Αυτό είναι ένας ανθρωπος, όμως αυτό δεν είναι άνθρωπος (the beginning)

Στο βωμό της εικονικής πραγματικότητας/virtual πολιτεία της άλωσης/ορυμαγδός ηλεκτρικών φωνών/από την οθόνη το αίμα κυλάει σε φλέβες καλωδίων/κάποιος σου στερεί το φως/ίσως είναι το τεχνητό κλίμα που στους διαδρόμους σε κυνηγάει/ήρθα ως εδώ το χρόνο να σπρώξω/μουσική στην ακοή η μελωδία πουλιών-δεν υπήρξαν/μέσα από την έρημο βγαίνεις στην έρημο να κολλήσεις στην άμμο/οι τροχοί σου γυρνάνε τρελά, όπως τρελά γυρνάει η σφαίρα που πάνω της κρατιέσαι ζωντανός/αενάως σε τροχιά γύρω από το τίποτα διψασμένων ανθρώπων/κάποιος είπε «απίστευτο πώς σε κομματιάζουν οι άγνωστοι» κι έσπευσε να καλύψει τα νώτα του/τα βήματα σου σημαντικά για την πορεία της μάχης/μα είναι απλώς ένα εμπορικό κέντρο/κλέβει ενέργεια από μικρότερες πόλεις, υποβαθμισμένους θνητούς/αληθινό νερό από κάλπικους κρουνούς εκτοξεύει/για τη πηγή φροντίζει της φυλής ο αθέατος μάγος-νάνος με τα συμπλέγματα της Χιονάτης/φαγητό στο πόδι κι ένα χέρι να γνέφει σε άφατους χρησμούς/για μιά προβολή ήρθαμε ως εδώ/το κρύο της αίθουσας μάς αποθάρρυνε και πήραμε ένα ψαλίδι το λώρο να κόψουμε/από τη μητέράστιο ζαχαρωτό θελκτική αποστροφή αποζητούμε/όχι άλλα δάκρυα στο σαγόνι του σκύλου/μόνο σάλια πυκνά τίς πληγές να θωπεύσουμε-όπως αναγνώστης κολακία από άγνωστου δημιουργού κείμενο/μία μορφή αντίστροφης καταξίωσης/θα σε χαϊδέψω στη πλάτη κι ας μη το έχεις ανάγκη/αρκεί να μου το ανταποδώσεις γιατι μόνο έτσι θα υπάρξεις στα αλήθεια/στη σφαίρα της μη πραγματικότητας πίσω από το τζάμι, κάποιον θα κοιτάζεις καθώς το κάνει στον εαυτό του/ατομική βία συλλογικά αναπτυσσόμενη/πλήκτρα χτυπάνε με μανία πριν τη κορύφωση που δεν θά 'ρθει/πόσους ακόμα θα χτυπήσεις στο ταμπλό της αυτοϊκανοποίησης/σε πόσους θα στείλεις φιλιά στον καθρέπτη/άραγε το βράδυ εσύ κοιμάσαι;

Έχεις κλέψει κάτι από τον πόνο μου, στα αλήθεια, εσύ που τώρα συνθέτεις στον αμφιβληστροειδή της ανοσίας το είδωλο μου/άνθρωπος ο αντικατοπτρισμός, η ψευδής δήλωση, η απόκρυψη των στοιχείων εκείνων που θα σε φέρουν κοντά στην υλοποίηση του αντικατοπτρισμού/θα φέρω στα χείλη μου την θέαση του βλέμματος για να πνίξω τον ορίζοντα που μου διαφεύγει/την επιβεβλημένη ευθεία, άνω της οποίας, απαγορεύεται να ατενίζω/τον ήλιο που πνίγεται στο μολύβι σε αναζήτηση του τροχού/η πυρίτιδα φέρνει ίλιγγο στην ακοή/την ακοή του γάτου, υπαγορεύοντας το σύρσιμο πάνω στα πλήκτρα, τα νύχια στην κοιλιά της τροφής/κι ο Bird επιβάλλει στη σιωπή τη μελωδία της πτώσης/η ανάγκες μου zipαρισμένες στην πλαστική άμμο/κάτω από την πόρτα, ο σκύλος του γείτονα, φυγαδεύει τις απειλές του/το έξω έγινε πια ο κίνδυνος, όμως μπροστά στην οθόνη, το νιαούρισμα μου δεν είναι άνθρωπος/άραγε εσύ πώς κοιμάσαι;