Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

προς κ. Duchamp


Μέσα από ένα ζευγάρι γυαλιά "Κλάιν Μάιν", κοιτώ τις φωτογραφίες τού ρεπορτάζ για τους "ανθρώπους των σκουπιδιών", κάπου στις χωματερές της Αττικής. Ο ντεγκραντέ φακός τους, δίνει μια κινηματογραφική διαβάθμιση στο βουνό της δυσωδίας που παρήγαγα εγώ και κάποιοι ακόμα με ντεκαπάζ μαλλί, και στερεότυπα του τίποτα.
Οι τεράστιοι όγκοι των σκουπιδιών σαν καράβια ακίνητα και πάνω άνδρες, γυναίκες και παιδιά, παλεύουν με τη διαλογή τής απανθρωπιάς που μπάζει από παντού.
Πολύχρωμα είναι τα σκουπίδια και τα προσωπάκια με τις μύξες. Κοντινό σε πρόσωπο: προσπαθώ μέσα απ' το ιλουστρασιόν να εστιάσω στα μάτια 10χρονου κοριτσιού. Να αγκαλιάσω τα όνειρα της. Αυτά που το βράδυ στο σπίτι-παράγκα από χαρτόνια και φόβο, θα αντικρύσει μεγαλώνοντας, να της χαμογελoύν και να απομακρύνονται.
Εγώ ως προνομιούχα με ζεστή κρεβατοκάμαρα και τα σκουπίδια μέσα μου, όταν χρόνια μετά θα διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό της, μπορούμε να βρούμε κάτι κοινό. Την απόγνωση μας, και τη ντροπή μου.
Ένα φιλί στο βρώμικο μαγουλάκι για καληνύχτα, και μιάν ευχή. Αυριο στη χωματερή, το παιδί και η κούκλα-σκουπίδι, να έχουν και τα δυό τους πόδια...

Αύγουστος '08
"Η Χειρόγραφη"

6 σχόλια:

Duchamp είπε...

...φτερούγες στη θέση των ποδιών/η πτήση να σας φέρει κοντά μου/ανοιχτή είναι η καρδιά, κι ας δακρύζει/είναι ρυάκι που κυλάει με τα όνειρα...

Ανώνυμος είπε...

"και τη ντροπή μου", και τη δική μου, απόψε

Ανώνυμος είπε...

Σοβαρή καλογραμμένη και με το παραπάνω ευπρόσδεκτη η παρατήρηση της κυρίας «χειρόγραφης» . Ένα μεγάλο κομμάτι ντροπής ανήκει και σε έμενα προσωπικά δε χωρά καμιά αμφιβολία. Μικρή ένσταση για το γλυκόπικρο τέλος του κειμένου. Όλοι μπορούμε να χάσουμε τα πόδια μας. Ίσως και να τα έχουμε ήδη χάσει.

kostas_patra είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kostas_patra είπε...

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή και οι άνθρωποι όταν δουλεύουν δεν ντρέπονται.
Είσαι στον πόλεμο και τραβάς τις βόμβες να διαμελίζουν γέφυρες, να καταρρακώνουν οικοδομήματα, να φτιάχνουν πηγάδια σε σώματα και ψυχές. Βάζεις για την συγκινησιακή φόρτιση και σαν μέτρο πίεσης των απανταχού φιλόζωων τον ρημαγμένο ζωολογικό κήπο και ένα καρβουνιασμένο παιδικό προσωπάκι.
Η εικόνα έχει απίστευτη δύναμη, διεισδύει στο θέμα με το θράσος του βιαστή που ξέρει ότι δεν θα τσακωθεί, σουγιάζει το δέρμα για να φαίνεται το αίμα χλωρό εστιάζει στα μάτια.
Εστιάζει στα μάτια, εστιάζει στην ανημπόρια, γι’ αυτό δείχνει γέρους και παιδιά, ανθρώπους χωρίς μέλλον κι αντοχές και μικρά δίχως πλάτες στο χθές και στην εμπειρία, ο τρόμος βασιλεύει στα μάτια που κλαίνε πιο πολύ ή στα εντελώς άδεια.
Κοιμάσαι και ξυπνάς κουρασμένος, τα χέρια σου είναι καθαρά, έχεις συνηθίσει να τα πλένεις συνέχεια, διαγράφοντας και αναποδέχοντας κάποια ευθύνη βαριά, που δεν ξεπληρώνεται με καμία από τις κάρτες σου, ούτε κάν την χρυσή αμέρικαν εξπρές.
Θα παράγεις λιγότερα από όσα καταναλώνεις και θα σπαταλάς πολλά περισσότερα από όσα χρειάζεσαι, γιατί..γιατί; γιατί μπορείς, απλά και τελεία.
Ο κόσμος γαμιέται, μα δεν σε νοιάζει κι ας ευθύνεσαι εσύ για τα δυό χαμένα πόδια , γιατί είσαι από πίσω του. Με τις ευλογίες των ομοίων, τη ζήλια των παρομοίων και την κατάρα των καταδικασμένων.

Η χειρόγραφη έγραψε και χαρά στον που την έχει.

Angelique Prague είπε...

Απρόσμενο[ν] να βρίσκω αυτό τον Λόγο και την Αισθητική εδώ μέσα [αν και στο "εδώ μέσα" νεόφερτη είμαι και δεν τον γνωρίζω].
Aesthetics are Ethics.
Θα επανέλθω να διαβάσω.
Καλή Συνέχεια.
Whatever that may mean.
-In an one-eye horseland-