Μέρος p(ρώτο)

Πίσω από το διαχωριστικό τζάμι-καθρέφτη τα μάτια του με παρατηρούν, μπορώ να αισθανθώ το εξεταστικό βλέμμα του πάνω μου, τα μάτια του να σχολιάζουν την παρουσία μου εδώ, στην πλευρά της ανυποψίαστης καθημερινότητας, καθώς η διαδικασία της εξέτασης ολοκληρώνεται με την περισυλλογή των τελευταίων ανακλαστικών εκλάμψεων τού υποκειμένου, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν αναγνωρίζει το είδωλό του ίσως γιατί η λειτουργία της αναγνώρισης των εξωτερικών χαρακτηριστικών της οικειότητας δεν έχει προς το παρόν οριστεί αποτελεσματικά, τα χέρια του καθώς σημειώνουν στον κόκκινο φάκελο τα προς ανάλυση δεδομένα, τη μυρωδιά του πρωινού ξυρίσματος να απλώνεται στον ανακλώμενο χώρο, το βλέμμα του αποστασιοποιημένο διαπερνά ή απλώς εγκλωβίζεται στο μεσοδιάστημα της αναγνώρισης αλλά ποτέ δεν εφάπτεται, δεν ταυτίζεται με αυτό που άλλο δεν είναι από τον αντιπερισπασμό που θέτει ο παρατηρητής του με σκοπό την απρόσκοπτη μελέτη των αντιδράσεων του υποκειμένου σε εξωτερικά, μη υποκειμενικά ερεθίσματα όπως είναι η άντληση του φόβου από ένα δοχείο οικείας προσέγγισης, κι ενώ αναγνωρίζει τη δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει, με το βλέμμα καρφωμένο -όπως η ομπρέλα στην άμμο εκείνο το καλοκαίρι που η μιζέρια της κατά συνθήκη παρέας μεταφερόταν από πλαζ σε πλαζ- στον κίβδηλο καθρέφτη-μεταίχμιο της αποδοχής ενός ειδώλου που τελεί σε άγνοια καθώς η ακινησία ίσως είναι συνέπεια μίας εγρήγορσης που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από εμάς, πίσω από την εικονικά ανακλαστική επιφάνεια, το βουλιμικό βλέμμα του παρατηρητή καθώς διεγείρεται από τον δείκτη του υποκειμένου που διαγράφει στον αέρα το προφίλ ενός φανταστικού διώκτη, πρωί, κάτω από το θαμπό φως του αέρα που λιώνει, με το πρόσωπο βουτηγμένο στην πυκνή αχλύ της χθες ήταν γιορτή επειδή νύχτωσε μέσα στο άδειο δωμάτιο της σκόνης πλυντηρίου 45 κατασκευαστών στιγμών των τριών δευτερολέπτων σε κλειστούς λαβύρινθους που δίνουν νόημα στη φιάλη που κρατάει τα δόντια σου σε ετοιμότητα για το τελικό χτύπημα της υγιεινής διατροφής με φόντο τα σκουλήκια που λείχουν πλαστικά πρόσωπα, κατασκευασμένες μύτες, κομμάτια της εμπειρίας, με στυλ, ριγμένα στον ώμο να ξαποστάσουν από το μακρύ ταξίδι της προβολής σε συρμούς των τεσσάρων μέτρων για τα μάτια μίας αδιάβροχης απλότητας που διαρκεί περισσότερο από τα κοινά χαμόγελα μίας χρήσης, τώρα τα χέρια στα γόνατα σαν για να πάψουν να γονατίζουν τα πρόσωπα μέσα στα μάτια, καθώς άδικα πίνουν από το παράθυρο-καθρέφτη την νευρική σε ακινησία υπόσταση του ασθενούς φίλου.

Το κομμάτι του πάγου ανάμεσα, ακούει τον άλλο καθαρά εντός του τέλους της ακοής του, τη φωνή που ξεχάστηκε, με ένα ποτήρι νερό, συνοδεία στο μπάνιο, τα δόντια του στο νιπτήρα χαμογελούν μειλίχια κάτω από το πράσινο φως της απολύμανσης, πίσω από τον πάγο εκείνος, μέσα του τα σύνθετα χάδια της οικειότητας σε ιδιοτέλεια, να μου δώσεις τους φόβους σου, να ερευνήσω στα περιττώματα της συνήθειας για τυχόν επιπλοκές, το υπάρχω όπως δεν το έχετε ξαναδεί, με τα μάτια της καθόδου από ένα όχημα διαφυγής, τα καλύτερα χρόνια σε επαγγελματικά ψυγεία δίπλα σε παρθένες εικόνες ορθόδοξης διαύγειας, κι ενώ η παρουσία όλων κρίνεται απαραίτητη, θυμάται πως αυτό είναι το όνομα του, απαραίτητα και εδώ, τώρα που ο καθένας ξαποσταίνει στην σκιά του εαυτού του, όπως αν είχαν ουρές και τις κατάπιναν, εγκαταλείπει το σώμα του για ένα καλύτερο αύριο, για ένα παρόν