ από οίκτο, στο είδωλο μου που με κοιτάζει με οίκτο/ χαμό, χαμόν, χαμήθηκε...
Δημοσίευση σχολίου