Το πτώμα μου που δε μπορώ να πληρώσω

τα θυμωμένα αυτοκίνητα ασθμαίνουν τους θύλακες της αναπνοής/Σάββατο βράδυ όπως στερεονόβα σε άδειο μπουκάλι/κάνει κρύο απόψε/ψυχρός αέρας τρυπάει τα άδεια σου χέρια/ένας παράλογος φόβος φώλιασε κάτω απ'το στήθος/το βλέμμα της απειλής έχει ξυρισμένο κεφάλι/κατεβαίνεις επιπόλαια τα σκαλοπάτια της ανάγκης/ακαριαία τα μέλη σου παγώνουν από το επίμονο μάτι του θηρευτή/ήταν πάντα εκεί/στην άκρη του τοίχου σαν παλιό ρολόι/μετράει τον χρόνο που απομένει στη χώρα της τηλεοπτικής δημοκρατίας/πρέπει να φωνάξει την κυριαρχία του/από τους πόρους της ύπαρξης του αποπνέει βία/την βία που χρησιμοποιείται εδώ γιά να καλύψει το κενό της ανικανότητας/μιά ανικανότητα που σφαδάζει πίσω από το προτεταμένο ύφος/ύφος του τσαμπουκά στο μαγαζί του τσαμπουκά,η χώρα αυτη ό,τι κέρδισε το κέρδισε με το σπαθί της/γιά την Ελλάδα ρε γαμώτο/σάπια λουλούδια σε σάπια δόντια,γιά μια ηθική σε σήψη/ηθική του πάλκου και της γαρδένιας/πληρώνω το πτώμα μου άρα υπάρχω/αποτελώ αδιάσειστο στοιχείο της στατιστικής/διαρκής ταπείνωση στον στίβο της αναγνώρισης/μαχόμενος ώς κάποιος άλλος για τα κεκτημένα/ενεργός πολίτης κι όχι φραπεδόμαγκας/ο καναπές απέναντι στη μολότωφ/στο ενδιάμεσο ο χώρος της αλήθειας/η φωνή του ευσυνείδητου:αμβλύνοια που σου τρυπάει τα νεύρα
θα σηκωθώ από το πεζοδρόμιο/όταν τα άρβυλα σου πάψουν τη φλυαρία τους πάνω στο ιδρωμένο μου πρόσωπο/όταν οι γροθιές σου ανακαλύψουν το σχήμα που ορίζεις γιά το κρανίο μου/από τα πρησμένα μάτια μου χαθεί η εφιαλτική σου εικόνα
θα σηκωθώ ουρλιάζοντας το όνομα σου/η Κορομηλά να σηκωθεί στο πόδι/6:00 το πρωί Κυριακής/θα πάρω στο τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη της νύχτας/να φέρει πίσω στην πατρίδα μου/το πτώμα μου που δε μπορώ να πληρώσω