καμιά φορά σκέφτομαι-λες και το να σκέφτομαι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί-πως τα δόντια μου χαμογελάνε στο δάκρυ όπως αν καθόμουν στο κέντρο του δωματίου που δεν είναι δικό μου και έλεγα πως δεν είναι δυνατό να κάθομαι τώρα εδώ και να σκέφτομαι για όλους εσάς χωρίς λόγους, κάποιος λόγος θα υπάρχει να μηρυκάζω όπως άλλοτε τα γελοία χάδια των σπουδαρχίδων και η εξουσία των οκτώ και τριάντα...
ήταν τόσο αστείο να κάνεις πως νοιάζεσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου