Στέκομαι απέναντι σου,απέναντι σε σένα που κάποτε ήσουν αδελφός μου.Τώρα ομίχλη καλύπτει το πρόσωπο σου κι ανάμεσα μας μεσολαβεί ένας νεαρός αιώνας απόστασης.Κάνω πως δεν σε βλέπω,δεν βλέπω εσένα που ήσουν κάποτε αδελφός μου.Δεν θέλω να σε φέρω σε αμηχανία,καθώς στέκω απέναντι σου,με τον ίσκιο μου να αποπνέει την σιγουριά της επιτυχίας.Επάνω στο καταβεβλημένο σου τίποτα σφαίρες υδραργύρου σπάνε και κυλάνε στο δρόμο.
Ηταν η εποχή που οι ατάκες του Λόρδου Χένρυ συνέθεταν τον κόσμο,γερνούσαν τα πορτραίτα μας κι όλα μύριζαν ανατολή με λυκόφως και ηδονική παραζάλη.Οι καρδιές μας μεγάλωναν σε καπνούς από έκπτωτα νεοκλασικά,αντιμέτωπες με εναν μικροαστισμό που τραβούσε τα χαλινάρια και με πτώσεις από τα ψηλά εξωτερικά τείχη της πόλης,σε μιά δοκιμασία πρόσκλησης της Εμπειρίας στη φωλιά του φόβου.Η ηλικία και ο θάνατος προκαλούσαν,αντιστρόφως ανάλογα,συρρικνούμενo φόβο για την απώλεια της έμπνευσης και ηδονικά ρίγη απελπισίας.
Η εποχή ήταν ιδανική για ατέρμονες αναζητήσεις με λατινοαμερικανους δαίμονες,υπό το φέγγος μιας ακμάζουσας ματαιοδοξίας.Ο ουρανός συνήθιζε να μας αποκαλύπτει,με ετερόκλητη έπαρση,το καθαρό μπλε της νιότης του σε κάθε μας βήμα και ο αέρας ψιθύριζε στην ακοή λόγια της αποπλάνησης,εμποτισμένα με αλκοόλ και θηλυκή ζάλη.
Η εποχή ήταν ιδανική για ατέρμονες αναζητήσεις με λατινοαμερικανους δαίμονες,υπό το φέγγος μιας ακμάζουσας ματαιοδοξίας.Ο ουρανός συνήθιζε να μας αποκαλύπτει,με ετερόκλητη έπαρση,το καθαρό μπλε της νιότης του σε κάθε μας βήμα και ο αέρας ψιθύριζε στην ακοή λόγια της αποπλάνησης,εμποτισμένα με αλκοόλ και θηλυκή ζάλη.
Ηταν η εποχή της ακμής.Τώρα το σώμα μου παχαίνει και ο λόγος μου αδυνατίζει.Ισως αυτό να είναι ένας λόγος να αισθάνομαι ντροπή,αισχύνη για το πνεύμα μου που ολισθαίνει,συνθλιβόμενο από τις επιταγές της ζωής σε τάξη,μακριά από το δημιουργικό χάος της αταξίας,πληρώνοντας το τίμημα της ασφάλειας,της εστιασμένης ευτυχίας σε σπίτι με τζάκι κρύα νύχτα του χειμώνα.
Η κατανόηση είναι η θυσία της ελεύθερης βούλησης που περνάει από τα μονοπάτια της συντροφικότητάς,καταργώντας σε κάθε της βήμα τη μοναξιά και εγκαθιδρύοντας,σχεδόν υπό μορφή σύμβασης,τη συνθήκη της αμοιβαιότητας στη διανομή της ευτυχίας.Η ελευθερία της μοναχικότητας ακρωτηριάζεται στο βωμό της εστίας και με το αίμα της,η βεβηλωμένη από την εμπειρία γη,γεννάει την ελευθερία της δυαδικής βούλησης.
Στο πρόσωπό σου,τώρα,τα χαρακτηριστικά του Αλλου γίνονται τα διακριτικά της αναγνώρισης,τα σημάδια που έκαψε στο δέρμα σου η Συσχέτιση για τις ανάγκες της ιδιοκτησίας.Ανήκεις στον Αλλον όπως ο άλλος ανήκει σε εσένα.Ειναι η αιτία της προσήλωσης σου στο κέντρο του κύκλου που περιβάλλει την κοινή ύπαρξη για το πεπερασμένο της ζωής και τίποτα δεν είνα ικανό να ανατρέψει αυτο το σχήμα,εκτός από το ξένο εγώ της ελεύθερης πτώσης σε βάραθρο με πεταλούδες.
Σκαλίζοντας το χώμα,στον κήπο της ευτυχίας,οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο σου είναι τα δάκρυα της υπερβολικής λογοτεχνίας.Σταλάζουν στο πληκτρολόγιο υπαγορεύοντας φόρμες,των οποίων η αισθητική φλερτάρει με την ροκοκό βασίλισσα του πανηγυριού.Ειναι οι λέξεις που έχασαν τη σημασία τους σε μια απόπειρα προσέγγισης της ερμηνείας του Αλλου.Οταν η ερμηνεία περνάει από την καρδιά,πώς να περιγραφθεί από τις λέξεις της συναλλαγής;Για μια και μοναδική φορά υπάρχεις πραγματικά,χάρη στην ικανότητα του Αλλου να ερμηνεύει την ύπαρξη σου,χωρίς περικοπές.
Ισως τελικά,αδελφέ μου,να νιώθω ντροπή.Ντροπή γιατι σε αγάπησα ανερμήνευτα και δεν σου έδωσα την ευκαιρία να καταλάβεις.Να καταλάβεις πως αν και στη ζωή γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι,στο μεσοδιάστημα,σκοπός της ταξιδιού μας είναι η ερμηνεία.Η ερμηνεία που περνάει μέσα από τα μάτια του Αλλου και καταλήγει στην διψασμένη για ζωή καρδιά.Η δική μου καρδιά βρίσκεται στο στήθος της Ελένης και οι χτύποι της σημαίνουν το κάλεσμα της ζωής.Της ζωής για την οποία χτυπάει η καρδιά μου.
Στο πρόσωπό σου,τώρα,τα χαρακτηριστικά του Αλλου γίνονται τα διακριτικά της αναγνώρισης,τα σημάδια που έκαψε στο δέρμα σου η Συσχέτιση για τις ανάγκες της ιδιοκτησίας.Ανήκεις στον Αλλον όπως ο άλλος ανήκει σε εσένα.Ειναι η αιτία της προσήλωσης σου στο κέντρο του κύκλου που περιβάλλει την κοινή ύπαρξη για το πεπερασμένο της ζωής και τίποτα δεν είνα ικανό να ανατρέψει αυτο το σχήμα,εκτός από το ξένο εγώ της ελεύθερης πτώσης σε βάραθρο με πεταλούδες.
Σκαλίζοντας το χώμα,στον κήπο της ευτυχίας,οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο σου είναι τα δάκρυα της υπερβολικής λογοτεχνίας.Σταλάζουν στο πληκτρολόγιο υπαγορεύοντας φόρμες,των οποίων η αισθητική φλερτάρει με την ροκοκό βασίλισσα του πανηγυριού.Ειναι οι λέξεις που έχασαν τη σημασία τους σε μια απόπειρα προσέγγισης της ερμηνείας του Αλλου.Οταν η ερμηνεία περνάει από την καρδιά,πώς να περιγραφθεί από τις λέξεις της συναλλαγής;Για μια και μοναδική φορά υπάρχεις πραγματικά,χάρη στην ικανότητα του Αλλου να ερμηνεύει την ύπαρξη σου,χωρίς περικοπές.
Ισως τελικά,αδελφέ μου,να νιώθω ντροπή.Ντροπή γιατι σε αγάπησα ανερμήνευτα και δεν σου έδωσα την ευκαιρία να καταλάβεις.Να καταλάβεις πως αν και στη ζωή γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι,στο μεσοδιάστημα,σκοπός της ταξιδιού μας είναι η ερμηνεία.Η ερμηνεία που περνάει μέσα από τα μάτια του Αλλου και καταλήγει στην διψασμένη για ζωή καρδιά.Η δική μου καρδιά βρίσκεται στο στήθος της Ελένης και οι χτύποι της σημαίνουν το κάλεσμα της ζωής.Της ζωής για την οποία χτυπάει η καρδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου