Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Η αποτυχία της μοναξιάς


είναι νύχτα;/μήπως έχω τα μάτια μου κλειστά;/κάποιος γράφει στην πόρτα μου έναν συριγμό/η σιωπή οδηγεί τα δάχτυλά του/είναι το φώς που πασχίζει να διαρρήξει το σκοτάδι μου/η ετερόκλητη αισιοδοξία της ανοησίας/είναι αήτηττη/επενδύει την αδράνεια με το μπλε βελούδο των black lights/έμπλεος από την οργή της τροφής σε σήψη,διαγράφω τη τροχιά του σεληνόφωτος,καθώς συναντώ την αρχική μου θέση/ορίζω το τέλμα μου κι από αυτό δεν θέλω κανείς να με αφαιρέσει/να αποσπάσει τη μοναδική έννοια από την χωρίς έννοια παλινδρόμηση των κλυδωνισμών της διαφήμισης/ως προϊόν,μεταφέρεται η εμπειρία της ύπαρξης,από το ένα πάρτυ στο άλλο/είνα η αδημονία της περάτωσης μιάς πράξης χωρίς τέλος,που οδηγεί τα μέλη της στη παραφορά της ανθρωποφαγίας/τις σάρκες σου για τις σάρκες μου τώρα,που ό,τι απέμεινε είναι ο εργολάβος της τελετής λήξης της αλληλεγγύης/ο καθένας μόνος,ανάμνηση του εαυτού του,λουφάζει στο κενό της ανυπαρξίας του,λείχοντας εικονικές πληγές,πλαστικά τραύματα στην πλάτη της τόλμης/αφουγκράζομαι την ανατολή καθώς παρατηρώ τη λέξη ουρανός και όλα καταλήγουν στη δύση/από το βαθύ κόκκινο,απόρροια της σύνθλιψης του φλεγόμενου δίσκου στο στεγανό του ορίζοντα,η θέαση καταλήγει σε σέπια παρωδία του διηνεκούς της απώλειας που επιβάλλει ο θάνατος της μυθολογίας/δεν είμαι μόνος όπως εχθές,απόψε,έχω για συντροφιά μου την αποτυχία της μοναξιάς

6 σχόλια:

salvador είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Eulie Aeglie είπε...

Αγαπημένε μου φίλε, διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτό το κείμενο. Θυμάμαι τους καιρούς που κυλιόμουν δίχως σταματημό σ’ εκείνα και στα άλλα. Θυμάμαι τους καιρούς που σκορπιζόμουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Θυμάμαι τους καιρούς που έψαχνα σ’ αυτούς να βρω τον εαυτό μου. Είναι πολύ μακριά. Τώρα, όλο και πιο σπάνια νιώθω αυτή τη στενοχωρία ‘τι κάνω εγώ εδώ πέρα;’ Τώρα μένω με μένα για να μην είμαι μόνη μου. Καταπιάνομαι με ό,τι αγαπώ και είμαι πλήρης. Κι αν έχω κοντά μου κάποιους αγαπημένους ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να μοιράζομαι στ’ αλήθεια την αλήθεια – και τη δική τους και τη δική μου – είναι ευλογία.

Duchamp είπε...

λυπάμαι,αλλά,είσαι εκτός θέματος.Προσπάθησε να αποκοπείς από τον ομφάλιο λώρο της προσωποποιημένης πραγματικότητας,να σπάσεις τα δεσμά του ορθόδοξου κώδικα,να δεις,χωρίς τα μάτια,πέρα από τις λέξεις,χωρίς ηγεμονικές παραινέσεις...μετά γράψε μου...αν υπάρχει λόγος...

darkwhisper είπε...

πριν καν αρχίσει το requiem της μυθολογίας, ακούγεται το νεογεννητο κλάμα της αλήθειας να σκοτώνει την ιδέα αλλά όχι την αισθηση απαραίτητα τς απώλειας. Γιατί η αλήθεια καταργεί την κτηση. και αυτό για άλλους είναι λυτρωτικό και για αλλους χαοτικό. συνήθως και τα δύο. Θα μου πεις λογικά: "ποια αλήθεια;" δεν ξέρω... το ψάχνω ακόμα και ανταλλάσω ανεπάρκειες.

Duchamp είπε...

είναι όπως όταν δίπλα σου κοιμάται ο σκληρός δίσκος που μόλις έκαψες για χάρη της πραγματικότητας που ορίζεται από της κενώσεις ενός νοητικού εντέρου που δεν είναι δικό σου σε μια αρμονία με τον υποτονθορισμό της αλήθειας...το γεμάτο σαρκασμό μειδίαμα της αλήθειας εμπεριστατωμένης από τη μισαλλοδοξία του νικητή της αδράνειας...

Ανώνυμος είπε...

"δεν είμαι μόνος όπως εχθές,απόψε,έχω για συντροφιά μου την αποτυχία της μοναξιάς"

στο πηγαινέλα της μουσικής που φοβήθηκε λίγο να μυρίσει το ρέον απρόσμενο, απρόσμενα...