Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Stop

πόνος, όπως χρόνος
κιβώτιο της επανάληψης για εκείνη
θρόμβος υπότασης
εκείνος
βόμβος, ο ερχομός της εκκίνησης
η απώλεια της έλξης
σιχαίνομαι
όπως γυαλίζω δάχτυλα για απέλαση
ενώ ήμουν εδώ
εγώ που ανήκω
ερευγμός ανικανοποίητης απώθησης
αντιστέκομαι
στην έλξη που ασκεί ο νιπτήρας
στην άρνηση που ζω
ασθμαίνοντας άλλογα

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

manground

άσθμα ασιατικό, και ζουζούνια τροπικών ποταμών.

βόρειο λυβικό πέλαγος προς νότιο προσανατολισμό.

αδριατικές σκιές προπληρωμένου χρόνου.

κωδικοποιημένη πυξίδα που μας φέρνει πίσω !

Duchamp είπε...

υδροχλωρικό οξύ και κινέζος spot-καθαριστής
γαριφαλέλαιο σε σάπιο δόντι
Γιασεμί στο λαιμό όταν φυτρώνει
Ασθμαίνοντας άνοιξη, γελοίο παγώνι
νυχτώνει Δε
κάθε που Ξημερώνει
ημεΡώνει τα Ρο
Όπου το μέλλον έπεται
γυμνό ζυγώνοντας ατόφιο νερό
λάθος
Υδροροή ένας υδροχόος τάφος
Στον ουρανό
στεγνώνω τα όνειρά τους
Χαιρετώντας ή προσπερνώντας
αδίκως άδικα
ευνοώντας τις καταιΓίδες
όπως είδες
προβλέποντας

ΥΓειά σου Man

salvador είπε...

μετα το pop
δεν έχει stop

Duchamp είπε...

η ελευθερία, αδελφέ μου, μπορεί να γίνει το φάντασμα του αδοίου της μητέρας σου στον καθρέφτη της δικής μου χωρίς οικειότητα

salvador είπε...

η απολυτη ελευθερια ενος ανθρωπου
ξεκιναει οταν εγκαταληψει το σπίτι του

Duchamp είπε...

εγκατέληπε λοιπόν και κατέφευγε... τί ποιητικό! Απόλυτος ο θάνατος, το τέλος, το πέρας, η ελευθερία όμως γιατί; Εγκαταλείπεις το σπίτι σου ή το ανακαλύπτεις-εφευρίσκεις κάπου αλλού; Δημιουργία μέσω της αποδόμησης του, εξαρτημένου από τον οίκο, εαυτού που πασχίζει να σπάσει τα δεσμά τής οικειότητας με την απώθηση που οδηγεί μακροπρόθεσμα σε μία νέα οικειότητα, την οικείοτητα των άλλων, αδυσώπητα αντιμέτωπος με τον ξένο που σου μοιάζει, τον άλλο που είσαι εσύ που είναι εγώ. Καλό κουράγιο.

Ανώνυμος είπε...

Duchamp προσυπογράφω το τελευταίο μάταιο σχόλιο σου. Το σπίτι που ποτέ δεν θα εγκαταλείψω είναι η μνήμη του σώματος, τότε που δεν ρωτούσα ακόμα γιατί. Η "ελευθερία"δεν είναι ζητούμενη αλλά να την απέυχεσαι μάλλον. Αλλωστε δεν υπάρχει ελέυθερη επιλογή και βούληση, ανάγκη μόνο. Αν είναι να αρχίζει κάπου, συμβατικά ίσως, είναι με την επίγνωση του τέλους. "ΤΑΖ", έτσι υπέγραφε τα καλύτερά του έργα ένας που έμαθε ότι δεν είχε άλλα περιθώρια. (τώρα αρχίζει η ζωή).

Johmar είπε...

Είγε Ετελεύτα

«Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός;
Έπειτ' από τα θαύματά του τα πολλά,
την φήμη της διδασκαλίας του
που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη
εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς
με θετικότητα τι έγινε
(ουδέ κανείς ποτέ είδεν τάφον του).
Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο.
Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε
για θάνατο του Απολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις.
Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο.
Ή μήπως είν' εκείν' η ιστορία
αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη,
στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.-
Αλλ' όμως έχουμε την θαυμασία,
την υπερφυσικήν εμφάνισί του
εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.-
Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει,
για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι·
ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας
γυρίζει αγνώριστος.- Μα θα ξαναφανερωθεί
ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια
θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας,
και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.»

Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία -
μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου
«Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον» -
ένας από τους λίγους εθνικούς,
τους πολύ λίγους που είχαν μείνει. Άλλωστε - ασήμαντος
άνθρωπος και δειλός - στο φανερόν
έκανε τον Χριστιανό κι αυτός κ' εκκλησιάζονταν.
Ήταν η εποχή καθ' ήν βασίλευεν,
εν άκρα ευλαβεία, ο γέρων Ιουστίνος,
κ' η Αλεξάνδρεια, πόλις θεοσεβής,
αθλίους ειδωλολάτρας αποστρέφονταν.