Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

χτύπος σε λευκό καμβά





ξεκινώντας με άρνηση: δεν καταλαβαίνω=(κανέναν, τίποτα, κάτι, ένα, όλα)άπειρο/πεπερασμένο2
στο τηλέφωνο: ανακαλύπτεται ο χώρος μέσα του να χωρέσει η φρίκη/προσπαθώ, και καθώς προσπαθώ όλο περισσότερο λίγο από αυτό καταφέρνω>τίποτα
στο δρόμο πάνω από τη βροχή με σταματάει ένας φίλος, είναι καπνός και παρά το κρύο που κάνει, χαϊδεύει την υγρασία και μου δίνει να φάω το αριστερό του χέρι, εκείνου δεν του χρειάζεται τώρα που διορίστηκε στο τμήμα διακίνησης οδηγών, λέει
στο γραφείο:ο τοίχος χαμογελάει σαν ηλίθιος με συνέπεια τον επιπόλαιο θυμό μου, καταριέμαι τα ανοιχτά διαστήματα και στο grid>undo=έχω έναν υπερχρονισμένο εσκιμώο που μιλάει με τη γάτα του γείτονα αλλά τελικά πεινάει σαν άγγελος μετά την προσευχή.
ερώτηση:απάντηση=περιττό>να κοιμηθείς σαν μωρό και να ξυπνήσεις θυμωμένος, σε αυτό τον κόσμο ζεις γαμημένο αρχίδι>θα σε σβήσω όπως με έγραψες και στο λεκέ που θα αφήσεις θα φτύσω.
κάνω όπως δεν κάνω, παράνοια όταν εκείνος που δεν είναι κιόλας κανένας ιδιαίτερα κάνει πως κάνει ότι κάνει πως είναι εκεί, σε αυτό το εκεί που είναι το δικό μου εδώ και αυτό με γεμίζει με ασύμφορο πόνο. Από πού να κρατηθώ, αναρωτιέμαι, κι είναι ήδη αργά για διαλογισμό, έξω νυχτώνει ενώ μέσα ήταν νύχτα πάντα, όμως εγώ δεν γνωρίζω τίποτα άλλο πέρα από αυτό που μου αφήνεις στο χέρι, δεν απαιτώ να μάθω τι κρύβεις στις τσέπες σου, ούτε να μοιράσεις τη σανίδα σου γιατί αυτό δεν υπάρχει, δεν μου ανήκει.
ξανά το κεφάλι στα πόδια, με βία τη βία, τα λευκά χαρτιά στον αέρα, και στο στόμα μόνο χώμα.

6 σχόλια:

Johmar είπε...

Κάποτε πρέπει κάνουμε την ιεράρχηση των συγγραφέων με τα δικά μας κριτήρια. Ναι, υπάρχουν, όπως το βλέπω εγώ. Το κάνουν και στο Κουτσό κάπου, νομίζω. Να πούμε πως θα φτιάχναμε ένα σχολείο από 6 χρονών μέχρι 18 με πρόγραμμα μαθημάτων οργανωμένο ανάλογα με αυτή την ιεράρχηση. Ένα εραλδικό εγχείρημα. Έτσι κι αλλιώς δε μας δίνει κανείς σημασία. Δε θέλω να χάσω πολύ καιρό βέβαια. Όσο γίνεται στη διάρκεια μιας μπιροποσίας. Το πραγματικά σημαντικό στο σχολείο θα είναι οι κοπάνες, όπως πάντα.

Duchamp είπε...

Φαντάσου ένα σχολείο του δρόμου, περιφερόμενο από πόλη σε πόλη, με τους επίδοξους μαθητές του να συνωστίζονται μπροστά από τα ολογράμματα δασκάλων που επιλέχθηκαν με βάσει τη συμβολή τους στην αντιμετώπιση των κλισέ. Πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε από το κάπα και να καταλήξουμε στο κάπα κάτι, φτιάχνοντας έτσι ένα λόγο που θα βασίζεται στο κάπα και θα αποτελείται μόνο από κάπα: για παράδειγμα καπάρια, κούτσες κλε κι κότι κάλλο κροκύψει καπό καυτή κη κεπιλογή.
Καλημέρα κίλε κου.

Ανώνυμος είπε...

αυτή είναι μια επίσημη και ξεχωριστή πρόσκληση
ένα άλμα πάνω από τον ιστό της internetikis αράχνης
για να ακούς τον αντίλλαλο των χτυπημάτων
επάνω στο λευκό που φιλοξενεί όλα τα χρώματα
και να φτάνει στο φιλόξενο έδαφος των λόγων και των έργων.

echoground.gr

manground

salvador είπε...

αδερφέ μου σε αγαπώ μόνο

Duchamp είπε...

κι εγώ

R.B. είπε...

Ενα απ'τα πιο ''βαθια'' που εχεις γραψει ... κι ακομα σε θαυμαζω!!!