Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Αυτό είναι ένας ανθρωπος, όμως αυτό δεν είναι άνθρωπος part(too)


Είμαι ένας άνθρωπος, όμως δεν είναι άνθρωπος αυτό που είμαι.

Είμαι κακός, εάν ήμουν άνθρωπος θα ήμουνα καλός, θα ήμουν ένας άνθρωπος.

Νομίζω ότι κοιτάζω ψηλά, αυτό ναι, θα με έκανε άνθρωπο, όμως δεν κοιτάζω ψηλά.

Έχω το ένα μάτι καρφωμένο στην άμμο, με το άλλο, σε στάση αναμονής, γλείφω τις πληγές μου. Ίσως το ότι γλείφω ακόμη τις πληγές μου, να είναι αυτό που δεν είναι άνθρωπος.

Σε ένα από τα σπίτια, ίσως της ανατροφής, ακινητοποιήθηκε η σκιά μου, υπό το βάρος μιας αδυσώπητης απώθησης, στον πάτο της ύπαρξης. Ο άνθρωπος συνεθλίβει από την ανοίκεια βία της εισφοράς στην θαλπωρή, τα απομεινάρια της πορσελάνης, από το σπασμένο πιάτο της πρώτης άρνησης, στο πάτωμα, αποδεικνύουν τη ματαιότητα της απόπειρας για την ομαλή μετάβαση στο πεπερασμένο.

Ο «δεν είναι άνθρωπος αυτό που είμαι» μεταφέρει στο διηνεκές-σε έναν μη γραμμικό χρόνο, όπου κάθε στιγμή είναι μια, η πρωταρχική- το παράτολμο σχέδιο της διαφυγής από την εφεύρεση του Μορέλ, σε μια ακολουθία της οποίας τα χαρακτηριστικά προσιδιάζουν με εκείνα της βελόνας του πικάπ που κολλάει πάντα στο ίδιο αυλάκι του δίσκου, χωρίς ορατή την πιθανότητα του απεγκλωβισμού της.

Η δροσιά του πρωινού νερού στο πρόσωπο, χαράσσει στο κάτω μέρος των βλεφάρων τα βήματα ταλαιπωρημένων εξορμήσεων σε εκείνη την πλευρά της νύχτας που επισκιάζεται από την λήθη της μέθης, κλωστές που υφαίνουν τον ιστό της επόμενης μέρας, της παγιδευμένης στο γκρίζο υφαντό της ενοχής.

Εάν ήμουν άνθρωπος, ο δρόμος θα ξαγρυπνούσε τα χιλιόμετρα του εμφορούμενος από την ακτινοβολία της επιθυμίας μου να βαδίσω, εδώ, ο δρόμος είναι απειλή, τα χιλιόμετρα του μαστιγώνουν την επιθυμία μου να υπάρξω.

Το να κρύβω τα χέρια μου στις τσέπες, αναζητώντας με τις άκρες των δαχτύλων την επαφή με τα όπλα της υπεράσπισης, σε κάθε φανταστική αντιπαράθεση, σηματοδοτεί την έναρξη της παράνοιας που διέπει την λογική των συναναστροφών μου. Εάν ήμουν άνθρωπος, θα γνώριζα ότι κανείς δεν μπορεί να με βλάψει περισσότερο από τον εαυτό μου, ότι ο χώρος που μεσολαβεί, το διάστημα που με χωρίζει από τον άλλον, αποτελεί την εικονική αναπλήρωση της συνενοχής, που μέσω της αμφότερης πρότασης των χεριών, οδηγεί στην παραδοχή της ύπαρξης.

Εάν ήμουν άνθρωπος, δεν θα χρειαζόταν να γράψω ότι δεν είμαι άνθρωπος.
Θα ήμουνα χώμα κι από χώμα ό,τι δικό μου...

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

όλου του κόσμου τα μανιφέστα, δεν έχουν νοήμα, αν δεν τα περάσω από μέσα μου. δεν ξέρω τα θεωρητικά του σουρεαλισμού, μπορώ να ενημερωθώ επιδερμικά, αλλά όπως σου είπα και αλλού για το χιούμορ, ως φαινόμενο διγλωσσίας σε μικρό παιδί, κάποια πράγματα, ως άμυνες ή ανάγκες, παρά εστέτ επιλογές, είναιπλέον σύμφυτα. όπως ο άλλοτε κωφάλαλος κατέχει και την νοηματική. αυτό που εκτιμά κανείς εδώ, είναι η ενσυναίσθηση, όχι σαν τεχνική -που είναι ατελής κατά τη γνώμη μου- αλλά το ανθρώπινο κίνητρο. γι΄αυτό το διάβασα, αλλά για πιο άμεσες εντυπώσεις θα ξανάρθω.γεια χαρά

Ανώνυμος είπε...

Μη στενοχωριέσαι είπε η μικρή τάφρος στο πτώμα. Έχω κι εγώ τις ευαισθησίες μου και τα καλά μου. Σύντομα θα καταλάβεις πως ήσουν τυχερός. Έλα μη κλαις. Καλοέπεσες. Το πτώμα δε πίστεψε λέξη. Ο Άδωνης, που το πραγματικό του όνομα είναι, Ali Ahmed Saïd Esber, της είπε, όταν τον ρώτησαν ποιος είναι ο ορισμός του για την ποίηση, είπε πως ο ορισμός του για την ποίηση, αναπαύεται πάνω στην άρνηση οποιουδήποτε ορισμού. Τότε η μικρή τάφρος χάθηκε, δίχως ποτέ να κρατήσει το λόγο της.

Καλό Σ/Κ σύντροφε Duchamp.

Johmar είπε...

Ο Λάζαρος που τον σταμάτησες εδώ στη στιγμή ανάμεσα ζωής και θανάτου, όπως στον γνωστό πίνακα του Καραβάτζιο. Οι πορσελάνες μετραφέρουν τους ήχους του άλλου κόσμου. Ο Ηράκλειτος είπε ότι καθετί είναι και νεκρό και ζωντανό

Duchamp είπε...

@imarias ο Αντρέ είχε μια εμμονή με τη Νάντια, ντάμα με κόκκινο παπιγιόν, και από το χέρι της μπορούσε να ατενίζει το αύριο σε ονείρου πηγάδι/το νόημα δεν είναι υπόθεση δική μου, έτσι κι αλλιώς, πλάσμα της φαντασίας είμαι-αυτή τη στιγμή μηρυκάζω ένα πεπόνι, ίσως να πνίγω, όμως η γλώσσα μου μοιάζει με δέντρο.

Γεια σου και χαρά σου

Duchamp είπε...

Σύντροφε hdd345f
νομίζω πως κάτι βρήκα παρακάτω:

"H ιστορία ιδού: σωρός ερείπια
κι ο κόσμος αίμα που πήζει, και οι μέρες τάφοι.
Aπό ποιο διάστημα,
ποια μονοπάτια ξεπήδησαν οι μέρες:
Tα παιδιά άκουσαν τη φωτιά να ρωτά και κοιμήθηκαν.
το σώμα τους βιβλίο από φλόγες
και πρόσωπό τους η ειρήνη."

Καλό Σ/Κ και σε σένα

Duchamp είπε...

Φίλε johmar

κιαροσκούρο=φως+σκιά/ζωή+θάνατος/θα καταλήξει η μαρτυρία σε φλυαρία 3των/ας αναζητήσουμε στην βία των τα κλειδιά της απόπειρας/

Ανώνυμος είπε...

αν πέσει ποτέ στα χέρια σου πιστεύω πως θα το χαρείς πολύ.
η μετάφραση είναιαπ'ευθείας από αραβικά σε ελληνικά.

Duchamp είπε...

θα πέσω εγώ πάνω του, σύντομα
σ' ευχαριστώ φίλε

salvador είπε...

τρομερό

Duchamp είπε...

τί είναι τρομερό; Bro

salvador είπε...

Το κείμενο.
Με θέλεις κάτι άλλο
ή μπορω να φύγω;

Duchamp είπε...

απελευθερώνω το ράφι σου

darkwhisper είπε...

Χμμμ... θα χρειαστώ λίγο αλκοόλ. ή να πάω για ύπνο. Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν θρώσκω προς τα άνω αυτή τη στιγμή. Ίσως αύριο πάλι.
Μάλλον δεν είναι όλα τα πράγματα για όλες τις ώρες.

Duchamp είπε...

από τις φολίδες τις θέασης/πάνω από τα κτίρια/φυλακές βλεμμάτων/στο στήθος η όραση/ξέρασε εδώ/μετά πάλι πίσω/κρέμασε το χέρι σου από το παράθυρο/με ιλιγγιώδη ακινησία/στροφή του κορμού με στόχο την συνάντηση με τη λάμπα/κάτω από το φως/διακορευμένη οδοντοστοιχία/τώρα πώς θα χωνέψεις την αμάσητη ύπαρξη;