Φωτογραφήθηκε από εGO
Για τις ανάγκες μιας παράστασης της παράνοιας
των προσώπων χωρίς πρόσωπο
από την ταύτιση στην αναζήτηση της ταυτότητας
του ενός όπως όλοι
στο μαύρο της απόλυτης αφαίρεσης
Η κλοπή της μεσοτοιχίας
διακρίνει τους χώρους
από το κενό της απόγνωσης
σε απόπειρα αντήχησης
Η επιθυμία συναντάει τα άτομα
σε κλειστά δωμάτια
αποκαλύπτει το σώμα της
με ένα δάκρυ στο πάτωμα
Στον ουρανό
η νέα μέρα χαράζει
τρίζοντας τις πορσελάνες
του άφατου πρωινού
Οι δρόμοι κλείνουν βιαστικά
πίσω μου ανοίγει μια πόλη
σπασμωδικά συγκεντρώνονται
διψασμένα βλέμματα
Φθαρμένο παλτό
η σκιά μου σκίζει το φως
σε μια προσπάθεια
να αδράξω το τέλος
των προσώπων χωρίς πρόσωπο
από την ταύτιση στην αναζήτηση της ταυτότητας
του ενός όπως όλοι
στο μαύρο της απόλυτης αφαίρεσης
Η κλοπή της μεσοτοιχίας
διακρίνει τους χώρους
από το κενό της απόγνωσης
σε απόπειρα αντήχησης
Η επιθυμία συναντάει τα άτομα
σε κλειστά δωμάτια
αποκαλύπτει το σώμα της
με ένα δάκρυ στο πάτωμα
Στον ουρανό
η νέα μέρα χαράζει
τρίζοντας τις πορσελάνες
του άφατου πρωινού
Οι δρόμοι κλείνουν βιαστικά
πίσω μου ανοίγει μια πόλη
σπασμωδικά συγκεντρώνονται
διψασμένα βλέμματα
Φθαρμένο παλτό
η σκιά μου σκίζει το φως
σε μια προσπάθεια
να αδράξω το τέλος
|
6 σχόλια:
Ν’ αδράξω το τέλος, μη γλιστρήσει η ζωή μου - κι ιδρώνουν τα χέρια μου. Να πιάσω πάλι τη ζωή μου. Όχι απ’ την αρχή - δε θ’ αρνηθώ ό,τι έζησα - από κει που την άφησα. Ν’ ανοίξω τον καινούργιο δρόμο. Καινούργιο δρόμο για το δάκρυ. Να κυλιστώ μαζί του, να εξατμιστώ μαζί του, να γίνω νέφος και να 'ρθω βροχή και δίψασε η γη μου. Ν’ ανατείλω την πόλη στα μάτια μου. Την αναγγέλλουν τα πουλιά. Σφυρίζουν, κοροϊδεύουν το σκοτάδι.
με τα αδύναμα δάχτυλα της επιμονής
χαράζω στον αέρα
το πρόσωπο που μου μοιάζει
επιθυμώ για το τέλος
ένα παγωτό με λεμόνι
έχω τόσο βαρεθεί τη φράουλα
ο ουρανός θα μου φέρει στο κεφάλι τη σκιά του
το τέλος θα με βρει
να ψάχνω στο ψυγείο για μπύρες
ίσως να θέλω να πεθάνω
ως κάφρος του καναπέ
δε σε ψάχνει το τέλος, ούτε αυτό είναι που ψάχνεις εσύ, read this: http://aeglie.blogspot.com/2007/12/blog-post_19.html
κάπου ανάμεσα στις εποχές,ένα άνοιγμα
οι στιγμές διαφεύγουν και μαζί τους
το νερό λιγοστεύει για να επέλθει
η μοναδική εποχή,η εποχή της μη εναλλαγής
όπως όταν παγώνεις την εικόνα,όχι όμως
για να την αναλύσεις,αλλά για να παγώσεις με τη σειρά σου και εσύ
ενεός από το θέαμα που παρουσιάζει
ο εαυτός σου,αντιμέτωπος με το doppelganger του
το είδωλό σου εγκαθιδρύει τη μοναξιά
το τέλος δεν σε ψάχνει όμως μπορεί να σε βρει
όπως η ανάμνηση,να σε συναντήσει στο δρόμο και να μην μπορείς να αντισταθείς
στο τέλος που σε βρήκε
μην αντισταθείς
να την, εσένα ψάχνει
η καινούργια αρχή
από τέλος σε τέλος
κι από κακό σε κακό
έχω χάσει το λογαριασμό
από πού θα με βρει
πλέον αγνοώ
μόνο ότι θα με βρει
αυτό το έχω εμπεδώσει
Δημοσίευση σχολίου