από τον έναν ο άλλος, eGo

καμιά φορά σκέφτομαι, ότι φωτογραφίζοντας αναζητάω τον λόγο, τον λόγο εκείνον που θα με φέρει πιο κοντά στο πρωταρχικό πρόσωπο, τον λόγο που θα μπορεί να ερμηνεύσει το πρόσωπο

φως και η απώλεια φωτός-από τον έναν ο άλλος, εγώ

επάνω στο πρόσωπο σου το πρόσωπο μου, απόπειρα εντύπωσης του πεπερασμένου στο σώμα του άπειρου/προσέγγιση του σημείου από το οποίο, η έναρξη του υποκείμενου

βλέπω, άρα υπάρχεις, όταν το κέντρο της προσοχής μου μετατοπισθεί, ο σκύλος της επικράτειας μου θα φάει τις παντόφλες της αναζήτησης, και τα υγρά ρούχα της κοινωνικοποίησης θα πρέπει να εξατομικευθούν

η αποδόμηση συνίσταται στην αποκάλυψη του τίποτα που περιβάλλει το όλον, στο πεδίο που η τελετουργία του καφέ ξεγυμνώνει τον άχαρο καρπό της, το σκληρό μαύρο κάτι, που απαιτεί τη σύνθλιψη του για να υπάρξει, απαιτεί τη μυσταγωγία του θανάτου, την διύληση της μύησης που οδηγεί στην απροσδόκητη αφετηρία της ακολουθίας/η συνήθεια κι ανάμεσα σε αυτήν και στον επίκτητο φόβο, η διάρρηξη της ενδελέχειας από τα τρωκτικά της μεσημβρινής ζώνης

Αναγνωρίζω την λήθη, άρα μπορώ να θυμάμαι/ότι δηλαδή, δεν υπήρξε τίποτα άλλο πέρα από αυτό που ακριβώς αγνοώ/μόνος, στο σκοτάδι, με τις flashιες της μηχανής που ανασυνθέτουν τον Άλλον/Εκείνον που προϋπάρχει στις ενώσεις του άργυρου
...στο πρωταρχικό πρόσωπο

φωτογραφήθηκε για εκείνον που
δυσκολεύεται να δυσκολεύεται...
με αφορμή το σχόλιο του ψίθυρου