ανεστραμμένο ειδώλιο

Αφύπνιση. Ζωηρή άρνηση της υπαναχώρησης της νύχτας/ εντός της μέρας. Η εντύπωση που διατηρείται στην όραση μιας μνήμης που παρήλθε: η πιθανότητα του εγώ και η αντανάκλαση του στην βεβαιότητα του άλλου. Η παραβίαση του ζωτικού χώρου υπό την διάρρηξη των ιστών που συγκρατούν την λογική πάνω από το καυτό φως της παράνοιας. Η φευγαλέα άρνηση των δαχτύλων να απωθήσουν τον πόνο που ενεδρεύει στην σύμπλευση, σε έναν ορίζοντα που παλεύει με το αίμα της αυτοσυντήρησης. Διατηρώ τα λογικά μου καθώς η λογική παλινδρομεί στους κόμβους της κοινωνικοποίησης-τεμαχίζω το κενό που απλώνει ο μετέωρος λόγος της καθημερινότητας, με τα κομμάτια του φτιάχνω το τοτέμ της ζωής που θα ζήσω σε χρόνο απόντα. Συγκρατώντας την άγνοια καθώς βιάζεται να πνίξει την έρημο εντός μου, με άνθη από μέλλον σε απογεύματα λουσμένα με το φως μιας ελπίδας που φωλιάζει στον φόβο του φόβου που γεννάει τα παιδιά του σε μια βούληση που δεν βούλεται γιατί δεν πιστεύει στην ελευθερία αλλά ούτε στην μοίρα, παρά μόνο ίσως σε αυτή την απώλεια της πίστης, παρατηρώ την τροχιά του σώματος μου γύρω από το εδώ που είναι οι άλλοι... ακίνητος, όπως η εντύπωση που διατηρείται στην μνήμη μιας όρασης που επήλθε.